Απάντηση στο άρθρο του Ν.Κ., εφημερίδα "Πολίτης", Κυριακάτικο Παράθυρο 15.05.2016
Λυπάμαι. Λυπάμαι, γιατί στην Κύπρο του 2016 μια εφημερίδα ("Πολίτης", Κυριακάτικο Παράθυρο, 15/05/2016, "Δύο παραστάσεις και σκόρπιες σκέψεις" του Νικόλα Κυριάκου) φιλοξενεί ένα παραληρηματικό υβρεολόγιο για το θέατρο (!) και δη για δύο παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου - Νίτσα του Γιώργου Τριλλίδη σε σκηνοθεσία Πάρι Ερωτοκρίτου (Fresh Target Theatre/Στάγδην Βραδέως) και Ήμουν η Λυσιστράτη του Αντώνη Γεωργίου σε σκηνοθεσία Λουκά Βαλέφσκι (ΜITOS), εν είδει "απλής γνώμης" θεατού.
Μένω έκπληκτος από το μένος, την εμπάθεια, αλλά προπάντων από το υποτιμητικό και αλαζονικό ύφος του - δημοσιoγράφου/"κριτικού"/"απλού θεατή" με στήλη 1.032 λέξεων σε εφημερίδα παγκύπριας εμβέλειας/ δικηγόρου/συγγραφέα/"σκόρπια σκεπτόμενου" - ας μας πει την ιδιότητά του τελοσπάντων ο γράφων, όταν και εφόσον συνέλθει από το ούζο "Πλωμάρι" στο οποίο όπως γράφει κατέφυγε "για να κάψει εγκεφαλικά κύτταρα" μετά το πέρας των παραστάσεων.
Παλαιότερα θα είχα αναλύσει λέξη-λέξη τα όσα ανυπόστατα, εμετικά, γεμάτα μίσος και συκοφαντική δυσφήμηση για τους χώρους στους οποίους πραγματοποιήθηκαν οι παραστάσεις, τους συγγραφείς αλλά και για το ίδιο το πολιτιστικό προϊόν στην ολότητά του ("Νίτσα"/"Ήμουν η Λυσιτράτη"). Δεν θα το κάνω γιατί δεν έχω χρόνο, αλλά κυρίως διάθεση και χώρο για δηλητήριο.
Μόνο για αγάπη γι' αυτό που κάνω και γι' αυτό που γίνεται -τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στην ομάδα που μετέχω- αλλά και για τους εκλεκτούς συναδέλφους, ηθοποιούς, συγγραφείς, παραγωγούς, τεχνικούς, εθελοντές, φωτιστές, σχεδιαστές ήχου, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, κινησιολόγους του σύγχρονου κυπριακού θεατρικού τοπίου που μας στηρίζουν με πρωτοφανή αγάπη, αφοσίωση και επαγγελματικό ήθος, αλλά προπάντων για το κοινό -ή καλύτερα την κοινότητα- που μας τιμά κάθε βράδυ και που κατανοεί ότι σιγά-σιγά θα προσφέρουμε ακόμα πιο άνετες θέσεις - μια από τις κύριες ενστάσεις του γράφοντος σε 1.032 λέξεις "κριτικής"/"γνώμης"/ "σκόρπιας σκέψης"/"θέσης"/"τοποθέτησης", τον οποίο αφήνω στη μέθη -ή καλύτερα στο χάσιμο- του "Πλωμαρίου" του ως του καταφύγιου/ησυχαστηρίου/κατευναστικού του - εν απουσία άλλου.
Και ναι, είμαστε σε αποθήκες σε βιοτεχνικές περιοχές (χαρακτηριζόμενη ως "χιπστερική επιλογή" από τον γράφοντα - ας του θυμίσω ότι μέχρι -τουλάχιστον- το 1990 όπου τώρα στεγάζεται η εφημερίδα "Πολίτης", στην οποία εργάζεται/συνεισφέρει/σκορπίζει σκέψεις (;), η εντός των τειχών Λευκωσία ήταν μια "χιπστερική" με τους "όρους" της εποχής μας, "κουλτουριακή" με τους "όρους" της τότε εποχής περιοχή -όχι για να εκφράσουμε το διαφορετικό, όπως φαντάζομαι και ο "Πολίτης"-, αλλά γιατί εκεί μας παίρνει οικονομικά και γιατί εν τέλει μας αρέσει η περιοχή και η κοινότητα γύρω από αυτήν.
Και ναι, έχουμε πλαστικές καρέκλες και stools των 90s με δερματίνη -προς το παρόν- (ευγενής χορηγία φίλων/συναδέλφων). Δεν αναγκάζουμε κανέναν να έρθει -δεν έχουμε μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες-, δεν έχουμε την πολυτέλεια πληρωμένων διαφημίσεων σε ΜΜΕ. Δεν κάνουμε "αρπαχτή" -όπως αναφέρει ο γράφων- με εισιτήριο 12 ευρώ σε θέατρο εξήντα πέντε θέσεων με είκοσι συντελεστές που δουλεύουν για τρεις μήνες και με ενοικιαζόμενο εξοπλισμό - ειδικά με το μέγεθος της θεσμικής χορηγίας που λαμβάνουμε. Και ναι, θα συνεχίσουμε να βάζουμε λεφτά από την τσέπη μας -όσα έχουμε και όσο αυτή μας επιτρέπει- για να κάνουμε θέατρο μαζί με τη μικρή πλην ευγενή χορηγία του ΘΟΚ* -βλέπεις εμείς δεν νιώθουμε ότι δικαιούμαστε "νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων" ΑΜΗΝ-, αλλά και των θεατών που μας τιμούν με την παρουσία τους.
Και θα είμαστε ευγνώμονες στους θεατές -και στην κοινότητά μας- οι οποίοι κάνουν το ταξίδι στη βιοτεχνική περιοχή Καϊμακλίου, στο πρώην κατάστημα E&S στη Λεμεσό, σε υπόγεια, σε θέατρα με καλές, κακές και εξαίσιες καρέκλες/stools/μαξιλάρια/πάγκους/πατάρια, σε σπίτια, σε parking, σε χωράφια, σε πρώην τράπεζες, σε πρώην κλινικές, σε μεγάλα, μικρά και τεράστια θέατρα - σε όποιο χώρο προσφέρεται για ζωντανό θέατρο που θα μπορεί μιλήσει στον νου αλλά και στην καρδιά του θεατή. Αγαπητέ: Είμαστε εδώ. Και ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι.
Πάρις Ερωτοκρίτου
Σκηνοθέτης
* Φέτος έχει γίνει μια τομή στο σχέδιο επιχορηγήσεων με το σχέδιο ΘΥΜΕΛΗ του ΘΟΚ, το οποίο προσπαθεί να επιφέρει μια αλλαγή -με όλες τις δυσκολίες και ενστάσεις οι οποίες ακολουθούν τις ρηξικέλευθες αλλαγές από καταβολής κόσμου- αφουγκραζόμενο την εξέλιξη του σύγχρονου κυπριακού θεατρικού τοπίου τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται βελτιώσεις και προσαρμογές, αλλά εύχομαι το σκεπτικό του σχεδίου να παραμείνει.
