Όταν η ελπίδα γίνεται θυμός, ο θυμός είναι μεγαλύτερος. Ο εκνευρισμός είναι μεγαλύτερος. Η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη και εύκολα στρέφεται στα σωθικά και τα τρώει, κακοφορμίζει και καρκινώνεται. Απωθεί και σκοτώνει τη χαρά και το μέλλον, γίνεται κλαψούρισμα και μιζέρια και μαυρίζει χωρίς κανένας να τη βλέπει.

Όταν στραφεί προς τα έξω όμως γίνεται ενέργεια, δημιουργία, νεύρο, ψυσιή. Αν δεν αρκεί, μπορεί να ανακατέψει λίγο τα φύλλα και να χαθεί. Αν όμως η ελπίδα που γέννησε τον θυμό ήταν αρκετά έντονη και είχε αρκετή ουσία και…σωστό περιεχόμενο μπορεί και να κάνει αυτό που δεν περίμενε ποτέ κανένας.

Σιγά – σιγά οι διαμαρτυρίες στο οδόφραγμα της Λήδρας, εκεί που κάποτε άλλαζε τον χάρτη το Occupy Buffer Zone, γίνονται από μοιρολόι γιορτή. Όσο αποτυγχάνουν οι πολιτικοί, τόσο πετυχαίνουν οι πολίτες και φέρνουν σφυρίχτρες, τύμπανα, κατσαρόλες και την άγρια χαρά τού να διεκδικούν αυτό που θέλουν. Όταν όλο και περισσότερο τα πράγματα δείχνουν πως αυτοί που ανέλαβαν να το διεκδικήσουν εκ μέρους τους δεν μπορούν να τα καταφέρουν.

Έχει σημασία που δεν μαζεύονται στη γιορτή της Λήδρας τα πλήθη που μαζεύονται όταν θα χάσουμε λεφτά ή όταν κάποια παιδιά χάνουν τις ζωές τους; Όχι γιατί το ένστικτο δεν κινητοποιείται όταν ο κίνδυνος δεν είναι άμεσος. Και μέχρι τώρα μας είχαν πείσει πως το Κυπριακό δεν είναι άμεσος κίνδυνος.

Όμως ο κίνδυνος να μην είναι τίποτα ποτέ πια το ίδιο μεγαλώνει, όπως και ο κίνδυνος πως δεν θα αποφασίσουμε εμείς ποιο θα είναι το μέλλον. Ό,τι και να λένε τα κανάλια, όσες φορές κι αν δούμε τα κεφάλια των μίζερων να προσπαθούν να τρομάξουν, οι πιο πολλοί πλέον περιμένουμε. Και σαν Κυπραίοι περιμένουμε σιωπηλά πριν αποφασίσουμε. Δεν φωνάζουμε και δεν υπερβάλλουμε μέχρι να έρθει η ώρα. Κάποιοι λίγοι ονειρεύονται από τώρα. Κάποιοι λίγοι αρνούνται από τώρα. Αλλά, οι περισσότεροι δεν είναι αρνιά κανενός.

Όταν έρθει η ώρα, κι έρχεται, που οι αποτυχημένοι ηγέτες μας – όλων των κοινοτήτων – θα μας πουν ότι δεν μπορούμε να διαλέξουμε το μέλλον μας, ότι δεν έχουν πρόταση για να δεχτούμε ή να απορρίψουμε, και θα κρυφτούν ο ένας πίσω από τον άλλον…τότε θα θυμώσουμε.