Λοιπόν θα το πάω όσο πιο απλά μπορώ. Το 2040, μια εταιρεία, η Omniums, δημιουργεί ρομπότ για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα, τα Omnics. Αλλά τα πράγματα πάνε κάπως στραβά και η εταιρεία φαλιρίζει και πάνε στη φυλακή οι υπεύθυνοι για διάφορες βρομοδουλειές. Τα ρομπότ έχουν αλλάξει στρατόπεδο και πολεμάνε πια τους ανθρώπους κι έτσι ο ΟΗΕ αποφασίζει να φτιάξει μια ομάδα, την Overwatch, για να τα αποκρούσει. Οι άνθρωποι νικάνε αλλά ο ένας από τους δύο επικεφαλής της ομάδας κάνει μια υποομάδα, την Blackwatch, και μαζεύει όλα τα κακοποιά στοιχεία και κάνουν το δικό τους κουμάντο και βρίσκουν τα ρομπότ (ή τα φτιάχνουν έχω αρχίσει και το χάνω) και αρχίζουν πάλι να πολεμούνε από τη μία οι καλοί από την άλλη οι κακοί. Και κάτι γίνεται και η Αυστραλία καταστρέφεται από τεράστια έκρηξη και γίνεται κάτι σαν τη γη του Mad Max και καταστρέφονται και τα κεντρικά της Overwatch στην Ελβετία αλλά στο μεταξύ η Overwatch έχει κλείσει. Υποτίθεται ότι οι δύο επικεφαλής (ο καλός και ο κακός) έχουν πεθάνει αλλά κάπου στο Μεξικό εμφανίζεται ο κακός και σκοτώνει κάποιον (δεν ξέρω ποιον) και οι κακοί κάνουν πλύση εγκεφάλου στη σύζυγο ενός καλού πράκτορα της Overwatch και τον δολοφονεί αλλά μετά τη σκοτώνει μια άλλη και βρισκόμαστε στη Ρωσία ξαφνικά όπου…

«Κάτσε βρε παιδί μου, μισό», ρωτάω. «Στο παιχνίδι σε ποιο σημείο βρισκόμαστε; Ποιος πολεμάει με ποιον και πότε κερδίζει;» Η απάντηση με αφοπλίζει: «Α! δεν έχει τέτοια. Στο παιχνίδι όλοι πυροβολάνε όλους, καλούς κακούς και όποιος νικήσει».

Το γιατί θέλουμε σενάριο (lore το λένε στα παιχνίδια, το έμαθα) με ξεπερνάει. Προφανώς για να μην αισθάνεσαι εντελώς ηλίθιος που πυροβολάς συνεχώς, εσύ και η ομάδα σου των έξι ατόμων. Γιατί το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά online. Και μαζεύεις τους φίλους σου, μιλάτε κιόλας μεταξύ σας και θα τον είχα πετάξει τον υπολογιστή από το παράθυρο αν δεν άκουγα τα νεανικά γέλια και δεν έλιωνα.

Αυτό που έχει όμως το Overwatch είναι κόσμοι και ο ένας από αυτούς είναι ελληνικός, ο Ιlios. Και αρχαία έχει και θάλασσα έχει και ομορφιές έχει, μόνο τα γαϊδούρια λείπουν και λίγο από λαϊκή τέχνη.

Αλλά το γιατί ενδιαφέρθηκα για το Overwatch είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχε τη League και έκατσα κι εγώ να δω. Όχι πως την έπαιζε η τηλεόραση. Κι εγώ αρνούμαι να δω στον υπολογιστή. Συμβιβαστήκαμε λοιπόν και την είδαμε streaming από ιντερνετικό κανάλι στην τηλεόραση. Κάτι νεαροί ήταν (με τους Κορεάτες που έβλεπα δεν ξέρεις κιόλας πόσο χρονών είναι) και έπαιζαν στον Ilios (από εκεί το έμαθα). Βαριόμουνα αλλά πρόσεξα αμέσως ότι δεν έβλεπες απλώς μια οθόνη αλλά εικόνες από τους 12 υπολογιστές (6 η μία ομάδα και 6 η άλλη), το γενικό πλάνο των παικτών, τα μακρινά με τους θεατές, τα κοντινά στους θεατές και εικόνες από τους τρεις παρουσιαστές που έτσι κι αλλιώς έκαναν περιγραφή του παιχνιδιού. Μαγεία! Καλύτερα και από τις μεγαλύτερες live αθλητικές μεταδόσεις. Μόνο με την Eurovision μπορούσα να το συγκρίνω και πάλι…

Και ξαφνικά η κάμερα δείχνει και την κονσόλα! Ούτε το πιο μεγάλο από τα κανάλια μας δεν έχει τέτοια κονσόλα μείξης! Και τόσους ανθρώπους να τη δουλεύουν! Μέχρι και η πιτσιρικαρία έκανε «Ωωωω! Τι είναι αυτό;».

Η τηλεόραση είναι απλώς υπέροχη. Το ότι τα κανάλια όπως τα ξέραμε, με τη γραμμική μετάδοση και τα λίγα τεχνολογικά μέσα, σιγά σιγά θα σβήσουν δεν έχει σημασία. Οι διάδοχοί τους είναι ήδη εδώ. Και μας γοητεύουν.