Αυτή η ιστορία με τα παιχνίδια έχει αρχίσει να με εκνευρίζει όσο δεν παίρνει άλλο. Κάποτε αγοράζαμε ένα παιχνίδι και αυτό ήταν, το παίζαμε μέχρι να χαλάσει. Ακόμα και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια το σύστημα παρέμεινε το ίδιο. Αγόραζες ένα cd, αν ήταν βέβαια παιχνίδι για τον υπολογιστή ή αγόραζες -κάτι που λέγαμε- κασέτες, για τις μικρές κονσόλες. Μετά περάσαμε σε καινούργια εποχή. Δεν υπάρχουν πια cd. Και να υπάρχουν, δηλαδή, είναι μόνο για την ομορφιά. Τα παιχνίδια στον υπολογιστή περνάνε πλέον από κεντρικούς server. Έχεις τον λογαριασμό σου, συνδέεσαι, φορτώνεις το παιχνίδι και μετά το ξαναβρίσκεις όποτε μπαίνεις. Τάχα μου τάχα μου για να τα παίζεις από παντού. Εντάξει, το καταλαβαίνουμε. Η πειρατεία στα παιχνίδια είχε πάρει τραγικές διαστάσεις. Θυμάμαι εποχές που μόλις αγόραζες την κονσόλα πήγαινες να στην "σπάσουν". Και μετά δεν έπαιζε "αγοραστά" παιχνίδια αλλά δεν πειράζει, αφού έπαιζε από τα άλλα, τα σπασμένα, τα πιο φθηνά.

Κατόπιν, ήρθε η εποχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που έπρεπε να αγοράζεις συνέχεια... ό,τι να 'ναι. Φιγούρες, στολές, ήρωες, ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Δίνεις τα ωραία σου 70 ευρώ (όταν δεν είναι 100) και μετά άλλα 15 κι άλλα 10 κι άλλα 20 κι άλλα κι άλλα κι άλλα... Μετά βρήκαμε το άλλο, με το online. Αγοράζεις ένα παιχνίδι, παίρνεις και όλα τα παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να το παίξεις ολόκληρο εάν δεν έχεις και το online. Ένα δεκαρικάκι τον μήνα. Άμα πάρεις πολλούς μήνες έχεις κι έκπτωση. Κάποια παιχνίδια μάλιστα δεν μπορείς να τα παίξεις καθόλου αν δεν έχεις online συνδρομή. Και ως γονιός να καρδιοχτυπάς γιατί δεν ξέρεις με ποιον παίζει το παιδί σου.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν σ' ένα φανταστικό σύμπαν το οποίο είναι φτιαγμένο για ενήλικες και όχι για παιδιά. Κάντε μια βόλτα, από περιέργεια, στο τμήμα με τα βιντεοπαιχνίδια ενός μεγάλου καταστήματος. Ψάξτε ένα μικρό τετραγωνάκι με την ηλικία: 0, 3+, 7+, 12+, 16+, 18 και προσπαθήστε να δείτε πόσα είναι τα 16-18 και πόσα τα υπόλοιπα. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Εκτός από κάποια παιχνίδια που είναι για πολύ μικρά παιδιά, καθώς και τα ηλεκτρονικά αθλήματα [ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.λπ.] όλα τα υπόλοιπα είναι για ενήλικες. Ε, και; Ε, και, οποιοσδήποτε σώφρων ενήλικος θα πάθει εγκεφαλικά μόλις δει τι έχουν: σκοτωμούς, βία, βρισιές. Ο δε θάνατος είναι επιπέδου δολοφονίας, στεγνά όμως. Κι όλα αυτά πρέπει να τα πληρώνεις και να τα ξαναπληρώνεις.

Κάπου έχω χάσει την μπάλα σε όλα αυτά. Αν πας να κρατήσεις το παιδί σου κάπως μακριά, πέφτεις στον τοίχο όλων των άλλων και μένει στο περιθώριο της κοινωνικοποίησης. Και υποχωρείς. Παρ' όλα αυτά, αν τα υπόλοιπα παιδιά έπαιρναν ναρκωτικά, θα τ' αφήναμε κι εμείς για να μην στεναχωρηθούν;

Από την άλλη, όλοι οι γονείς ξέρουμε τι σημαίνει "στενό μαρκάρισμα". Κάποια στιγμή θα σε βρει χαλαρό. Θα πεις ναι, σ' ένα παιχνίδι για 18, θα πληρώσεις ένα τρίμηνο online, θα σκάσεις ένα 20άρι για νέες φιγούρες.
Το καλό είναι ότι η παιδική ηλικία δεν κρατάει για πάντα. Δεκαοκτώ χρόνια είναι, θα περάσουν πού θα πάει και η ευθύνη θα φύγει από πάνω μας, ό,τι κάναμε, κάναμε. Μετά ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν. Που μπορεί να είναι και χειρότερο.

Πρόσφατα μια φίλη μου έλεγε ότι δεν αντέχει πια να γυρνάει σπίτι και να βρίσκει την κόρη της (4) και τον άντρα της (35) κολλημένους στην οθόνη. "Ο ένας στην τηλεόραση, ο άλλος στον υπολογιστή", μου είπε. Φαντάστηκα και γω ότι η μικρή είναι στην τηλεόραση και ο μπαμπάς στον υπολογιστή. Αμ δε! "Η μικρή βλέπει YouTube και ο άντρας μου παίζει Playstation".