Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Τι θα έκαμνε ένας άνθρωπος, αν στη μέση της νύχτας ένιωθε ένα ξένο, άγνωστο σιέρι να τον χαϊδεύκει; Εν κάτι που δεν σε προετοιμάζει η καθημερινότητά σου να αντιμετωπίσεις. Δηλαδή, ούλλοι αραιά τζαι που σκεφτούμαστε το. Κανένας όμως δεν το πιστεύκει στην πραγματικότητα.

Οι φόβοι ξεκινούν όσο είσαι μωρό, τζαι πολλινήσκουν σαν τα αγριόχορτα σε ένα όφτζιερο χωράφι την άνοιξη. Τες νύχτες πετάσσεσαι απότομα, θωρείς γυρώ σου σαντανωμένος. Χωρίς όμως να βλέπεις κάτι το διαφορετικό. Τα έπιπλα του δωματίου σου να σε βλέπουν ακίνητα, στην θέση τους. Νιώθοντας την σιγουριά, την ασφάλεια, συνεχίζεις τον ύπνο σου. Σε κάποιο σημείο της ζωής σου, είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλάβεις ότι τίποτε δεν υπήρχε στο δωμάτιο σου, κανένας δεν σε επαρακολουθούσε, τζαι απλά αφήνεις την ιδέα να χαθεί σαν ανάμνηση στο μυαλό σου.

Εσκέφτηκες ποττέ την περίπτωση, να μεν άφησες εσύ την ιδέα να χαθεί; Δηλαδή, να μεν είσιες ποττέ εσύ τον έλεγχο της κατάστασης; Δεν αποφάσισες εσύ, σε καμιά περίπτωση, ότι δεν υπήρχε τίποτε να σε παρακολουθεί στο δωμάτιο. Απλά σε κάποιο σημείο της ζωής σου, τζείνο που σε επαρακολουθούσε στο δωμάτιο, αποφάσισε ότι θα σταματήσει να το κάμνει. Τζείνο αποφάσισε να σε αφήκει ήσυχο, όχι εσύ.

Τούτη η ψευδαίσθηση του ότι ελέγχεις την κατάσταση. Του ότι η πραγματικότητα εν δεδομένη τζαι ότι καθημερινά επιβεβαιώνεται τζείνο που νιώθεις εσύ αληθινό, αποτρέπει σε που το να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για το απροσδόκητο. Το υπερφυσικό. Όπως το κάτι ξένο να εν μες το δωμάτιο σου τζαι να σε χαϊδεύκει.

Η Αστέρω, τζείνη τη νύχτα, έζησε κάτι που θα της άλλασε την ζωή τζαι την κοσμοθεωρία της για πάντα. Τζείνο το πράμα που εσύ ένιωθες ότι εν στην άκρη του κρεβατιού σου κάθε νύχτα τζαι βλέπει σε; Η Αστέρω είδε το με τα μάτια της. Τζείνο το συναίσθημα που ένιωθες ότι κάτι πλησιάζει να σε πιάσει την ώρα που τζοιμάσαι; Η Άστερω ένιωσε το στ' αλήθεια.
Τζείνο που επίστευκες ότι, υπάρχει κάτι παραπάνω που την καθημερινή σου αλήθεια; Η Αστέρω, ανακάλυψε ότι υπάρχει.

Ετράβησε το σεντόνι ακόμα πιο σφικτά τζαι έσφιξε τα χέρια της. Το σιέρι εχάιδευκε της τα μαλλιά της τζαι με απαλές, μετρημένες κινήσεις, πότε, πότε έσφιγγε της το βρουλλί της. Σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει τζείνο που εκράταν.
Το σιέρι εσταμάτησε να την χαϊδεύκει. Η Αστέρω δεν ήξερε τι να περιμένει παρακάτω. Να κλάψει, να φωνάξει ή απλά να ανακουφιστεί. Τότε ένιωσε την ανάσα του στον λαιμό της. Επετάχτηκε πάνω, τζαι για πρώτη φορά εσυνάντησε το.