Από την πρώτη ψήφο μου με θυμάμαι να εκνευρίζομαι, να νιώθω σκατά, να καταριέμαι το σύμπαν όταν οι δύο επιλογές στις προεδρικές κατέληγαν στην εξής μία. Να μην κερδίσει ο υποψήφιος που πρότεινε κάποια πράγματα και τελικά άλλαξε το μισό του πρόγραμμα, έδωσε υπουργεία σε κόμματα και υποψηφίους που οι ψηφοφόροι είχαν πετάξει εκτός δεύτερου γύρου.
Έβλεπα πάντα την πολιτική δύναμη που ερχόταν τρίτη και καταϊδρωμένη να τερματίζει πρώτη. Οι προγραμματικές θέσεις, οι κόντρες των τελευταίων μηνών δεν είχαν καμία σημασία. Για μια εβδομάδα η πολιτική τάξη, που θα έπρεπε να την αποτελούν οι άριστοι των αρίστων, άλλαζε εντελώς θέσεις για να βοηθήσει την κλίκα του να κερδίσει τους άλλους. Η Δεξιά να σταματά να υποκρίνεται πως την κόφτει και πολύ ο διαφωτισμός και να φιλά το καλημαύχι του παπά. Και η Αριστερά να κάνει παιχνίδι ακόμα και με εθνικιστές πολιτικούς για να μην βγάλουν τον «άλλο». Με τους ψηφοφόρους ως λάφυρα που θεωρούσαν, μπορούσαν να κρατήσουν ό,τι και να έκαναν.
Την περασμένη εβδομάδα διάφοροι παράγοντες οδήγησαν τους περισσότερους από τους χαμένους να μην ταχθούν με καμία πλευρά, τουλάχιστον επίσημα. Τονίζοντας μάλιστα πως όχι μόνο δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα των «δικών» τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση, εφόσον δεν υπάρχει γραμμή, αλλά και ότι απαγορεύεται να επιλέξουν έναν από τους δύο αν θέλουν να ακολουθήσουν τη γραμμή του κόμματος.
Αυτό όμως έγινε για άλλους λόγους, όχι γιατί οι δύο κύριοι υποψήφιοι αποφάσισαν να δείξουν χαρακτήρα. Ο μόνος λόγος που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές οι δύο που συναγωνίζονται απόψε ήταν ότι δεν τους δόθηκε η ευκαιρία. Κατά τα άλλα, οι πληροφορίες για το ποιον υποστηρίζουν παρασκηνιακά αυτές οι ομάδες και οι υποομάδες της μειοψηφίας δίνουν και παίρνουν, και δεν τιμούν κανέναν.
Δεν ήρθε ακόμα το μέλλον στο οποίο τα ντιμπέιτ, γαλλικά και μη, να γίνονται με όρους πολιτικών προτάσεων και όχι με κομματικά σκυλιά που ανταγωνίζονται σε γάβγισμα στα social media. Η παλιά τάξη πραγμάτων πεθαίνει. Η νέα πού είναι;
Πίνακας: Jack Levine, Election Night, 1954, ΜoΜa
