Βετεράνος των ΜΜΕ, άνθρωπος με επιρροή, ο Ρεπουμπλικάνος Ρότζερ Έιλς ίδρυσε το τηλεοπτικό δίκτυο Fox News το 1996, έπειτα από αίτημα του ιδιοκτήτη του δικτύου FOX και του ομίλου ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ. Μετά το "MotherFatherSon" τη σειρά για την οποία γράψαμε κριτική σε προηγούμενα τεύχη του "Π" και αφορούσε τον Μέρντοχ, ήρθε η σειρά του "The Loudest Voice", η οποία αναφέρεται στον Ρότζερ Έιλς, ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο που σημάδεψε τη σύγχρονη Ιστορία της Αμερικής.

Και προτού δει κανείς την ίδια τη σειρά, ίσως θα πρέπει να διαβάσει ή να γνωρίζει πέντε πράγματα για το τι είναι το Fox News, το οποίο δεν είναι απλά ένα ενημερωτικό δίκτυο, αλλά ένα μέσο που προωθεί τον λαϊκισμό. Ο Ρίκι Καμιλέρι είχε εκνευρίσει τον πρωταγωνιστή της σειράς "Loudest voice" Ράσελ Κρόου, μόνο και μόνο από τον πρόλογο που είχε κάνει, όταν τον είχε φιλοξενήσει σε εκπομπή του για προώθηση της σειράς: "Το 1996, ένα ψυχικό δηλητήριο απελευθερώθηκε στη χώρα αυτή: το Fox News.

Ο δημιουργός και ο διευθύνων σύμβουλός του Ρότζερ Έιλς προσέφυγε σε κάλυψη θεμάτων με τρόπο τύπου ταμπλόιντ, εξωφρενικές δεξιόστροφες απόψεις προσκεκλημένων, ξενοφοβία, και είχε μια ακλόνητη πεποίθηση να καθοδηγήσει τη συγκεκριμένη εταιρεία ώστε να γίνει η πιο επιτυχημένη στη χώρα. Έχει, επίσης, εκφοβίσει πολιτικούς, δημοσιογράφους, εργαζόμενους και γυναίκες. Λοιπόν, όχι μόνο εκφόβιζε τις γυναίκες, τις εκμεταλλεύτηκε, επιτέθηκε, χτύπησε, εκβίασε και μερικοί θα έλεγαν ότι βίασε [αυτές τις γυναίκες]".

Αν και ο Ράσελ Κρόου είχε φύγει εκνευρισμένος, θεωρώντας πως στη σειρά επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση για το πρόσωπο του ανθρώπου που καθόρισε πολλές πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις στην Αμερική, εντούτοις περιγράφει ακριβώς το τι ήταν αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος θεωρείται ο μετρ της παρασκηνιακής στρατηγικής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος έκανε μότο το "δεν ακολουθούμε την είδηση, τη δημιουργούμε για χάρη της τηλεόρασης", άλλη μια κουβέντα που χρειάζεται πολύ περισσότερες αναλύσεις από αυτές τις αράδες αυτής εδώ της κριτικής.

Δυστυχώς, εκείνη η επιθετικότητα του Έιλς δεν αποτυπώνεται στη σειρά των επτά επεισοδίων του ShowTime. Στην προσπάθειά τους να δείξουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε ο Έιλς, οι δημιουργοί της σειράς προσπαθούν να σκιαγραφήσουν περισσότερο το προφίλ παρά τις ενέργειές του και έτσι η σειρά στερείται δυναμικής, αφού ίσως θα έπρεπε να δούμε πώς επηρέασε τις καταστάσεις και τα γεγονότα, παρά το πώς συμπεριφερόταν εντός του χώρου εργασίας του.

Εκείνο, το οποίο εντυπωσιάζει στη σειρά είναι φυσικά οι αναφορές στον Τραμπ, αφού οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να πιστέψουν πως ο υποψήφιος Πρόεδρος εκτοξεύει ρατσιστικές κορώνες. Και εδώ είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της σειράς. Αντί να παρουσιάσει τον ίδιο τον Έιλς, επικεντρώνεται περισσότερο στο τρίπτυχο που οδήγησε στην εκλογή του Τραμπ: η σεξουαλική παρενόχληση και η επιβολή βίας στις γυναίκες, η δύναμη των Media να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και φυσικά ο λαϊκισμός, η ευκολία για να φέρεις τη μάζα με το μέρος σου. Είτε έτσι είτε αλλιώς, πάντως, η σειρά αξίζει να της δώσει κανείς σημασία, κυρίως, για να δει πώς τα Μέσα Ενημέρωσης κυριαρχούν ειδικά σε μια χώρα που έχει κάνει alter ego της το fast food (σε όλα τα είδη).