Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Αγαπημένη μου κόρη,

Άμμα φτάσεις τζαι κάμεις κάτι την πρώτην φοράν, απομυθοποιείς το, καταλαβαίνεις το. Με τον τζαιρόν μπορείς να γίνεις καλλύττερος, να αποδομήσεις το κάθε του κομμάτιν τζαι να μάθεις πώς λειτουργούν ούλλες οι παραμέτροι. Ούλλοι ενθουσιάζονται με την πρώτην επιτυχίαν. Η αίσθηση της αδρεναλίνης, η αντίδραση στο απροσδόκητον, το διαφορετικόν. Τούτοι έν' οι παράγοντες που σε ωθούν να κάμνεις κάτι σωστά; Κάπκοιοι συνεχίζουν να λειτουργούν με τες μεθόδους που εδουλέψαν την πρώτην φοράν. Άλλοι προσπαθούν τζαι γίνουνται καλλύττεροι. Τούτη η διαδικασία διαχωρίζει τζείνους που θα εξελιχτούν σε ειδικούς 'που τζείνους που θα μείνουν πάντα αρχάριοι. Εχρειάστηκεν πολλύς κόπος τζαι πολλή προσπάθεια για να καταφέρω να μεταμορφωθώ 'που ένας λειτουργός του Τμήματος Πληροφορικής στο υπουργείον σε κινηματογραφικού επιπέδου φονιά. Μπορείς να πεις πολλά για μέναν, το πκιο σίουρον όμως είναι ότι ήμουν συγκλονιστικά καλός σε τζείνον που έκαμνα. Σωστά;

Μετά την πρώτην μου συνάντησην με τον τύπον έξω 'που την τράπεζαν, άρχισα να ψάχνω τους λόγους που με κουντήσαν να του σύρω το ποτήριν με τον καφέν. Επίσης άρχισα να διερωτούμαι γιατί δεν αντίδρασεν, γιατί έμεινεν να με θωρεί σαν τον μαννόν. Είμαι σίουρος ότι μέσα 'που τα email που στέλλει καθημερινά στον έναν τζαι στον άλλον παίζει το πολλά πκιο μάγκας τζαι πολλά πκιο αρτζιάτος απ' ό,τι είναι στην πραγματικήν ζωήν.
Εστάθηκεν ακίνητος, λουμένος τον καφέν τζαι έβλεπεν με να απομακρύνουμαι ανενόχλητος. Ούτε μιαν ππουνιάν, μιαν ξητιμασιάν, κάτι ρε κουμπάρε, κάτι πρωτόγονο, κάτι αυθεντικό. Μηδέν. Ίσιαν γραμμήν.
Έγινεν μου έμμονη ιδέα ο τύπος. Άρχισα να τον θωρώ σαν πειραματόζωον, σαν το παιγνίδιν μου. Ήθελα να μάθω παραπάνω πράματα για τζείνον, να μπω μες στο σώμαν του, να δω τον κόσμον 'που τα μμάθθκια του, να δοκιμάσω τα όρια του. Να καταλάβω τι έν' τούτον που έσβησεν την άγριαν φύσην μας, που καταπιέζει τις αντιδράσεις μας, που ευνούχισε τον παλαιολιθικόν μας εαυτόν.

Κάθε μέρα, την ίδιαν ώραν, εκατέβαινα 'που το γραφείον τζαι επήαιννα απέναντι 'που την ATM που τον είχα συναντήσει την πρώτην φοράν. Επερίμενα όσον με έπαιρνεν. Κάπκοιες φορές δέκα λεπτά, άλλες φορές μισήν ώραν. Μιαν μέραν που έλειπεν η ανώτερη λειτουργός, επερίμενα ανάμιση ώραν. 'Εν τζαι είσιεν κανέναν να με ελέγξει. Ήμουν σίουρος ότι μιαν μέραν θα έρκετουν ξανά. Είμαστεν ζώα της συνήθειας, άμμα μάθουμεν ένα μοτίβον, δύσκολα το αλλάσσουμεν. Όπως τα αγρινά που πίννουν νερό 'που την ίδιαν πηγήν, μέραν παρά μέραν.
Επέρασεν τζαιρός ώσπου να ξαναπεράσει 'που την τράπεζαν. Δειλά-δειλά όμως άρχισεν να έρκεται ξανά. Τζαι εγώ ήμουν τζιαμαί να περιμένω. Να πκιάννω σημειώσεις. Υπομονετικά, μεθοδικά, να καταστρώνω το σχέδιο μου.

Ώς την επόμενην φοράν.
Ουρανός