“Δεν με νοιάζει πλέον, πάω δουλειά πρωί, φεύγω 5 το απόγευμα και ό,τι θέλουν ας κάνουν” λέει ο τύπος με το κουστούμι στα αγγλικά σε έναν Ε/Κ μάλλον φίλο του. Σε ένα από τα καινούργια καφέ στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας, αρκετοί Τ/Κ της κάστας των γιάπηδων [δικηγόροι, εργαζόμενοι σε γραφεία, “κυβερνητικοί”] περνούν το μισάωρο διάλειμμά τους στην τ/κ εκδοχή του Cyprus Dream.

Κι ας φαίνεται στην καθημερινότητά τους καθαρότερα απ’ ό,τι στην ε/κ πλευρά η παράνοια τού να ζεις, λες και βρίσκεσαι ένα τρένο μακριά από το Άμστερνταμ, όταν ζεις σε ένα διχοτομημένο κράτος με ξένα στρατεύματα και στρατιωτικές βάσεις κάτι χιλιόμετρα από το Ισλαμικό Κράτος.

Στην πλευρά “τους” μπορεί να μην μοιράζονται ακριβώς το ίδιο άγχος για την οικονομική κατάσταση και την ανεργία που επικρατεί στην πλευρά “μας”. Μοιράζονται όμως την απογοήτευσή τους για την αποτυχημένη γενιά γονιών και παππούδων που ακόμα κρατά την πολιτική, τις θέσεις εξουσίας, τα ηνία σε όλους τους τομείς και τα επαγγέλματα. Τους ακούω, σε αυτή τη συζήτηση στο δίπλα τραπέζι να μοιράζονται καθημερινούς εκνευρισμούς με μια κοινωνία ακόμα πιο αποπνικτική και κολλημένη στα τετριμμένα από τη δική μας.

“Έχουμε κυριολεκτικά μισή ώρα διάλειμμα” παραπονιέται μια άλλη κοπέλα η οποία ξέρει πως θα πρέπει να φάει το μεσημεριανό της κοιτώντας το ρολόι πριν επιστρέψει στο γραφείο. Οι τακτικοί θαμώνες, και είναι πολλοί που είναι τακτικοί και δεν είναι απλώς περαστικοί, φτάνουν και χαιρετούν τους ιδιοκτήτες και τη μικρή κόρη τους που κάθεται σε κάποιο από τα τραπέζια.

Το ζευγάρι αυτό έχει φτιάξει κάτι δικό του, παρά τη μιζέρια της απομόνωσης, των τριτοκοσμικών πολιτικών και της κατοχής που κρύβεται στις μικρές γωνιές της καθημερινότητας. Και αυτό είναι ίσως που τραβά κοντά τους τόσο κόσμο που δεν θα κατεβεί σε ένα από τα καρμπόν καφέ της Ντερέμπογιου, της εμπορικής οδού λίγο πιο βόρεια από το Λήδρα Πάλας.

Ο νεαρός άντρας με το κοστούμι συνεχίζει να εξηγεί πόσο απογοητευμένος είναι από τους εργοδότες του, πόσο νιώθει πως σε κάθε στροφή υψώνεται το οδόφραγμα της έλλειψης οράματος, της κακής διαχείρισης, των ενστίκτων μιας άλλης εποχής. Όμως γύρω του βλέπει πως μια άλλη καθημερινότητα είναι εφικτή. Κι ας βλέπει μόνο τον σπόρο της.