Στους δρόμους γύρω από το Συμβούλιο, την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, άνθρωποι μιλούν σε όλες τις γλώσσες και δουλεύουν σε καφέ και εστιατόρια για αυτό που πιστεύουν πως είναι το κοινό καλό, ή έστω το κοινό καλό που περνά μέσα και από τη δική τους καριέρα. Είτε το θέλουν είτε όχι όμως είναι προς το παρόν σε ένα διαφορετικό σύμπαν. Ακόμα και αν στις χώρες τους ζουν τις επιπτώσεις των κρίσεων, στις Βρυξέλλες δεν μπορούν να μην αποκτούν μια άλλη εντύπωση των πραγμάτων.

Κι ας λέει ο αξιωματούχος (που φυσικά θέλει να μείνει ανώνυμος) "εντάξει, δεν ζούμε στον πλανήτη Βρυξέλλες". Είναι όμως τουλάχιστον συχνός επισκέπτης. Και η πραγματικότητά του έχει ένα κάποιο πρόσημο.

Από συνάντηση σε συνάντηση, οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν στο ταξίδι στις Βρυξέλλες ακούν τους αξιωματούχους, επίσημα και ανεπίσημα, να προωθεί ο καθένας είτε τη γραμμή του κόμματος, είτε την τεχνοκρατική του δουλειά, είτε αυτό που έμαθε να λέει και με το οποίο επιβιώνει σε αυτή την Ουάσιγκτον που δεν είναι Ουάσιγκτον και σε αυτό το κομμάτι του Βελγίου που δεν ξέρει αν είναι χώρα, κυβέρνηση ή κάτι εντελώς άλλο. Προσπαθεί να σε πείσει ο οργανισμός, από τον εργαζόμενο, μέχρι τον ευρωβουλευτή, μέχρι τον επίτροπο πως ξέρουμε τι κάνουμε στην Ευρώπη. Και πως μετά από χρόνια απανωτών κρίσεων, και καθώς ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης και ο μέσος Ευρωπαίος πολιτικός βλέπουν τι γίνεται γύρω από την ήπειρο και λένε "ρε, αντί να γυρεύκουμε πώς να φύουμε τζιαι πώς να διατηρήσουμε τα συμφέροντα ο καθένας βλέποντας τον κώλο του, λαλείτε να κάτσουμε να τα σάσουμε δαμέ να μεν βουρούμε αύριο;".

Αν το πάρεις απόλυτα κυνικά, οι Ευρωπαίοι βλέπουν (ή επιτέλους βλέπουμε) τη Συρία να γεννά ακόμα μπελάδες για τον εαυτό της και τους άλλους, τη Ρωσία να θέλει να κάνει εξαγωγή πολιτικού μοντέλου, την Αμερική να είναι ό,τι τέλος πάντων είναι αυτή τη στιγμή και τη βόρεια Αφρική να παραμένει δίοδος ανθρώπων που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά υγιή γείτονα - και αναγνωρίζοντας τις εξωτερικές απειλές, αποκτούν και κάποιου είδους κοινή ταυτότητα. Όλα αυτά φυσικά αρκετοί τα πιστεύουν. Και η εργαλειακή χρήση από τους πολιτικούς της ταυτότητας του Ευρωπαίου ως του δημοκράτη και ανεκτικού δεν διαφέρει πρακτικά και εκ του αποτελέσματος από την εργαλειακή χρήση οποιουδήποτε πολιτικού σε οποιαδήποτε χώρα της ιδεολογίας στη βάση της οποίας εκλέγηκαν. Κάποιος μπορεί ταυτόχρονα να θέλει να σε πείσει, να πιστεύει όσα λέει και να αντιλαμβάνεται πως παίζει έναν ρόλο σε ένα πολιτικό παιχνίδι.

Στον πλανήτη Βρυξέλλες γίνονται θετικά, γίνονται και αρνητικά. Πρέπει όμως να μάθουμε κι εδώ στις επαρχίες και εκεί να επικοινωνούμε καλύτερα μαζί του.