Είναι μια παράσταση πολύ προσγειωμένη, σχεδόν ταπεινή. Η ουσία της οποίας βρίσκεται στο κείμενο και στις στιγμές που οι ηθοποιοί συναντούν πραγματικά τους χαρακτήρες τους. Δεν είναι λίγες αυτές οι στιγμές, αλλά δεν διατρέχουν ολόκληρη την παράσταση. Κι αυτό ισχύει και για τις πέντε ηθοποιούς του έργου. Γι' αυτό και πρωταγωνιστής είναι το κείμενο το ίδιο, όχι η Τζεμαλιγιέ, κι αυτό την αδικεί μεν, διότι τι καλύτερη ευκαιρία να αναδειχθεί μέσα από το θέατρο ένας χαρακτήρας που σημάδεψε τη σύγχρονη Ιστορία της Κύπρου. Ωστόσο μάλλον η κατανομή είναι ισόβαρη μεταξύ της μίας Τουρκοκύπριας και των εννέα Ελληνοκύπριων γυναικών. Δεν ξεχωρίζει καμιά τους. Οι ιστορίες τους ξεχωρίζουν. Σκόρπια λόγια και ύφη και συναισθήματα. Στο τέλος, συγκινήθηκα και σκέφτηκα: τι ωραίο θα ήταν αν την Τζεμαλιγιέ ενσάρκωνε μια Τουρκοκύπρια ηθοποιός.

Μερόπη Μωυσέως