Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Απαράδεκτη, αλλά μόλις την περασμένη βδομάδα επισκέφτηκα την Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Ευρώπης Πάφος 2017. Και όχι μόνο άργησα, αλλά εξετέθην επίσης! Διότι, επισκεπτόμενη τη Σπηλιά της Φάμπρικας, με ρώτησε η φιλοξενούμενη από το εξωτερικό τι αντιπροσωπεύει αυτή η Σπηλιά. Μα, ιδέαν δεν είχα!

Ναι, όφειλα να κάνω μια προεργασία, αλλά ο χρόνος συχνά δεν επιτρέπει κάτι τέτοια. Με τις εξάψεις που προκαλεί το κοκκίνισμα της ντροπής, εγκατέλειψα τη σπηλιά και κατέφυγα στον Γόγλη. Όπου η ix-andromeda.com με πληροφόρησε ότι η εν λόγω σπηλιά υπήρξε το λατομείο απ' όπου εξόρυξε ασβεστολιθικό πωρόλιθο ο Κινύρας, γιος του Πάφου, για να οικοδομήσει τη Νέα Πάφο.

Βεβαίως, όταν εμείς επισκεφτήκαμε τη σπηλιά, το κάναμε για τη Σιχάρου Σιότα, όχι για τον Κινύρα! Πρόκειται για τη Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα που με τις κόκκινες κλωστές της μεταμόρφωσε τη Σπηλιά σε έργο τέχνης. Και έτσι, η Πάφος 2017 έδωσε στο κοινό ένα πολύ καλό κίνητρο για επισκεφτεί αυτή την -εν τέλει πολύ σημαντική- σπηλιά στο κέντρο της πόλης, αλλά και τις αρχαιότητες στον λόφο της Φάμπρικας. Και έναν Ιντιάνα Τζόουνς τον αισθανθήκαμε. Αλλά, βρε παιδιά, μια ταμπέλα ενημερωτική για τον κόσμο. Αφού μπήκαμε που μπήκαμε, να βγούμε πιο μορφωμένοι.

Η εμπειρία στην Πάφο δεν σταμάτησε εκεί. Συναντήσαμε στον δρόμο έναν νεαρό εθελοντή και ρωτήσαμε πού είναι το Αττικόν. Μια ερώτηση, αλλά ήταν λες και του χαρίζαμε τον κόσμο. Χαμογέλασε και με περισσή αυτοπεποίθηση μας καθοδήγησε. Είναι να μην κάνεις τον άλλον να αισθάνεται χρήσιμος. Εμείς πηγαίναμε στους Πέρσες, αλλά στη διπλανή πλατεία Κένεντι οι μουσικοί έκαναν πρόβα για μια τζαζ συναυλία. Η επόμενη μέρα ήταν το δικό μας χάιλαϊτ, με τη συναυλία της δικοινοτικής ορχήστρας #UnitedbyMusic και την πρόβα τζενεράλε της Φιλαρμονικής του Βερολίνου.

"Τρεις κλείνουν οι πόρτες", μας είπαν. Τρεις παρά ένα ήμασταν εκεί. Οι πόρτες δεν έκλεισαν, αλλά δεν θα γίνουμε και... Γερμανοί σε μια μέρα! Τρεις και μισή θα ξεκινούσε η συναυλία, τρεις και 32 μας ζήτησαν συγγνώμη για την καθυστέρηση! Ευρώπη! Και έχω την εντύπωση πως η καθυστέρηση οφειλόταν σε μουσικό της Φιλαρμονικής, όχι σε Κύπριο!

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Καθηλωθήκαμε στα καθίσματα, μέσα στον ήλιο, κοιτάζοντας το επιβλητικό σκέπαστρο. Πώς γίνεται να βγαίνει τέτοιος ήχος από εκεί μέσα; Αργότερα σκεφτόμουν πόσο αδικημένοι είναι οι μουσικοί της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου μέσα σ' εκείνο το Παλλάς που υποτίθεται ότι διαμορφώθηκε για να αποτελεί την έδρα τους! Είχα που είχα μια αντιπάθεια στο Παλλάς, την επισφράγισα.

Η Πάφος με Πάθος [αν και νομίζω πως αποσύρθηκε το σύνθημα και ίσως ορθά γιατί θα μπορούσε να είναι και Λάθος, ακόμα και Μπάφος...], πάντως, ζει απόλυτα στον ρυθμό του τίτλου που της δόθηκε. Και θα είναι μια πολύ ωραία πόλη όταν τελειώσουν τα έργα που την ταλαιπωρούν.