Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Δικαιούσαι να μαραζώνεις. Δικαιούσαι να λυπάσαι άμα κάτι εν πάει καλά στη ζωή σου. Μεν φοηθείς να απαντήσεις ότι εν είσαι καλά, ότι υπάρχουν πράματα που έννεν όπως τα θέλεις. Μόνον έτσι έννα προσπαθείς να γίνεις καλύτερα τζαι μόνον έτσι έννα είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Να είσαι ειλικρινής τζαι με τον κόσμον όμως. Λάλε τζείνο που νιώθεις, τζείνο που θέλεις να πεις. Ώς τζειαμαί που σταματά η γνώμη σου όμως τζαι ξεκινά η ζωή του άλλου. Πριν ανοίξεις το στόμα σου να σκεφτείς αν τούτο που έννα πεις, έννα πληγώσει κάποιον άνθρωπο χωρίς λόγο τζαι χωρίς να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.

Τζαι θα μετανιώσεις χίλιες φορές αν μιλήσεις αλλά μία φορά αν μείνεις σιωπηλή. Να θυμάσαι ότι τα λόγια έν' όπως τους αδέσποτους τους αππάρους. Άμα τα ξαπολήσεις 'που το στόμα σου, εν μπορείς να τα φέρεις πίσω τζαι να τα κουμαντάρεις. Αν κρύψεις τζαι καταπιείς τα, έννα το μετανώσεις τζείνην την ώρα, αλλά μπορεί την άλλη μέρα που έννα είσαι ήρεμη, να καταλάβεις ότι καλά έκαμες.

Όι μόνο να καταπίνεις. Να ξηχάννεις τζιόλας. Τα λόγια που σε επληγώσαν, τους ανθρώπους που τα είπαν, τες καταστάσεις που εν σε γεμώσαν. Μεν τες κουβαλάς σαν τον μύλο γυρώ 'που τον λαιμό σου. Άφησ' τα πίσω σου, κράτα μόνο τζείνα που σε εμάθαν κάτι.

Η κατανόηση, το χαμόγελο, η ευγένεια, η αυτοσυγκράτηση, η ευγνωμοσύνη τζαι η ακεραιότητα έν' αρετές που αν τες κατακτήσεις έννα σε ανταμείψουν. Να ψάχνεις, να ρωτάς, να μαθαίνεις.

Τζαι να συγχωράς. Το πλάσμα έννεν τέλειο. Εν ξέρουν ούλλοι να σιωπούν. Κάποιοι έννα ξέρουν να αγαπούν όμως. Δικαιούνται να μετανιώσουν τζαι να σου ζητήσουν συγχώρεση. Κάμε το αν το αξίζουν, δώσ' τους ακόμα μίαν ευκαιρία, μάθε τους τζείνο που ξέρεις εσύ.
Τζείνο που ξέρεις, τζείνο που είσαι. Να έσιεις ταυτότητα, χαρακτήρα. Να είσαι κάποιος, κάτι. Μεν είσαι απλά η Ρέα που δουλεύκει τζειαμαί. Να είσαι η Ρέα που της αρέσκουν τα παραμύθκια, να είσαι η Ρέα που χορεύκει, που γράφει, που κολυμπά, που βουρά, που ζωγραφίζει, που τραουδά όμορφα, η Ρέα που τσιαττίζει. Να είσαι η Ρέα η δική σου, όχι κάποιου άλλου.

Τζαι άμα γίνεις τζαι κάποιου άλλου, να προσπαθείς να ανήκεις σε εσένα, όχι σε τζείνον ή τζείνην. Να μεν είσαι κτήμα κανενού, όποιος θέλει να έν' μαζί σου, να έν' μαζί σου επειδή σε αγαπά τζαι αγαπά τζείνο που είσαι, τζείνο που ξέρεις. Τζαι να αγαπάς πίσω, όσο δυνατά τζαι όσο απεριόριστα, τζαι όσο απρογραμμάτιστα εννά αγαπιέσαι.

Να βάλλεις την αγάπη πάνω 'που ούλλα. Την αγάπη για τον άνθρωπο, την αγάπη για τον κόσμο, την αγάπη για τη μουσική, για την εμπειρία. Να θυμάσαι ότι η αγάπη έν' όπως τα αηδόνια που φυλάεις μες στην ψυσιή σου, τζαι άμα την θυμάσαι έννα σου τραουδά τζαι να σου νεκατώνει την καρδιά σου.
Να είσαι το αστεράκι του παπά. Να έσιεις αστεράκια σαν εσένα.

* Αυτό είναι το τελευταίο γράμμα του Σταυρίνου Κυριάκου για τη Ρέα για το 2014. Θα επανέλθει με νέα γράμματα όταν έχει ξανά κάτι να πει, στη Ρέα και σε μας.