Γράφει η Βάλια Καϊμάκη/valia@inrec.gr 

Ένας από τους πιο γνωστούς χάκερ στην πρόσφατη ιστορία είναι ο Μπράντλεϊ Έντουαρντ Μάνινγκ ή, όπως επίσημα ονομάζεται πλέον, Τσέλσι Ελίζαμπεθ Μάνινγκ.

Ο Μάνινγκ ήταν ο στρατιώτης που αντέγραψε αρχεία του αμερικανικού στρατού, όσο εργαζόταν ως αναλυτής σε στρατιωτική βάση έξω από τη Βαγδάτη και τα διέρρευσε στο WikiLeaks. Συνολικά «κατέβασε» 750.000 αρχεία, απόρρητα και μη, τα οποία δημοσιεύτηκαν στον γνωστό ιστότοπο. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, ο Τζούλιαν Ασάνζ, ο ιδρυτής των WikiLeaks, βρίσκεται περιορισμένος στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, ενώ ο Μάνινγκ καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 2013 σε 35 χρόνια κάθειρξης.

Δεν ήταν ο Ασάνζ, όμως, αυτός που «κάρφωσε» τον Μάνινγκ, αλλά ένας πρώην χάκερ, ο Άντριαν Λάμο. Ο Λάμο παραδόθηκε το 2003, αφού είχε ήδη εισχωρήσει στα δίκτυα των «TheNewYorkTimes», «Yahoo!» και «Microsoft». Καταδικάστηκε σε έξι μήνες κατ’ οίκον περιορισμό και σε 85.000 πρόστιμο. Ο Μάνινγκ επικοινώνησε μαζί του, ψάχνοντας κάποιον να τον καταλάβει. Ο Λάμο είχε το ιδανικό προφίλ αφού εκτός από χάκερ ήταν και ο ίδιος ομοφυλόφιλος (και με ιστορικό χρήσης ναρκωτικών).

Η πρώτη διαρροή του Μάνινγκ ήταν το βίντεο που έδειχνε την επίθεση ενός Απάτσι σε μια ομάδα Ιρακινών. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, αυτό που οι στρατιώτες από αέρος θεώρησαν όπλα ήταν δημοσιογραφικοί φακοί. Ανάμεσα στους πολίτες ήταν και δυο ανταποκριτές του πρακτορείου Ρόιτερ. Όταν ένα βανάκι προσπαθεί να σώσει τους τραυματίες, το Απάτσι εξακολουθεί τις βολές και τραυματίζει σοβαρά και δύο παιδιά. Συνολικά επτά άτομα σκοτώθηκαν σ’ εκείνη την επίθεση.

Το παράξενο είναι γιατί το βίντεο προκάλεσε τρομερή αίσθηση. Η ομάδα του WikiLeaks που το επεξεργάστηκε βρισκόταν τότε στην Ισλανδία. Εκεί είχε βρει μεγάλη αποδοχή, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της τράπεζας Kaupthing, μία εκ των τριών που πτώχευσαν βυθίζοντας έτσι τη χώρα σε κρίση, η οποία είχε δανείσει υπέρογκα ποσά σε κάποιους από τους μετόχους της και είχε σβήσει χρέη άλλων, επιταχύνοντας έτσι την πτώχευσή της.
Για να γυρίσουμε στο βίντεο, όμως, το περιεχόμενό του ήταν ήδη γνωστό. Οι αμερικανικές αρχές είχαν παραδεχθεί το λάθος τους να χτυπήσουν αμάχους και όλη η συνομιλία ήταν καταγεγραμμένη σ’ ένα βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα. Οι εικόνες, ωστόσο, έκαναν τεράστια αίσθηση και ολόκληρος ο πλανήτης στράφηκε κατά των ΗΠΑ.

Στη συνέχεια ο Μάνινγκ έδωσε στα WikiLeaks έναν τεράστιο ανεπεξέργαστο όγκο δεδομένων: 251.287 διπλωματικά τηλεγραφήματα των ΗΠΑ και 482.832 αναφορές του στρατού, τα οποία όταν δημοσιεύτηκαν έγιναν γνωστά με τα ονόματα: Iraq War Logs και Afghan War Diary. Από εκεί και πέρα, όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια: τη συνεργασία των WikiLeaks με μεγάλου κύρους έντυπα όπως τα «New York Times», «Guardian», «Der Speigel», «Le Monde» κλπ. για την επεξεργασία και δημοσίευσή τους, τις κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση εναντίον του Ασάνζ, τον υποχρεωτικό «εγκλεισμό» του στο Λονδίνο για να μην συλληφθεί.

Ο εικοσιπεντάχρονος Μάνινγκ καταδικάστηκε για 20 αδικήματα, τα έξι από αυτά για κατασκοπεία, ωστόσο αθωώθηκε για την κατηγορία της «συνδρομής του εχθρού», η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και στη θανατική ποινή. Ωστόσο, η ποινή του είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνες που έχουν δοθεί σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως καταγγέλθηκε, ιδιαίτερα από οργανώσεις όπως οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα.
Άλλοι πήγαν ακόμα πιο μακριά υποστηρίζοντας πως τα διπλωματικά τηλεγραφήματα που άφησε να διαρρεύσουν υπήρξαν ο καταλύτης για την Αραβική Άνοιξη και πως ο Μάνινγκ, εκτός από ο μεγαλύτερος διαρροέας πληροφοριών, θα έπρεπε να ιδωθεί με τον ίδιο τρόπο όπως ο Κινέζος της πλατείας Τιεν Αν Μεν μπροστά στο τανκ.

Από την επομένη της φυλάκισής του, ένας νέος αγώνας ξεκίνησε για τον Μάνινγκ. Τον Απρίλιο του 2014 εγκρίθηκε η αλλαγή ονόματος ενώ μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο ξεκίνησε η ορμονοθεραπεία αλλαγής φύλου που τόσο επιθυμούσε.