Έφτασα Κυριακή απόγευμα. Είχαν ήδη μαζευτεί. Ο ήχος του κουρδίσματος με οδήγησε. Ανάμεσα σε γλάστρες με βασιλικούς και λουλακί βαμμένους τοίχους, παρατεταγμένα σε κύκλο επτά λαούτα, ένα βιολί, τρεις λύρες. Ήρθαν πουλιά τση θάλασσας και σμίξαν με του κάμπου / και φαίνεταί μου πως φορούν χρυσά φτερά και λάμπουν. Ο Ψαρογιώργης στο λαούτο. Ο Ζαχάρης στη λύρα. Το ακούραστο βλέμμα του ενός, το αεικίνητο δοξάρι του άλλου. Μια ζυγιά. Πέντε μέρες με κοντυλιές, συρτούς, ριζίτικα και μαντινάδες. Συγκίνηση. Μέρες μετά ανακαλώ εικόνες και κυρίως ήχους. Ένας κατόπιν εορτής πρώιμος αναστοχασμός: η μουσική στη γειτονική μεγαλόνησο δεν αποτελεί μουσειακό είδος. Αυτή η αναπνέουσα μουσική παράδοση -έννοια που υπονοεί κι εμπεριέχει κάποιο είδος κινητικότητας- δίνει την εντύπωση ενός υβριδίου που, ενώ έχει βαθιά και στέρεα τις ρίζες του ακουμπημένες στο παρελθόν, συνυπάρχει και συνδιαμορφώνεται με το παρόν επί ίσοις όροις. Λίγο πιο δυτικά από εμάς τα πράγματα φαίνονται να είναι κάπως πιο ειλικρινή, πιο πηγαία.

απτ