Το «Άγιον Πάσχα του σωτηρίου έτους 2019» συνέπεσε, στην Κύπρο, με την ημέρα κατά την οποία βρισκόταν σε εξέλιξη επιχείρηση για να ανασυρθούν από την Κόκκινη Λίμνη στο Μιτσερό τα πτώματα της 29χρονης Maricar Valdez Arquiola από τις Φιλιππίνες, της 36χρονης Livia Florentina Bunea και της 8χρονης κόρης της Elena Natalia Bunea από τη Ρουμανία, τριών εκ των επτά θυμάτων τού κατά συρροή γυναικοκτόνου Νίκου Μεταξά (ίλαρχου της Εθνικής Φρουράς), μετά από ομολογία και υποδείξεις του ίδιου. Όντως, στις 14:00 από τη λίμνη ανασύρθηκε μια βαλίτσα που περιείχε σορό γυναίκας. Αν κανείς είχε την τύχη να βρίσκεται στο υπερπέραν καθώς όλα αυτά εκτυλίσσονταν, να θυμίσω ότι θύματα του 35χρονου δολοφόνου είναι και η Marry Rose Tiburcio, 38 χρόνων -η μόνη που ταυτοποιήθηκε μέχρι τώρα- και η κόρη της Sierra, 6 χρονών από τις Φιλιππίνες, η Arian Palanas Lozano, 28 ετών, επίσης από τις Φιλιππίνες και η Κάχτα Ανού από το Νεπάλ. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μεταξά, οι γυναίκες και τα κορίτσια αυτά δολοφονήθηκαν σε περίοδο περίπου δύο χρόνων (2016-2018), περίοδο, παρεμπιπτόντως, κατά την οποία η Αστυνομία Κύπρου δεν φαίνεται να θεώρησε καθήκον της την εξιχνίαση των εξαφανίσεών τους (που καταγγέλθηκαν από οικεία τους άτομα), επιτρέποντας έτσι στον δολοφόνο να συνεχίσει ανενόχλητος τη δράση του μέχρι που τυχαία βρέθηκε το πρώτο εκ των επτά πτωμάτων. Την ίδια μέρα, το Άγιον αυτό Πάσχα, ο πνευματικός ηγέτης της ελληνοκυπριακής, ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ προσέφερε στον κυπριακό λαό την πασχαλινή του εγκύκλιο. Ας τη δούμε, λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω.

Ο Αρχιεπίσκοπος ξεκινά υπενθυμίζοντάς στο ποίμνιό του το βιβλικό πλαίσιο της Ανάστασης και συνεχίζει επισημαίνοντας ότι το μήνυμα της Ανάστασης είναι και:

«μήνυμα ελπίδος και νίκης για όλους. Μήνυμα τελικής κατίσχυσης του δικαίου επί της αδικίας, της χαράς επί της θλίψεως, της ζωής επί του θανάτου· μήνυμα νίκης κατά των ολεθρίων δυνάμεων· μήνυμα απαρχής μίας νέας ζωής»

Το φαιδρό μήνυμα της Ανάστασης, μας επισημαίνει ο Αρχιεπίσκοπος, το οποίο συντήρησε το έθνος μας «στους σκοτεινούς αιώνες της δουλείας» θα μας εμψυχώσει σήμερα στον αγώνα για εθνική απελευθέρωση. Δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας, γιατί όπως μέσα από τον τάφο του ο Χριστός μπόρεσε να ξαναγεννηθεί και να νικήσει τον θάνατο, έτσι κι εμείς θα υπερισχύσουμε του Τούρκου εισβολέα. Μας υπενθυμίζει επίσης ότι η πατρίδα μας επιβίωσε των αλλεπάλληλων εισβολών και κατοχών επειδή οι πρόγονοί μας “δεν σαγηνεύτηκαν από τις υποσχέσεις των κατακτητών, ούτε και κάμφθηκαν από τις απειλές τους” παρά μόνο παρέμειναν “προσηλωμένοι, παρά τις κακουχίες και τους εξανδραποδισμούς, στις αξίες και στα ιδανικά της πίστης και της πατρίδας μας”.

Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος μας προσκαλεί να προβληματιστούμε για τα “σημάδια παρέκκλισης από τις αξίες και τα ιδανικά μας” που επιδεικνύουν:

1. Ορισμένοι “δικοί μας” οι οποίοι πιέζουν “για αποδοχή μιας οποιασδήποτε λύσης”


2. Αυτοί που πηγαινοέρχονται “στα κατεχόμενα όχι για προσκύνημα στις εκκλησίες και στους τάφους των προγόνων μας” αλλά για:

α) να κάνουν αγορές

β) να διασκεδάσουν και

γ) να ταξιδέψουν από το παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου

3. Αυτοί που αποδομούν τα ήθη του λαού μας, οδηγώντας μας “στην αποχαύνωση και στον εκφυλισμό” με νομοθετήματα που καταστρέφουν τη θρησκευτική και εθνική συνισταμένη μας, σε μια στιγμή μάλιστα που ο λαός μας “μάχεται τον υπέρ πάντων αγώνα για εθνική επιβίωση”. Πιο συγκεκριμένα ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρεται στη νομοθετική ρύθμιση:

α) των αμβλώσεων

β) της επιλογής φύλου και

γ) της συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλου

Ως απάντηση σε αυτή την “ηθική εκτροπή” ο Αρχιεπίσκοπος μας καλεί “να καλλιεργήσουμε την εθνική αυτοσυνειδησία, να θωρακιστούμε με τις αιώνιες αξίες της φυλής μας” και να αγωνιστούμε ώστε:

1. η Τουρκία “να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κύπρο”


2. “να αποκατασταθούν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού μας” και


3. τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας

Τέλος, ο Αρχιεπίσκοπος χαιρετίζει ιδιαίτερα “όσους βιώνουν εντονότερα το άλγος της Μεγάλης Παρασκευής,” ήτοι “τους αγνοουμένους μας και τους συγγενείς τους, τους συγγενείς των πεσόντων, τους εγκλωβισμένους και τους πρόσφυγες” και μας υπενθυμίζει ότι όπως ο θάνατος για τον Χριστό ήταν προσωρινός, έτσι και οι δικές μας “θλίψεις και οι ταλαιπωρίες είναι προσωρινές”.

Πέρα από τη ρητορική μίσους, τον σεξισμό και την ομοφοβία που ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου σπέρνει, και πέρα από τον τρόπο με τον οποίο υποσκάπτει τις προσπάθειες συμφιλίωσης μεταξύ ατόμων της ε/κ και της τ/κ κοινότητας, με λυπεί το ότι σε μια τέτοια στιγμή –ενώ έντρομες/οι ξεθάβουμε τα σώματα των γυναικών και των κοριτσιών αυτών, ενώ μαθαίνουμε για τις τόσες άλλες που αγνοούνται, ενώ συνειδητοποιούμε τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης αυτών που μετανάστευσαν εδώ για να δουλέψουν για μια καλύτερη ζωή, αυτών που μεγαλώνουν τα παιδιά μας, που φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας, που καθαρίζουν τα σπίτια μας, επιτρέποντάς μας για ένα χαμηλό κόστος να αφοσιωνόμαστε στις καριέρες μας και στα ενδιαφέροντά μας, να απολαμβάνουμε τον ελεύθερο χρόνο και τις ανέσεις μας– ένας πνευματικός ηγέτης μιλάει μόνο για τα δικά “μας” ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο για τους δικούς “μας” αγνοούμενους, μόνο για τη δική “μας” ελευθερία, χωρίς να αφιερώσει έστω και μία λέξη στις γυναίκες και τα κορίτσια αυτά που δεν θα έχουν “απαρχή μιας νέας ζωής” επειδή τη ζωή τους αφαίρεσε ο δικός μας ρατσισμός, ο δικός μας μισογυνισμός ο δικός μας ταξισμός και η δική μας αδιαφορία και περιφρόνηση για τους πιο αδύναμούς μας (“ολέθριες δυνάμεις” που θα έλεγε κανείς πως έγιναν πια ένα με “τις αξίες και τα ιδανικά μας”).