"Είναι δράμα, αλλά χωρίς δάκρυα", μου είπε. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Δεν πειράζει, αρκεί τα ίδια χείλη να μου λένε τα άλλα, τα πιο βαθιά, τα πιο ουσιαστικά. Πατάμε play και στρωνόμαστε στον καναπέ, έχοντας μπροστά μας μια ναυαρχίδα από μεζεδάκια. Mark Ruffalo και Michael Keaton στην οθόνη. Στα πρώτα δέκα λεπτά, καταλαβαίνω ότι μας περιμένει μια καλή βραδιά. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Βοστώνη, όπου η δημοσιογραφική ομάδα μιας τοπικής εφημερίδας ξεκινάει την έρευνά της, που θα ξετυλίξει το κουβάρι της συγκάλυψης εκ μέρους της Εκκλησίας των παιδοφιλικών ανομημάτων κάποιων ιερέων. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ όσο φανερώνονται ονόματα και πτυχές, τόσο πιο φανερό είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε συνειδητά να θάψει το κεφάλι της στην άμμο. Η ταινία δεν έχει πομπώδεις στιγμές, και μένει μακριά από τον διδακτισμό και τον στεγνό ηθικισμό. Η κλιμάκωσή της είναι αργή, και η δικαίωση των θυμάτων δεν είναι μια διθυραμβική στιγμή, αλλά το ξαναγράψιμο μιας ιστορίας, που αφορά όλους. Like, like, like.

Νικόλας Κυριάκου