Γιάννης Μακριδάκης, «Ανάμισης Ντενεκές», Εκδόσεις «Εστία», 2008. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα με ιστορικές αναφορές. Το κίνητρο ήταν εξαρχής να το έχω τελειώσει πριν την παράσταση. «Ο Γιώργης θόλωσε». Είχα ψάξει για το βιβλίο ένα μήνα προηγουμένως. Το διάβαζα τα πρωινά στο λεωφορείο. «Λείψε από κοντά της». Δυο σταυραδέρφια και μια Αμαδιανή κοπέλα. Το όνομά της παραμένει άγνωστο. «Χίμηξε απάνω του». Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου 2016. Εκατό χρόνια μετά το φονικό. «Τι θέλετε;». Ανάμισης Ντενεκές, σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου. Ένα μονόδραμα, μια θεατρική διασκευή. «Θέλω να παραδοθώ». Ερμηνεύει ο Χάρης Χαραλάμπους. «Να παραδοθείς;». Ο ηθοποιός κινείται μεταξύ αφήγησης και διαλόγου με έναν τρόπο αριστοτεχνικό. Είχα περιέργεια μεγάλη να δω πώς θα αποδιδόταν σκηνογραφικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά το πολυμερές και πολυμορφικό του μυθιστορήματος. «Ποιος είσαι και τι έκαμες;». Η γεωγραφία του νησιού, ο χωροφύλακας, το καφενείο, οι βοσκοί, οι πρόσφυγες. Το αποτέλεσμα ήταν ευρηματικό: μερικοί τενεκέδες κι ένα σκούρο σακάκι. «Γεώργιος Πέτικας». Ο θρυλικός ληστοφυγόδικος της Χίου. Σημ. Το Θέατρο Δέντρο μετακόμισε. Καλώς.

 Αναστασία Π. Τάκη