Το βιβλίο του Άρθουρ Κάισλερ το περίμενα για καιρό. Δεν το γνώριζα, ούτε το είχα προγραμματίσει. Δεν ήρθε καν ως εισήγηση από άλλον βιβλιόφιλο. Διάβασα απνευστί τις 300 κάτι σελίδες του. Κι εκεί, μεταφέρεσαι στις δίκες της Μόσχας, στα μέσα της δεκαετίας του '30. Τρόμος, φρίκη, καταδίωξη. Ο Στάλιν θερίζει την παλιά επαναστατική γενιά και χτίζει το σιδερένιο του προφίλ. Σκέτη τρέλα, οι άνθρωποι σπάνε, λυγίζουν, αφανίζονται. Ο κύριος ήρωας, μέλος κι αυτός της παλιάς φουρνιάς, κουβαλά τα δικά του ανομήματα και αναμνήσεις. Παλεύει να τα αναγνωρίσει και να τα αρχειοθετήσει, να τα αξιολογήσει εκ νέου, καθώς βαδίζει τον δρόμο της απώλειας. Το βιβλίο είναι από τα πλέον κλασικά αναγνώσματα και, τύχη αγαθή, το τελείωσα στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Ρωσία.

Νικόλας Κυριάκου