Τον τελευταίο χρόνο, όταν η Στέλλα βγαίνει από το σπίτι φαντάζεται πως περνά πάνω από τάφρο. Περνά πάνω από το ξύλο που έβαλαν τα δημόσια έργα πάνω από το χαντάκι που άνοιξαν για να προσθέσουν ποιος ξέρει τι -καλώδια, αποχετεύσεις; – και γυρίζει να βοηθήσει τον Νίκο να περάσει την αυτοσχέδια γέφυρα. Ο πρίγκιπας του κάστρου της, γερασμένος όσο και αυτή. Δυσκολεύεται λίγο να κατεβεί, αλλά όπως συνεχίζουν τη συζήτηση που ξεκίνησαν το πρωί ακούγοντας τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο, τα μάτια του έχουν την ίδια ενέργεια που είχαν τότε.

Από τότε που ο δήμος ξεκίνησε τα προεκλογικά του έργα σε όλες τις παρόδους του κέντρου, η Στέλλα και ο Νίκος αναγκάζονται να παρκάρουν τρεις δρόμους παρακάτω. Ο δρόμος τους είναι εδώ και έναν χρόνο ένα μικρό αδελφάκι της πρώην πλατείας Ελευθερίας. Γι’αυτό και όταν είναι η ημέρα για την υπεραγορά, παίρνουν το καροτσάκι και ξεκινούν. Κι εκεί που η αλλαγή στο πρόγραμμα ήταν αρχικά ένας επιπρόσθετος μπελάς, έγινε σιγά σιγά μέρος της βόλτας που πάντα έλεγαν πως θα έκαναν μαζί, αφότου μετακόμισαν στο κέντρο της Λευκωσίας, εκείνος από το Βαρώσι και εκείνη από τη Λεμεσό.

Από τότε τα πάντα ήταν υπό κατασκευή. Δούλεψαν για χρόνια περιμένοντας η χώρα για την οποία είχαν τόσες ελπίδες, να γίνει επιτέλους θεμέλιο για κάτι περισσότερο. Ποτέ δεν έγινε. Η χώρα έμενε υπό κατασκευή, και η Στέλλα δεν μπορούσε παρά να σκέφτεται πως τόσα χρόνια μετά τίποτα δεν είχε επιτέλους τελειώσει, καθώς προσεκτικά περνούσαν -μέρα παρά μέρα- μέσα από τη σκαμμένη γη του δρόμου τους.

Ο Νίκος κοντοστάθηκε μπροστά στην ταμπέλα με την ένδειξη “Προσοχή, έργα”. “Να δούμε πότε επιτέλους θα λέει ‘Προσοχή, δρόμος'”. Χωρίς να ξέρει γιατί η Στέλλα άρχισε να γελά. Γελούσε μέχρι το αυτοκίνητο.