Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Υπάρχει λοιπόν ένας παράλληλος κόσμος με τον δικό μας. Η μάνα της Αστέρως, η Ρέα, ανακάλυψε το κάμνοντας φιλίες με ένα ξωτικό. Η Αστέρω, έμαθε το που την μάνα της. Ο παραπάνω κόσμος, εν έσιει ιδέα όμως.
Αν ήταν κοινή γνώση τούτο το πράμα, δηλαδή ότι έσιει πλάσματα περίεργα τζαι διαφορετικά που ζιούν σε ένα άλλο τόπο, πολλά θα εξηγούνταν στον δικό μας. Οι περιπτώσεις που περπατάς τη νύχτα για παράδειγμα, τζαι είσαι σίουρος ότι κάποιος σε ακολουθεί. Γυρίζεις γυρώ σου, κανένας. Κάτι, κάποιος που τζείνο τον παράλληλο κόσμο, θέλει να κλέψει κάτι που σένα.

Άντρες που είδαν ανεράδες στες όχθες ποταμών. Τζαι κλουθήσαν τους μέσα που αθθούς τζαι αγκαθθερά. Τζαι στο τέλος εμείναν, χωρίς ψυσιή, μαραζωμένοι ώσπου να γεράσουν τζαι να λουβήσουν σαν τα φύλλα τα ξερά. Είδαν τες που τ' αλήθκεια τες ανεράδες.

Γεναίτζιες που αγκαστρωθήκαν που αγγέλους, θεούς, ζώα τζαι εγεννήσαν ανθρώπους διαφορετικούς, μοναδικούς ανάμεσα στο πλήθος. Αλόπως, ήταν αλήθκεια τους, έστω τζαι αν οι παραπάνω εν τες επιστέψαν.

Ήχοι περίεργοι, έξω στο δρόμο, μέσα στο σπίτι. Κάποιος τους κάμνει, έννεν της ιδέας μας. Τα ξεροτήανα τζαι τα λουκάνικα τρων' τα οι σκαλαπούνταροι, όι οι κάττοι. Υπάρχει ένα επίπεδο ζωής πάνω που το δικό μας. Που σμίγει μαζί με την καθημερινότητα μας τζαι κάμνει παρεμβολές στο πώς εμάθαμε να ζιούμε. Σαν το σιονούι στα προγράμματα της τηλεόρασης.

Στον παράλληλο τούτο κόσμο, ζιούν διάφορα πλάσματα. Το ξωτικό που εγνώρισε η Ρέα, εν στα χαμηλά στρώματα της περίεργης τούτης κοινωνίας. Τα ξωτικά έννεν ούτε όμορφα, ούτε δυνατά. Εν μικροκαμωμένα, παραθκιάνταλα τζαι κάπως άσιημα πλάσματα. Κάποια εν λεπτά τζαι κάποια εν πασιά, άλλα φορούν καππέλο τζαι άλλα έχουν μακριά γένια.
Το κοινό τους στοιχείο εν ότι εν καλοί κλέφτες. Οι καλλύτεροι στον περίεργο τούτο κόσμο που περιγράφω. Τζαι τζείνο που τους αρέσκει να κλέφκουν εν δόντια.

Τα δόντια των ανθρώπων σε τούτο τον κόσμο, έχουν μεγάλη αξία. Τα ξωτικά, πουλούν τα δόντια στα πιο ευγενή όντα τζαι τζείνοι κάμνουν κοσμήματα τζαι στολίθκια. Όπως έχουμε εμείς τα μαργαριτάρια, έχουν τζαι τζείνοι τα δόντια.

Που τους μεγάλους εν μπορούν να κλέψουν. Που τα μωρά όμως εν εύκολο να κλέψεις, ώσπου να κλείσουν τα δεκατρία, χάννουν τζαι αλλάσουν τα πρώτα δόντια τους. Έτσι τούτα τα ξωτικά, γυρίζουν τα σπίθκια των ανθρώπων τες νύχτες τζαι γυρεύκουν μωρά που μάχουνται να ππέσουν τα δόντια τους για να τα κλέψουν. Πρέπει να προσέχουν θκυο πράματα όμως. Πρώτο να μεν τα δουν τζαι δεύτερο, αν τα δουν, να μεν συντύχουν. Το ξωτικό της ιστορίας, έκαμεν τα τζαι τα θκυο.