Μια γλύπτρια ερωτεύεται το γλυπτό της [κρίμα] και οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ο φόβος, το άγνωστο την καταλαμβάνουν. Τίποτα απ' αυτά, όμως, δεν έχει σημασία παρά μόνο γιατί αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία δούλεψε για τη νέα του μουσική σύνθεση ο Άντης Σκορδής. Δεν χρειάστηκε να καταλάβω κάτι, θα ήταν άσκοπο. Απόλαυσα τη μουσική και την εμπειρία. Δεν μ' άρεσαν οι χορευτικές κινήσεις πίσω από το μουσαμά όπου "κρύβονταν" [;] όλοι οι μουσικοί, μαζί και ο μαέστρος και οι δύο σοπράνο. Πίσω στην εντυπωσιακή μουσική. Ήταν άδικο που δεν χειροκροτήσαμε στο τέλος, σ' αυτή τη νέα συνθήκη που επέβαλλε ο σκηνοθέτης. Ήταν η δεύτερη φορά σε μια βδομάδα που συναντούσα σε παράσταση αυτό το σκεπτικό, του να εγκαταλείπουν τη σκηνή οι καλλιτέχνες κι ο θεατής, απλά, να φεύγει. Αυτό το απλά δεν το χώνεψα. Η επαφή του θεατή με τους παραγωγούς τέχνης ολοκληρώνεται στο χειροκρότημα. Πίσω στη σπουδαία μουσική. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως θα υποχωρήσει ο μουσαμάς και θα δούμε πώς παίζουν ζωντανά, εκείνη την ώρα, όλοι εκείνοι οι μουσικοί, αυτή τη μουσική. Δεν υποχώρησε. Ευτυχώς ούτε το αίσθημα ικανοποίησης από την εμπειρία του Ου...Πατσιά...Ρα!

Μερόπη Μωυσέως