Γράφει ο Γιώργος Κακούρης | @nekatomenos

Σταματημένος στα φώτα, είδε έναν άνθρωπο ενήλικα, φαινομενικά αρτιμελή, με κουρασμένο ύφος να πλησιάζει τα αυτοκίνητα, ένα-ένα, μέσα στη νύχτα. Ζητούσε ψιλά από τους οδηγούς, οι οποίοι δεν άνοιγαν καν το παράθυρο. Ούτε ο αφηγητής της ιστορίας είχε πρόθεση να το ανοίξει.

Πώς ξεχωρίζει κανείς την πραγματική ανάγκη από τον απατεώνα που εκμεταλλεύεται την ενοχή των περαστικών, διερωτήθηκε στον εσωτερικό του μονόλογο ο αφηγητής. Εκνευριζόταν που έπρεπε στη μέση της νύχτας, μετά από πόσες επιλογές, ηθικές και μη, αναγκαζόταν να κάνει ακόμα μια αξιολόγηση προθέσεων. Υποψιάστηκε πως αν το πράσινο δεν τον έσωζε από την επιλογή που εκαλείτο να κάνει θα έκανε το πιο απλό - θα τον αγνοούσε ενοχλημένος ή θα του κουνούσε το χέρι ανυπόμονα για να δείξει πως όχι, δεν είχε ψιλά.

Ο κουρασμένος ενήλικας κοντοστάθηκε σε ένα αυτοκίνητο λίγο πιο μπροστά καθώς ο οδηγός, μετά από λίγο δισταγμό, άρχισε να ψάχνει στα συρταράκια πάνω από το τασάκι του αυτοκινήτου και κάτω από το ράδιο. Ο αφηγητής φαντάστηκε τις ενοχλημένες σκέψεις του οδηγού καθώς θα έσκαβε στα συρταράκια που μυρίζουν μπίχλα δεκαετιών και στάχτες μήπως και βρει κάτι να ξεφορτωθεί τη συνείδησή του.

Δεν κατάφερε να δει αν ο οδηγός βρήκε κάποια ψιλά. Γιατί ξαφνικά τα φώτα άλλαξαν και τα οχήματα άρχισαν πάλι να κινούνται. Ο αφηγητής πρόφτασε να δει για μια στιγμή τον άλλο οδηγό καθώς τον προσπερνούσε σιγά-σιγά, και καθώς στο καθρεφτάκι έβλεπε τον μυστήριο άντρα να επιστρέφει στο πεζοδρόμιο. Ο οδηγός ήταν σκεφτικός, και ο αφηγητής συνειδητοποίησε πως χωρίς να κοιταχτούν έκαναν την ίδια σκέψη.

Πώς ισορροπείς την ενοχή για όσους πραγματικά έχουν ανάγκη και που θα τους ξεχάσουν κάτι εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, με τον εκνευρισμό που προκαλεί η αδυναμία να ξεχωρίσεις αν κάποιος θέλει να σε πιάσει κορόιδο; Οι σκέψεις χάθηκαν μέχρι τα επόμενα φώτα.