Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Στα κατεχόμενα την περασμένη εβδομάδα την ειδησεογραφία απασχόλησε αποκλειστικά το θέμα του νερού από την Τουρκία, πόσα δικαιώματα θα έχει η τουρκική [κατά πάσα πιθανότητα] εταιρεία που θα πάρει τη διαχείριση και ποιος θα καρπώνεται τα κέρδη. Μόλις μια φορά αναφέρθηκε στον δημόσιο διάλογο αν το νερό αυτό, μετά τη λύση, θα θεωρείται φυσικός πόρος [και άρα αρμοδιότητα της ομοσπονδίας] ή αν θα είναι εμπόρευμα [και αρμοδιότητα -υπό όρους- της τ/κ πολιτείας].

Το ζήτημα του νερού αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα προβλήματος που μπορεί τώρα να νομίζουμε πως μπορεί να φέρει την κατάρρευση της λύσης, όμως στην πραγματικότητα μπορεί να είναι απλώς ακόμα ένα μελλοντικό πολιτικό ζήτημα. Αν υποθέσουμε πως, με διαφοροποιήσεις ή και χωρίς, η συμφωνία για το νερό συνεχίσει να ισχύει και μετά τη λύση, στην ομοσπονδιακή βουλή ο Γιώργος Λιλλήκας και ο Κουντρέτ Όζερσαϊ θα μαλώνουν για το κατά πόσο η σύμβαση για το νερό πρέπει να τύχει επαναδιαπραγμάτευσης. Η μια πλευρά θα κατηγορεί την άλλη για εθνοτικοποίηση του ζητήματος - θα χρησιμοποιούν δηλαδή τον όρο όπως χρησιμοποιούμε σήμερα τον όρο «κομματικοποίηση». Ταυτόχρονα, τα μετριοπαθή κόμματα θα προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική, τεχνοκρατική λύση ή, ιδανικά, αυτή τη λύση θα την προωθεί ένα υπερ-κοινοτικό κόμμα χωρίς εθνοτικούς προσδιορισμούς.

Το πρώτο στοίχημα είναι όλη αυτή η συζήτηση να γίνεται στο μέλλον με πολιτικούς όρους, ανάλογους με αυτούς που χρησιμοποιούν τα κόμματα για το θέμα της μείωσης της θητείας. Σήμερα η κάθε πλευρά προσεγγίζει το θέμα από τη μικροπολιτική της σκοπιά, όμως επικαλείται στοιχεία για να πείσει αν η πρόθεση της κυβέρνησης είναι βιώσιμη. Και από την ποιότητα των επιχειρημάτων και των στοιχείων κρίνεται η κάθε πλευρά και το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να προκαλείται εμφύλιος.

Το δεύτερο στοίχημα είναι ακόμα και η πιο έντονη πολιτική αντιπαράθεση να αφήνει ανεπηρέαστη την καθημερινότητα των πολιτών. Δηλαδή μια διαφωνία για ένα εκλογικό αποτέλεσμα να μην οδηγεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών στους δρόμους όπως στην Κένυα, αλλά να αποτελεί θέμα για τα δικαστήρια και τους ακαδημαϊκούς, όπως στις ΗΠΑ. Η αδυναμία των κομμάτων να συστήσουν κυβέρνηση να μην φέρνει πτώση χρηματιστηρίων και αλλεπάλληλες εκλογές και αστάθεια όπως στην Ελλάδα, αλλά να είναι ακόμα ένα στοιχείο της ζωής που συνεχίζεται, όπως στο Βέλγιο.

Τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα, αλλά η πρόκληση βρίσκεται στο να είναι διαχειρίσιμα και όχι υπαρξιακές απειλές. Τα φουρτουνιασμένα νερά της πολιτικής πρέπει μεν να είναι ορατά, αλλά το πλοίο στο οποίο θα επιβαίνουμε να είναι τόσο καλοφτιαγμένο που να μπορούμε ταυτόχρονα να στεκόμαστε όρθιοι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

*Twitter: @nekatomenos