Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μπάτσους στις αστυνομικές σειρές οι οποίοι είναι βγαλμένοι από το εξώφυλλο glossy αμερικανικού περιοδικού: καλογυμνασμένοι που δεν τρώνε ποτέ και χτυπιούνται στα γυμναστήρια, συνήθως πρασινομάτηδες, πανύψηλοι, ενώ όλες οι γκόμενες πέφτουν στα πόδια τους.

Η σειρά «Trapped» έρχεται να ανατρέψει αυτά τα δεδομένα. Ο βασικός της πρωταγωνιστής δεν έχει καμία σχέση με αυτή την εικόνα. Είναι στην ουσία κάπου ανάμεσά μας: 45άρης, τον έχει παρατήσει η γυναίκα του, η στολή δεν του μπαίνει και φοράει μόνο ένα αστυνομικό σακάκι, πίνει γάλα για βραδινό, κάνει λάθη, ενώ έχει να μεγαλώσει τις κόρες του, αφού η πρώην σύζυγος βρήκε καινούργιο γκόμενο.

Αυτός ο αντιήρωας είναι η επιτυχία της αστυνομικής σειράς που μας έρχεται από την Ισλανδία. Η πρώτη σεζόν, η οποία έχει 10 επεισόδια, λαμβάνει χώρα σε μια ήσυχη μικρή πόλη (πρόκειται για το Seydisfjordur, το οποίο δεν κατονομάζεται αλλά υφίσταται) όπου, με αφορμή ένα ακέφαλο πτώμα και την άφιξη ενός κρουαζιερόπλοιου στο λιμάνι, αρχίζουν να ξεδιπλώνονται μυστήρια, παρανομίες και να ξυπνούν μνήμες του παρελθόντος: σε μια πυρκαγιά σε κτήριο της πόλης, στην εποχή της κρίσης του 2008 (οι Ισλανδοί είχαν μια άλλη αντιμετώπιση για την έξοδό τους από αυτήν), χάνει τη ζωή της η κόρη της οικογένειας με την οποία συνδέεται όλη η σειρά. Και έτσι για να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το σκηνικό προκύπτει και μια χιονοθύελλα με ένα κρύο που το νιώθεις σχεδόν στο σαλόνι σου, αφού ο καιρός γίνεται αιτία να αποκλειστεί η πόλη.

Kλειστοφοβικό και συνάμα μυστηριώδες, το «Trapped» είναι η αστυνομική σειρά που θα σε κάνει να συμπαθήσεις τον αντιήρωα, του οποίου μπορεί να κόβεται η ανάσα όταν κυνηγάει κακούς (είπαμε, 140 κιλά), ωστόσο κινείται μεθοδικά για να φτάσει στη λύση του μυστηρίου. Δεν ξέρουμε αν όντως υπήρχε πρόθεση για το αντιρατσιστικό μήνυμα κατά των χοντρών (δεν τον βλέπεις καν να τρώει μπέργκερ και πίτσες ποτέ για να σου δείξει πως είναι… χοντρός), ωστόσο οι Ισλανδοί καταφέρνουν να πετύχουν ένα διαμαντάκι που αξίζει την προσοχή σας.

Το «Trapped», που μας έρχεται από τη μικρή Ισλανδία, φέρνει στη μνήμη την πρόσφατη κόντρα της Ένωσης Σκηνοθετών Κύπρου με το κράτος για τη χρηματοδότηση και τη στήριξη στην εγχώρια οπτικοακουστική βιομηχανία. Η ισλανδική παραγωγή συγχρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση, την κρατική της τηλεόραση και μια ιδιωτική εταιρεία. Κράτος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και τα υπουργεία. Είναι και οι ημικρατικοί οργανισμοί. Και στην Κύπρο έχουμε δύο τέτοιους που ασχολούνται με την τηλεόραση, αλλά προτιμούν βρακάες και φούρπους. Οι Ισλανδοί άφησαν στην άκρη τις κόντρες, εκμεταλλεύτηκαν όλα τα ατού τους (π.χ. το χιόνι), το κράτος είδε την προοπτική προώθησης της χώρας, η κρατική τηλεόραση είδε τα κέρδη από τη χρηματοδότηση, και έτσι μας προέκυψε μια καλή παραγωγή για την οποία γράφει ακόμη και ένας ασήμαντος συντάκτης σε ένα ξερονήσι. Στο οποίο δυστυχώς προτιμούμε να μένουμε στον μικρόκοσμό μας, παρά να βλέπουμε πέρα από αυτόν.