Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Όταν η αστυνομία προχωρούσε στην κατάσχεση των φωτογραφιών της Πάολας Ρεβενιώτη, το έκανε επειδή το επιτρέπει ο νόμος, επειδή ενοχλήθηκαν ένα ή δύο άτομα από μερικούς γυμνούς άντρες και επειδή ο αστυνομικός πήρε σοβαρά μια καταγγελία που σε περίπτωση καλλιτέχνη πιο "φυσιολογικού" μπορεί να μην εξέταζε καν. Ειδικά αν αυτός ο "φυσιολογικός" καλλιτέχνης είχε και τη στήριξη του δήμου [όπως και σε αυτή την περίπτωση - άλλο αν ο δήμος επέλεξε μετά να κάνει την πάπια].

Το τι είναι τέχνη, τι μη-τέχνη και τι τ' ανάμεσό τους είναι άσχετο με το ερώτημα του τι έγινε όταν κατέβηκαν οι φωτογραφίες. Αλλά δεν πρόκειται για ένα απλό περιστατικό λογοκρισίας με την κυριολεκτική του έννοια - αμφιβάλλω δηλαδή πως οι αρχές θεώρησαν το έργο προκλητικό και έτρεξαν να το κατεβάσουν. Από τη μια οι πολιτικές αρχές αδιαφορούν για το θέμα, όπως έδειξε και η [μη] αντίδραση - τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή το πρωί - του δημάρχου. Όλα δείχνουν να αρχίζουν και να τελειώνουν στο τοξικό δίπολο δύο "ηθικών" μελών της κοινωνίας που έσπευσαν να μας προστατεύσουν από την ανηθικότητα κρυμμένοι πίσω από νόμους περί αισχρότητας που κανείς πλέον δεν λαμβάνει ιδιαίτερα υπόψη. Από πίσω, η ως επί το πλείστον σιωπηλή κοινή γνώμη συναινεί προβάλλοντας την αιώνια δικαιολογία του ηθικολόγου, τα παιδιά. Τα οποία εκτίθενται πλέον σε σεξουαλικές εικόνες μέσω των ΜΜΕ από μικρότερη ηλικία και στη θέα του πέους που προτάσσεται νωχελικά σε μια από τις επίμαχες φωτογραφίες το πολύ να χασκογελούσαν και να το προσπερνούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. (Μιλάμε πάντα για μια έκθεση στην οποία αν ήθελες έπαιρνες το παιδί σου, και στην οποία οι φωτογραφίες ήταν καλυμμένες όταν η έκθεση ήταν κλειστή).

Μην έχετε αμφιβολίες πως όποιος άκουσε για την έκθεση λόγω του όλου συμβάντος και διερωτήθηκε τι είναι αυτές οι φωτογραφίες, τις εντόπισε σύντομα μέσω διαδικτύου. Ίσως το κέρδος από αυτή την υπόθεση να είναι πλέον πως η συζήτηση για την ελεύθερη έκφραση και την προκατάληψη κατά των ομοφυλόφιλων και τρανς μπήκε ξανά στην επικαιρότητα. Το πιο σημαντικό όμως μάθημα είναι πως όσο κι αν οι ήδη ανοιχτόμυαλοι στήριξαν την έκθεση, χρειάστηκαν ένας-δύο ηθικολόγοι και η σιωπή της αδιάφορης πλειοψηφίας για να κατεβεί, απλά γιατί δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο. Το οποίο να εμποδίζει τους λίγους από το να επιβάλλουν την ηθική τους στους πολλούς με αφορμή ένα πουλλί.