Στη βεράντα του νέου κτηρίου του ΘΟΚ. Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016. Ώρα 8 και 10 το απόβραδο. Έχω πάρει τα εισιτήρια για την Απολογία του Σωκράτη και περιμένω έξω στο κρύο, με μόνη ζεστασιά την καύτρα του αναμμένου τσιγάρου.
Η λέξη εξατομίκευση με περικυκλώνει. Τι να έχουν κατά νουν όλοι αυτοί που ανεβαίνουν τα σκαλιά και μπαίνουν στο θέατρο; Νέοι, μεγάλοι και ακόμα πιο μεγάλοι...

Τους παρακολουθώ όλους με την άκρη του ματιού μου. Τι αναμένω να συμβεί μέσα και τι αυτοί; Ερώτημα αναπάντητο... Ρίχνω μια ματιά απέναντι. Το παλιό ΓΣΠ έχει εξαφανιστεί. "Τα πάντα ρει", μου θυμίζει ο Ηράκλειτος. Δίπλα το καινούργιο υπουργείο Οικονομικών. Μια μέρα θα το καταπιεί κι αυτό ο χρόνος. Κάνω μια πρόσθεση στα γρήγορα. 2.415 χρόνια έχουν περάσει από τη δίκη. Ο χρόνος δεν έσβησε τον Σωκράτη όπως σβήνει κτήρια, γήπεδα και κοινούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι περνούν και χάνονται. "Όπως τα φύλλα στον άνεμο" κατά τον Όμηρο. Αυτός όμως απέναντι από τον σκεφτικό Μέλητο, 2.415 χρόνια μετά να επιμένει πως είδε κάτι άλλο... Μια μέρα, σε κάποιο άλλο χρόνο και τόπο, θα απολογηθεί στη θέση του, όχι η Αθήνα, όχι η Ελλάδα, αλλά η ανθρωπότητα.

Γιώργος Τζίβας