Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Εστέκετουν δίπλα που το κρεβάτιν της, ακίνητον. Το μόνον πράμαν που ετάρασσεν πάνω του ήταν το στήθος του, έντονα, επήαιννεν πάνω κάτω σαν μια πόμπα του νερού που φουσκώννει τζαι ξεφουσκώννει, αργά τζαι σταθερά.

Δεν ήταν ψηλό. Το αντίθετον, μετά βίας έφταννεν ώς το ύψος του κομοδίνου της. Με έναν περίεργον τρόπον, όμως, έμοιαζε, να ’ν’ τεράστιον. Οι διαστάσεις του εμαρτυρούσαν ότι σε μια άλλην πραγματικότηταν θα έμοιαζεν γίγαντας.

Είσιεν μακριά πόδια. Υπερβολικά μακριά, σαν να ήταν καμωμένα που καουτσούκ τζαι κάποιος να τα ετράβησεν να τεντωθούν ώς το απροχώρητον. Τα πόθκια του εκαταλήγαν σε έναν σχετικά μικρόν τζαι υπερβολικά λεπτόν κορμόν. Τα σιέρκα του, τζαι τζείνα μακριά τζαι ακανόνιστα. Σαν κλαδιά ενός δέντρου, εφαίνετουν ότι είσιεν παραπάνω που έναν αγκώναν. Όπως θα ήταν τα σιέρκα κάποιου ανθρώπου αν κάποιος τα έσπαζε σε διάφορα σημεία.

Τα δάκτυλα του γκρίζα, κοντά τζαι χοντρά. Τρομακτικά, διαφορετικά που οτιδήποτε άλλον. Χωρίς κανέναν χαρακτηριστικόν, πέντε γκρίζα, κοντά λουκάνικα προσκολλημένα σε μιαν παλάμην.

Το πρόσωπον του όμως ήταν το πιο τρομακτικόν πράμαν που είδεν ποττέ η Αστέρω. Ίσως να το εξαναείδεν στα όνειρα της, τζαι να εξύπναν τρομαγμένη τζαι να εβούραν να κουρρώσει στην μιαν μερκάν του κρεβατιού των γονιών της. Τζείνην την φοράν, όμως, ήταν πραγματικόν τζαι ήταν μπροστά της.

Έναν πρόσωπον γκρίζον σαν στάχτη. Χωρίς μαλλιά. Χωρίς χαρακτηριστικά. Με θκυο μικρές τρύπες στην μέσην του, που ερουφούσαν τζαι εξεφυσούσαν αέραν με δυσκολίαν. Έναν πρόσωπον ντυμένον με μιαν γκρίζαν χοντρήν δερμάτινην κουκκούλλαν που με δυσκολίαν πίσω της εδιέκρινες κάποια χαρακτηριστικά ανθρώπου. Ίσως κάποτε τζειαμαί να υπήρξαν μάτια, ίσως να υπήρξε στόμαν τζαι έναν χαμόγελον, ίσως. Τωρά όμως απλά αχνοφαίνουνται πίσω που έναν ήρεμον πέπλον ουδετερότητας. Σαν φυλακισμένος που έμαθεν να ζει τζαι να απολαμβάνει το κελλίν του.

Τζαι τούτον ετρόμαξεν την Αστέρω παραπάνω που ούλλα. Το ότι μπροστά της ήταν έναν πρόσωπον που δεν έδειχνεν συναίσθημα. Που δεν την εβοηθούσεν να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει τις προθέσεις του. Έναν πρόσωπον ουδέτερον, ανούσιον, που ξέρεις ότι κάτι θέλει που σέναν, αλλά δεν ξέρεις αν έν' καλόν ή κακόν. Θυμωμένον ή ευδιάθετον. Χαρούμενον ή λυπημένον. Έναν πρόσωπον, απλά τίποτε. Απλά μηδέν.

Άννοιξεν το στόμαν της να φωνάξει, αλλά πριν προλάβουν οι κραυγές να απελευθερωθούν που το σώμαν της, τζείνον άπλωσε το λεπτόν του σιέριν τζαι ακούμπησεν το στο στόμαν της. Χωρίς πίεσην ή νεύρον. Απαλά, σαν έναν κομμάτιν βαμβάκιν που ππέφτει τζαι χώννει μιαν τρύπαν στο έδαφος. Με τον τρόπον του έλεεν της «Σσιωπή».

Η Αστέρω έβαλεν μιαν τσιριλλιάν τζαι άρχισεν να κλοτσά με τα σιέρκα τζαι με τα πόθκια της. Στον πανικόν της έπιασεν έναν μαξιλάριν τζαι έσυρεν το προσπαθώντας να χτυπήσει το πλάσμαν. Η πόρτα του δωματίου της άνοιξεν τζαι μέσα εβούρησεν ο παπάς της.

Κλαμένη, έμεινεν να βλέπει πίσω που τον ώμον του. Στο δωμάτιον της τίποτε δεν εθύμιζεν την επίσκεψη του πλάσματος. Εκτός που το μαξιλάρι στην μιαν γωνιάν. Τζαι την πόρταν του αρμαρκού που ήταν κλειστή.