Στις αρχές του 2020 αναμένεται να κυκλοφορήσει η δεύτερη σεζόν του «Russian Doll».  Στο μεταξύ, αξίζει να (ξανα)δείτε την πρώτη σεζόν –για την οποία έγραψε ο Μιχάλης Σταύρου τον περασμένο Φεβρουάριο– που αποτελείται από οκτώ σύντομα (γύρω στα 25 λεπτά) επεισόδια. Αν και έρχεται σε μια εύπεπτη μορφή, είναι μία από τις πιο πολυσύνθετες σειρές που έχω δει τελευταία και που ανταμείβει τους θεατές της όσο λίγες. Δημιουργοί της είναι η Natasha Lyonne, η Leslye Headland και η Αmy Poehler, και σκηνοθέτριες η Leslye Headland, η Jamie Babbit και η Natasha Lyonne. Στα 36α της γενέθλια, η Nadia (Natasha Lyonne σε μια εξαιρετική ερμηνεία) πεθαίνει για να ξυπνήσει όμως και πάλι στο πάρτι των γενεθλίων της. Από εδώ ξεκινά ένα groundhog day, όπου πεθαίνει και ξυπνάει στην ίδια μέρα ξανά και ξανά. Στην προσπάθειά της να λύσει το μυστήριο αυτού του ατελείωτου κύκλου, συναντά τον Alan (Charlie Barnett) και αυτός παγιδευμένος σε μια παρόμοια χρονική λούπα. Μαζί συμπεραίνουν ότι οι λούπες στις οποίες κινούνται είναι αλληλένδετες και προσπαθούν να σπάσουν τον κώδικα του μακάβριου αυτού παιχνιδιού.

Η σειρά ξεκινά με μια παραπλανητική ελαφρότητα, σαν μια χαλαρή κωμωδία με άξονα τη σπιρτόζικη, ασυμβίβαστη και κυνική Nadia, την οποία χαρακτηρίζουν ένα μόνιμα μπλαζέ ύφος, ένα τσιγάρο στο στόμα και το θρασύ, καυστικό της χιούμορ. Αυτό είναι όμως μόνο το πρώτο στρώμα μιας αφήγησης, που σαν μια ρωσική κούκλα κρύβει μέσα της πολλές άλλες. Η Nadia και ο Alan, κλεισμένοι αρχικά ο καθένας στην προσωπική του κόλαση, μαθαίνουν ότι, χωρίς ένα άλλο ζευγάρι μάτια που να βλέπει την ιστορία τους, είναι αναξιόπιστοι αφηγητές της ζωής τους. Αν στην αρχή προσπαθούν να καταλάβουν τον εαυτό τους κοιτάζοντας στον καθρέφτη, μαθαίνουν σταδιακά να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Ταυτόχρονα, στρέφοντας το βλέμμα τους προς τα μέσα –όχι ναρκισσιστικά και σολιψιστικά όπως έκαναν πριν, αλλά με αμεροληψία και συμπόνια– εντοπίζουν και αποδομούν τις εικασίες και τα αφηγήματα με τα οποία έχτισαν το εγώ τους (και τα οποία κατέληξαν να καθορίζουν τις πράξεις τους), μέχρι να φτάσουν στον πυρήνα της ιστορίας τους. Απορρυθμίζουν τους μηχανισμούς που ανέπτυξαν για να χειρίζονται τα προβλήματά τους και που τους φέρνουν πάντα στο ίδιο μοιραίο αδιέξοδο (χιούμορ, άρνηση και αποστασιοποίηση για τη Nadia, εργασιομανία, τελειομανία και απεγνωσμένη προσκόλληση στους άλλους για τον Alan). Μέσα από μια επίπονη διαδικασία δοκιμής και σφάλματος μαθαίνουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ίδια τους τη ζωή αλλά και για τη ζωή ο ένας του άλλου.

Στην τελευταία, μικρότερη και πιο βαθιά κρυμμένη ρωσική κούκλα βρίσκεται το κέντρο του πόνου, το πρωταρχικό τραύμα που στοιχειώνει την ύπαρξή τους. (Όπως σοφά λέει ο ραββίνος στο τρίτο επεισόδιο «Δεν είναι τα κτήρια που είναι στοιχειωμένα. Είναι οι άνθρωποι»). Ακολουθούμε τους πρωταγωνιστές καθώς περιτριγυρίζουν αυτό το νευραλγικό σημείο - αρχικά από μια ασφαλή απόσταση. Tο πλησιάζουν αλλά απωθούνται από αυτό. Στην όψη του αναπηδούν με τρόμο, μέχρι να καταφέρουν να «κοιτάξουν απευθείας μέσα στην άβυσσο». Μου αρέσει το ότι η σειρά μάς φέρνει σε αυτό το σημείο σταδιακά αντί να ποντάρει στο σοκ. Με όμοια ευαισθησία και λεπτότητα αγγίζει και το θέμα της ψυχικής υγείας. Το «Russian Doll» αποδίδει πιστά τον τρόπο που ένα παραγνωρισμένο τραύμα μπορεί να μας φυλακίσει στο παρελθόν. Μόνο αναγνωρίζοντας τον πόνο που, βαθιά φωλιασμένος μέσα μας, παράγει πόνο, καταφέρνουμε να απελευθερωθούμε από αυτόν.