Για ακόμα μια φορά την περασμένη Κυριακή, οι ρομαντικοί ήταν έξω από το Λήδρα Πάλας, την ώρα μιας ακόμα συνάντησης ηγετών. Αποφασισμένοι, κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη, να αφήσουν πίσω την κανονική τους μέρα και να δώσουν ενέργεια στο κοινό καλό. Και ας τους λένε γραφικούς, και ας τους λένε ονειροπόλους.

Ονειροπόλος, μου έλεγε μια κυρία που δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να βρεθεί μπροστά και να στηρίξει τη λύση, είναι αυτός που δεν ζει την πραγματικότητα της αβεβαιότητας του άλυτου Κυπριακού. Που δεν βλέπει τη μιζέρια που χτίζεται μπροστά στα μάτια του. Που δεν βλέπει ότι η ειρήνη δεν είναι η σημερινή της επίφαση, αλλά μια μακροχρόνια προσπάθεια που θέλει δουλειά, θεμέλια και επιμονή.

Γραφικοί, συνέχισε, είναι αυτοί που ενώ στις γύρω χώρες σκοτώνονται και βόμβες πετούν σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας, κι ενώ δικτάτορες εμφανίζονται δεξιά και αριστερά βάζοντας στο στόχαστρό τους όσους είναι διαφορετικοί από τη δική τους ορθοδοξία, έχουν ως κύριο θέμα συζήτησης τις ποταπές κόντρες κάποιων άγνωστών τους, μέχρι προχθές, ανθρώπων σε ένα τηλεπαιχνίδι.

Την Κυριακή ο κόσμος που βρέθηκε στο Λήδρα Πάλας δεν ήταν κουρασμένος. Αυτή τη φορά έφερνε μαζί του και θυμό για όσους υπόσχονται και δεν φέρνουν αποτελέσματα. Ήταν περισσότεροι από όσους είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη Βουλή πριν από μερικές εβδομάδες για να διαδηλώσουν κατά της απόφασης για το ενωτικό δημοψήφισμα. Όμως ο αριθμός δεν είναι ένδειξη ενδιαφέροντος ή όχι του κόσμου για τη λύση. Είναι ένδειξη ελπίδας.

Έξω από τη Βουλή εκείνη την Παρασκευή, όταν τα πάντα είχαν καταρρεύσει, είχαν μαζευτεί λίγοι για να ελπίζουν. Έξω από το Λήδρα Πάλας, όταν υπήρχε η ελπίδα οι συνομιλίες να ξαναρχίσουν, υπήρχε περισσότερος κόσμος. Πριν μήνες, στο γήπεδο της Τσετίνκαγια, όταν υπήρχε η ελπίδα πως θα γραφόταν Ιστορία, η νεκρή ζώνη γέμισε κόσμο.

Όσο όμως οι υπόλοιποι μένουμε σπίτι, περιμένοντας την ελπίδα, υπάρχει πάντα ένας πυρήνας που παραμένει στο ίδιο σημείο, έτοιμος να δημιουργήσει την ελπίδα και να ανοίξει δρόμο μαζί της. Σε καθεμιά από αυτές τις χρονικές στιγμές, μια από τις φωνές που πάντα βρισκόταν εκεί, και πάντα θα βρίσκεται, ήταν ο Κωστής ο Αχνιώτης. Χωρίς πικρία, χωρίς μεμψιμοιρία, με καθαρό μυαλό έλεγε: την επόμενη φορά βρείτε περισσότερους. Μην φοβάστε να επιμείνετε. Κάντε το δική σας ευθύνη να κινητοποιήσετε τους γύρω σας. Μην περιμένετε να το κάνουν άλλοι και μετά να διαμαρτύρεστε.

Υ.Γ. Στη Βουλή προχθές, ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής Κύπρου, για να απαντήσει στην κατηγορία πως το κόμμα του είναι «νοσταλγός του ναζισμού», χαρακτήρισε την άλλη πλευρά «νοσταλγούς της λύσης». Λες και είναι κακό. Όμως, ναι, είμαστε «νοσταλγοί» της λύσης και του μέλλοντος. Και θα το κάνουμε μπλουζάκια για την επόμενη διαδήλωση.