Κάποτε είχα γράψει πως το αιώνιο εργοτάξιο της πλατείας Ελευθερίας είναι σαν τη λύση του Κυπριακού. Το έργο που δεν είναι κανείς σίγουρος αν θέλει, του οποίου το σχέδιο πολλοί αμφισβήτησαν αλλά κανένας δεν πρότεινε να βγουν τα θεμέλια και να αρχίσουμε από την αρχή, και το οποίο χάνει τη μια προθεσμία μετά την άλλη.

Είναι το έργο που πάντα φτάνει πολύ κοντά στο να τελειώσει, αλλά για το οποίο πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω που πρέπει να γίνει. Και για τις καθυστερήσεις του δεν ευθύνεται ένας, αλλά πολλοί σε μια αλυσίδα συνεχών αποτυχιών και κακών υπολογισμών. Από αυτούς που τράβηξαν την πρώτη γραμμή στο χαρτί μέχρι εκείνους που ετοίμασαν τις λεπτομέρειες και από αυτούς που αναλαμβάνουν τη διεύθυνση της δουλειάς επί του εδάφους μέχρι εκείνους που πρέπει να φέρουν τα υλικά.

Το εργοτάξιο της πλατείας Ελευθερίας είναι σαν τη λύση του Κυπριακού: κανείς δεν είναι σίγουρος αν τη θέλει, πολλοί την αμφισβητούν και χάνει τη μια προθεσμία μετά την άλλη

Τελευταία, η αγαπημένη μου αναλογία άρχισε να χάνει τη συνοχή της. Η γέφυρα που άνοιξε στο κεντρικό σημείο της πλατείας -ενώ τα έργα συνεχίζονται και στα δύο στηθαία της αλλά και στη σκάλα που οδηγεί στην κάτω πλατεία- θα μπορούσε, αν είχε προχωρήσει το Κυπριακό, να παραλληλιστεί με τη μετά τη λύση εποχή.

Δηλαδή, με τη μεταβατική περίοδο κατά την οποία το σχέδιο πέρασε στα δημοψηφίσματα, η λύση υπογράφτηκε, οι δομές στήθηκαν, αλλά όλη η νέα κατάσταση πραγμάτων ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί. Αυτή τη στιγμή θα είχαμε, αν όλα πήγαιναν καλά στο Κραν Μοντανά, ομοσπονδιακές εκλογές και Ε/Κ και Τ/Κ γερουσιαστές και βουλευτές να ορκίζονται στο νέο Σύνταγμα, με μεταβατικούς στην προεδρία τους Αναστασιάδη και Ακιντζί.

Τα κόμματα δεν θα ήταν ακόμα έτοιμα να προχωρήσουν από κοινού και θα έκαναν συσκέψεις επί συσκέψεων μεταξύ τους για να δημιουργήσουν τις νέες διακοινοτικές συμμαχίες και σχηματισμούς. Τα οδοφράγματα της παλιάς πόλης δεν θα είχαν όλα ανοίξει, αλλά θα έφευγαν σταδιακά οι βαρέλες, θα ξεκινούσε το ξεχορτάριασμα της νεκρής ζώνης και η διάσωση των κτηρίων.

Με το άνοιγμα της γέφυράς της, η πλατεία Ελευθερίας έχει γίνει γέφυρα και προς ένα παράλληλο σύμπαν, μια άλλη πραγματικότητα. Η πύλη μεταξύ των κόσμων που θα οδηγούσε εκεί έχει σχεδόν κλείσει. Και η πλατεία θα μπορεί να γίνει το μνημείο που πάντα μας έλειπε από την πρωτεύουσα - το Μνημείο των Χαμένων Ευκαιριών στο Κυπριακό.