Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τα καλοκαιρινά βράδια στη Λευκωσία, σε ένα τραπεζάκι απέναντι από το Λήδρα Πάλας, είναι από τα πιο παράξενα που μπορεί να ζήσει κάποιος στο κέντρο μιας πόλης. Γύρω από το οδόφραγμα η ζωή συνεχίζεται, σε εμπορικούς δρόμους στον νότο και στον βορρά, στις κατοικημένες περιοχές δυτικά και ανατολικά. Όμως ακριβώς εκεί, και βόρεια και νότια του οδοφράγματος, οι γειτονιές δεν θυμίζουν κέντρο πόλης. Είναι άδειες και έρημες, εγκλωβισμένες σε κάτι που θυμίζει προάστιο.

Υπάρχει μια επωδός, μια από τις πολλές όσων ζουν με το Κυπριακό και ακόμα περισσότερο όσων ζουν με το Κυπριακό στη Λευκωσία: "Όταν λυθεί θα...". Σε εκείνο το "θα" χωρά ο κοινός σχεδιασμός που χρειάζεται μια πρωτεύουσα, οι συγκοινωνίες, οι δουλειές που πρέπει να ανοίξουν, η δημιουργία ενός πιο αστικού ιστού που να ενώσει ξανά μεταξύ τους τα προάστια σε κάθε πλευρά όπου καταφύγαμε όλοι ως πρόσφυγες. Εκείνο το ιδεαλιστικό "θα" δεν στάθηκε αρκετό να αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κόσμου για μια καλύτερη χώρα στην οποία θα ζουν.

Ένα από αυτά τα καλοκαιρινά βράδια, σε ένα τραπεζάκι απέναντι από το Λήδρα Πάλας, συζητούσαμε το μόνο θέμα που επιστρέφει ξανά και ξανά τις τελευταίες ημέρες, το πολιτικό cliffhanger της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ.

Την περασμένη εβδομάδα, δειλά-δειλά, άρχισαν να εκφράζονται απόψεις από τραπεζίτες και οικονομολόγους πώς η Κύπρος θα μπορούσε να επωφεληθεί από τον χαμό. Προτρέποντας τις εταιρείες στο Λονδίνο που θα αναζητήσουν έδρα στο Δουβλίνο ή τη Φρανκφούρτη να αρχίσουν να κοιτάζουν και προς τη Λευκωσία. Έχουμε το εργατικό δυναμικό και τη μόρφωση, οπότε γιατί όχι; Και έχουμε μάθει με τα χρόνια πάντα να επωφελούμαστε από τις ατυχίες των γύρω μας. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, καθισμένοι απέναντι από το μνημείο της δικής μας ατυχίας, το ξενοδοχείο που έγινε στρατώνας, απαριθμήσαμε τις φορές που σπεύσαμε να κλέψουμε τουρίστες και δουλειές από τους γείτονές μας. Ο εμφύλιος στον Λίβανο, η επανάσταση στην Αίγυπτο... Αφού οι προοπτικές της λύσης δεν μας ενθουσιάζουν, ίσως μας ενθουσιάσει η προοπτική Ε/Κ και Τ/Κ να πάρουμε κάποιο από το κομμάτι της πίτας του Λονδίνου όσο ακόμα μπορούμε. Ίσως αν δεν μπορούμε να βρούμε κοινό ιδεαλισμό για να κάνουμε πραγματικότητα τα "θα", να μας αρκεί η προοπτική να εκμεταλλευτούμε από κοινού την ατυχία των Βρετανών.

Το λάθος που κάναμε τόσο καιρό ήταν να βασίζουμε τις επωδούς μας για τη λύση στο συναίσθημα και στα σχέδια για το μέλλον αντί για το άμεσο όφελος.