Παίρνεις ένα θεατρικό έργο, το οποίο ουσιαστικά είναι μια μίξη δράματος και κωμωδίας, που αφορά τη φύση των συντροφικών σχέσεων και το ερώτημα του αν ποτέ μπορεί κανείς να καταλήξει για το "τι θέλει" και το "ποιος είναι". Η πλοκή ξεκινά με επίκεντρο και αφορμή έναν ομοφυλόφιλο άντρα που ενώ βρίσκεται σε μια μακροχρόνια σχέση με όλα τα καλά και τα κακά της, ερωτεύεται ταυτόχρονα και μια γυναίκα.

Παρουσιάζεις το έργο στη Λευκωσία. Το παρουσιάζεις στη Λεμεσό, χωρίς κανένα πρόβλημα. Όποιος δεν ενδιαφέρεται δεν πάει να το δει. Όποιος ενδιαφέρεται, πάει και αποκομίζει εντυπώσεις και ιδέες τις οποίες συζητά εβδομάδες μετά. Συνεχίζεις τις περιοδείες, επειδή το έργο είναι κρατικού οργανισμού και πρέπει να φτάσει σε όλη τη χώρα και να μην σνομπάρει καμιά επαρχία. Και ξαφνικά, κάποιοι ιερείς σε ένα από τα σημεία που θα παίξει η παράσταση αντιδρούν εντελώς επιφανειακά, στη βάση μιας φωτογραφίας, και στη βάση του ότι άκουσαν πως περιέχει και ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων.

Ώς εδώ αναμενόμενες οι εξελίξεις ενδεχομένως. Όμως ενδιαφέρον είναι το τι έγινε από την άλλη πλευρά της συζήτησης. Η προοδευτική πλευρά της κοινωνίας ορθώς αντέδρασε, αλλά και πάλι χωρίς αντίληψη για το τι είναι το έργο. Και δώσ' του αναρτήσεις και τοποθετήσεις για το πώς επιχειρείται απαγόρευση ενός έργου "που μιλά για την αγάπη" και "προωθεί τη διαφορετικότητα" και άλλα προοδευτικά buzzwords. Με άλλα λόγια, οι υπέρ και οι κατά αντιπαρατίθενται όχι στη βάση αυτού που έχουν δει. Αλλά στη βάση αυτού που θα περίμεναν να δουν.

Το έργο δεν επιχειρεί να αποτελέσει στρατευμένη παρουσίαση των βασάνων των ομοφυλόφιλων, της δίωξης και της μη κατανόησης. Δεν είναι coming out story και δεν είναι δράμα με ασθενείς με AIDS. Το γκέι στοιχείο είναι μία από τις παραμέτρους της γενικότερης υπόθεσης, και η επιλογή που έχει μπροστά του ο κεντρικός χαρακτήρας [τον Α. ή την Γ.;] δεν προδικάζεται βάσει ηθικής - είναι και οι δύο επιλογές ισάξιες. Ο τρόπος με τον οποίο πολλοί έσπευσαν να υπερασπιστούν την παράσταση αφαίρεσε ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της - ότι ξέφυγε από τα τετριμμένα και αναγνωρίζει την γκέι ζωή ως μέρος της υπόλοιπης ζωής.

Όταν κατηγορούμε την "άλλη πλευρά" για στερεότυπα, δεν πρέπει ούτε να τα χρησιμοποιούμε για τους άλλους [δεν είναι όλοι οι Σωτηρκάτες ομοφοβικοί, απλά δείτε την επιστολή που δημοσιεύουμε στις επόμενες σελίδες], αλλά και να αναγνωρίζουμε πότε χρησιμοποιούμε ένα θετικό στερεότυπο για αυτό το οποίο υπερασπιζόμαστε.

Δεν πειράζει όμως, τουλάχιστον το σούσουρο θα φέρει περισσότερο κόσμο στο θέατρο. Έτσι ώστε να μπορέσει να συζητήσει την ιστορία του Τζον, του Α. και της Γ., και όχι απλώς τις δικές τους ιδέες.