Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Επήρεν τους αρκετό τζαιρό να φκάλουν άκρα με το εσυνέβηκε. Που την ημέρα που επαρέδωσα το ημερολόγιο στον μάστρο μου, επέρασε παραπάνω που ένας μήνας ώσπου να έρτουν να με συλλάβουν που σπίτι. Στις δύο εβδομάδες, εκαλέσαν την Λένα στο γραφείο του διευθυντή θυμούμαι. Τζιαμαί εσιουρεύτηκα ότι ήταν στον σωστό δρόμο. Αν ήταν άλλος στην θέση μου, θα έφευκε να γλυτώσει. Θα έκλειε εισιτήρια τζαι να πάει εξωτερικό ή στην καλύτερη περίπτωση να μπει σε ένα αυτοκίνητο τζαι να πάει κατεχόμενα. Οι συνθήκες θα μου το επέτρεπαν.

Η αστυνομία εκινήτουν με ρυθμούς κοτζιάκαρης που διασταυρώνει την διάβαση φορτωμένη ψουμνίσματα. Ήξερα τα λάθη που έκαμα τζαι ήξερα ότι τα είχαν εντοπίσει. Ήξερα ότι θα με εσυλλαμβάναν αργά ή γρήγορα. Όμως έμεινα.
Έμεινα, επειδή δεν μου άξιζε να φύω. Το σχέδιο μου έπρεπε να ήταν αλεξίσφαιρο, αδιάτρητο. Δεν ήταν όμως. Τζαι ο μόνος υπεύθυνος ήμουν εγώ. Έπρεπε να συμφιλιωθώ με την μοίρα μου. Εγώ την επροκάλεσα. Η μετριότητα έσιει επιπτώσεις.

Που την άλλη, μέσα μου ένιωθα κάποιου είδους θαυμασμό για την αστυνομία. Μεν το πάρεις λάθος, οι μπάτσοι, εν μπάτσοι. Γενικά εν έχουν υπόθεση. Αλλά εντυπωσίασε με το γεγονός ότι κάποιος μέσα σε τούτο τον αργοκίνητο, γραφειοκρατικό, υδροκέφαλο, κυβερνητικό οργανισμό, είσιε τα φόντα να σκεφτεί να τσιακκάρει την κόλλα που άφησα πίσω μου, για στεγανογραφία. Χωρίς να ξέρω ποιος ήταν, έτρεφα ένα σεβασμό για τζείνο. Ενίκησε με δίκαια στο παιγνίδι που εξεκίνησα τζαι ενόμιζα ότι είχα το πάνω σιέρι. Πολύ ευχαρίστως θα του εδιούσα το σιέρι μου τζαι θα του έδινα συγχαρητήρια αν είχα την ευκαιρία.

Ξέρεις, εν σαν να τζαι στέκεσαι μπροστά που ένα τεράστιο κύμα. Βλέπεις το να σηκώνεται πελώριο μπροστά σου. Τες άσπρες άκρες του σαν τα πλοκάμια του χταποθκιού, έτοιμες να σε τυλίξουν. Το μπλε κορμί του, σαν τοίχος, έτοιμος να σωριαστεί πάνω σου, να σε πλακώσει. Να νιώθεις την δύναμη του βλέποντας το να πλησιάζει. Να ξέρεις ότι εννά σε αγκαλιάσει τζαι εννα σε πνίξει. Αλλά να μεν σηκώνεσαι να φύεις. Επειδή την ίδια ώρα ξέρεις ότι τζείνο εν πιο γλήορο τζαι πιο δυνατό. Όσο τζαι να βουρήσεις σε κάποιο σημείο εννά σε τυλίξει, αργά ή γλήορα, χωρίς να το πάρεις χαπάρι, την ώρα που έσιεις γυρισμένη την πλάτη σου. Καλύτερα να σταθείς μπροστά του. Να ανοίξεις τα σιέρκα σου, να κλείσεις τα μάθκια σου, να το αφήκεις να σε πλακώσει. Να νιώσεις βαθκιά μέσα σου την δύναμη του να σε συνεπαίρνει, να σου αλλάζει την ζωή, να σε μεταμορφώνει, να γεμώνει τους πνεύμονες σου. Να σε σκοτώνει.

Είδα το κύμα που μακριά. Εσυμφιλιώθηκα με το τι θα εγίνετουν. Την ημέρα που με εσυλλάβαν, θυμούμαι την λεπτό προς λεπτό. Σαν ταινία που την είδα δέκα φορές. Παραπάνω που ούλλα θυμούμαι σε εσένα.