Μία οικογένεια η οποία έχασε το παιδί της και ψάχνει αλλού το στήριγμά της, μία κοπέλα η οποία προσπαθεί ακόμη να μάθει τη ζωή και ένα μυστικό που πλανάται πάνω από τους ήρωες συνθέτουν το παζλ της σειράς του Netflix «Chambers», η οποία διαφημίστηκε ως θριλερική, αλλά μάλλον θα μπορούσαμε να την εντάξουμε σε κατηγορία «δραμοτρόμος», αυτές δηλαδή τις σειρές και ταινίες που στη μετά «Twin peaks» εποχή ψάχνουν τα οικογενειακά μυστικά παρέα με τρομοσκηνές.
Στη σειρά θα δείτε ένα -όχι και τόσο πρωτότυπο στόρι- αλλά με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Η Sasha κάνει μεταμόσχευση καρδιάς και μετά από λίγο καιρό αρχίζει να παρουσιάζει διαφορετική συμπεριφορά, η οποία μοιάζει πολύ με αυτήν της δωρήτριάς της. Θα συναντήσει την οικογένειά της, θα προσπαθήσει να μάθει περισσότερα στοιχεία, ενώ οι γονείς της κοπέλας που πέθανε θα επιχειρήσουν να την έχουν όσο πιο κοντά τους γίνεται, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο τιμάνε τη μνήμη της κόρης τους.
Και ενώ θα ήθελε να έχει μια περισσότερο θριλερική προσέγγιση, εν τέλει η σειρά επικεντρώνεται περισσότερο στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στο μεταφυσικό και το άγνωστο. Ο David Lynch συναντά τον Dario Argento σε αυτό το περίεργο κράμα σουρεαλισμού, noir μυστηρίου και ιταλικού whodunit των 70’s. Αφηνιασμένο μοντάζ, μουσική γκραν γκινιόλ, cool χαρακτήρες, pop-art σκηνικά, όλα έχουν τη γνωστή -'ντάξει, μας έχει κουράσει- τυπική αισθητική του Netflix που όλα βλέπονται, αλλά δεν είναι όλα και κάτι το ιδιαίτερο που θα το θυμάσαι και μετά το binge watching.
«Δεν είμαι το παιδί σας, δεν θα γίνω ποτέ σαν αυτήν». Η οικογένεια προσπαθεί να πιαστεί από τη γυναίκα που της δόθηκε το μόσχευμα, ενώ αυτή τρομοκρατημένη δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Το κακό με τις σειρές του Netflix είναι πως μια επιτυχία φέρνει έναν σωρό άλλες που μοιάζουν με αυτήν, ή τουλάχιστον προσπαθούν να ακολουθήσουν την αισθητική της. Προφανώς και δεν τα καταφέρνουν και παρόλο που θα ’θελε και το «Chambers» να γίνει ένα νέο «Haunting of hill house». Δεν θα γίνει ποτέ.
Εν τέλει, όμως, είναι μια σπαρακτική ιστορία για τους οικογενειακούς δεσμούς, τη διαχείριση της απώλειας και τους δαίμονες που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Γιατί ακόμη και αν ένας άνθρωπος είναι ένα δικό σου δημιούργημα, δεν είσαι ποτέ σίγουρος ποιος είναι. Γιατί πολύ απλά είναι ένας άλλος άνθρωπος. Και ειδικά με όσα συμβαίνουν στον τόπο μας τις τελευταίες μέρες (με τα ηλίθια ερωτήματα τύπου «μα δεν έχει γονιούς τούτος;»), μια τέτοια σειρά, έστω και στην αφέλειά της, είναι ένα καλό wake up call.
