Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Αρέσκει μου να μιλώ για το παρελθόν. Η ιστορία σου, η προσωπική σου οδύσσεια, ας την πούμε, εν τζαι η πηγή ούλλων των πραγμάτων που εννά έρτουν στη συνέχεια, στο μέλλον. Το τι εσυνέβηκε παλιά επηρεάζει το μέλλον.

Γενικά, εν νιώθω ότι ήταν καλλύττερα τα πράματα παλιά. Νοσταλγώ κάποιες εποχές, κάποιες συνήθειες που αφήκαμεν πίσω, αλλά ως επί το πλείστον, απλά εκτιμώ το τι έζησα τζαι το ότι ήμουν τυχερός που ήμουν τζιαμαί.

Αποφεύγω να συγκρίνω το παρελθόν με το μέλλον. Κάθε εποχή έν' διαφορετική, έσιει τα καλά της τζαι τα κακά της, τζαι έν' καθαρά υποκειμενικό το πώς βλέπει τον χρόνο ο καθένας μας. Έσιει μια μαγεία το παρελθόν του καθενός μας. Έν' μια περιγραφή του εαυτού μας, μια περίληψη της ουσίας του χαρακτήρα μας. Αλλά έν' μόνο για εμάς, τον καθένα ξεχωριστά. Δηλαδή, εν μπορείς να περιμένεις που ένα μωρό 15 χρονών να μπορεί να δει τζιαι να αγαπήσει τη ζωή του '80 με τον ίδιο τρόπο που την θωρείς εσύ. Μπορείς να του εξηγήσεις, να προσπαθήσεις να του μεταφέρεις το συναίσθημα, αλλά έν' σχεδόν αδύνατον να τον πείσεις ότι τα πράματα ήταν καλλύττερα παλιά τζιαι ότι τζείνο που ζει τωρά έννεν καλό. Τζείνο που ζει ένας μιτσής τωρά έν' τζείνο που έζησες τζαι εσύ στην ηλικία του πριν 20 χρόνια. Έν' ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Έν' ακριβώς η ίδια σύνδεση με την εποχή, με την ηλικία, με την ατμόσφαιρα.

Τη σύνδεση κάμνει την ο κάθε άνθρωπος διαφορετικά. Την ώρα που εξηγάς σε κάποιον γιατί τα πάρτι στα σπίθκια ήταν καλλύττερα που τα πάρτι στα κλάμπ που γίνουνται τωρά, πρέπει να ξεχωρίσεις ότι τζείνη ακριβώς τη στιγμή εξηγάς του την σύνδεση την δική σου, με τζείνη την εποχή, με τζείνον τον χώρο, με τζείνη την κατάσταση. Δεν του εξηγάς το σπίτι, την μουσική, τον κόσμο, τα ρούχα, την χρονιά. Ο άνθρωπος που σε ακούει δεν έσιει καμιά πνευματική ή συναισθηματική σύνδεση με το γεγονός το συγκεκριμένο. Δεν θα καταλάβει τζείνο που του λαλείς τζαι εσύ θα φαίνεσαι γραφικός τζαι τζείνος θα φαίνεται πελλορόκολος. Τζαι δαμαί είναι τζαι η πηγή του χάσματος των εποχών, ή των γενεών, όπως το λαλούν κάποιοι.

Τζιαμαί που θέλω να καταλήξω έν' στο ότι πρέπει να μάθουμε να μεταφέρουμε το συναίσθημα, το χρώμα της εποχής. Όχι συγκεκριμένα τα υλικά που απαρτίζαν την εποχή. Θέλουμε να δείξουμε στις προηγούμενες γενιές ότι ήμαστε τζαι εμείς τζιαμαί, εζήσαμεν το τζαι εμείς, με άλλον τρόπο, με άλλα υλικά, με το ίδιο συναίσθημα, με την ίδια ένταση.

Τζαι εν τζιαμαί που εννά δούμε ότι το χάσμα των εποχών εν απλά μια οφθαλμαπάτη τζαι ότι μπορεί εύκολα να υπερπηδηθεί. Φτάνει να υπάρχει η θέληση τζαι να ξέρουμε τον σωστό τρόπο. Τα κοπελλούθκια μας εν μπορούν να μας καταλάβουν, εν ήταν ποττέ ενήλικες. Εμείς όμως μπορούμε να τα καταλάβουμε, ήμαστε κάποτε έφηβοι. Τούτο έν' το κλειδί της σωστής επικοινωνίας. Ο παραλληλισμός των συναισθημάτων.