·     Κάθε ταινία λέει μια ιστορία. Είτε αυτή λέγεται ευρωπαϊκή είτε χολιγουντιανή, εναλλακτική ή ευρύτερης «κατανάλωσης», που προορίζεται για μικρές ή μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες.

·     Την περασμένη βδομάδα, η καρδιά του ευρωπαϊκού σινεμά χτυπούσε στο Στρασβούργο, όπου απονεμήθηκε το φετινό Βραβείο LUX. Πρόκειται για ένα βραβείο που θέσπισε πριν από 13 χρόνια το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με σκοπό να αναδεικνύει ταινίες ευρωπαϊκής παραγωγής που λένε ιστορίες από κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου. [Ειρήσθω εν παρόδω, την ερχόμενη βδομάδα η καρδιά του ευρωπαϊκού σινεμά θα χτυπά στο Βερολίνο όπου θα απονεμηθούν τα ευρωπαϊκά «Όσκαρ» για τα οποία αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου].

·     «Η ΕΕ ευνοεί το σινεμά του ευρωπαϊκού Βορρά», μας είπε ο Χεράρντο Ερέρο, παραγωγός της ισπανικής ταινίας The Realm που διεκδίκησε το Βραβείο LUX κατά τη φετινή «αναμέτρηση». Και σχολιάζοντας κατά πόσο το ισπανικό σινεμά ευνοείται από το ότι το υπηρετούν διάσημοι σκηνοθέτες όπως ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, απάντησε αρνητικά. Αν το κοινό βλέπει τις ταινίες του Αλμοδόβαρ, δεν σημαίνει πως επιλέγει να δει ισπανικό σινεμά γενικότερα, είπε.

·     «Από τις 50 ταινίες που βγαίνουν κάθε χρόνο στην Ισπανία, ακόμα και οι Ισπανοί θα δουν τις πέντε ή τις έξι, πόσω μάλλον ο υπόλοιπος κόσμος», σχολίασε ακόμη ο κ. Ερέρο.

·     Τι μπορεί να γίνει για να καταστεί δημοφιλές το ευρωπαϊκό σινεμά;

·     Ο ίδιος προτείνει ψηφιακές πλατφόρμες όπως το Netflix, το οποίο κατά τον ίδιο προβάλλει κυρίως σειρές και ταινίες «που δεν έχουν ρίσκο». Η ταινία που στήριξε ως παραγωγός ο ίδιος αφορά την πολιτική διαφθορά στην Ισπανία. Σε κάποιους πολιτικούς άρεσε, άλλοι ενοχλήθηκαν έντονα. Η ταινία ήταν κατά 25% επιχορηγημένη από την ισπανική κυβέρνηση και διεκδίκησε ένα βραβείο, το LUX, που απονέμουν κάθε χρόνο... πολιτικοί.

·     Αυτό λέει πολλά για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.

·     Και ακόμη περισσότερα για το πόσο δύσκολο είναι μια τέτοια ταινία να είναι γνωστή σε μια ευρεία κλίμακα δυνητικών θεατών, πέρα από τους λεγόμενους «σινεφίλ».

·     Χρειάζεται να βρούμε τους τρόπους εκείνους που θα αναδείξουν ταινίες όπως του κυρίου Ερέρο και ταινίες όπως η βραβευμένη «Ο Θεός υπάρχει, το όνομά της είναι Πετρούνια» που απέσπασε το φετινό Βραβείο LUX και προέρχεται από τη Βόρεια Μακεδονία, μια χώρα τόσο μικρή σε κινηματογραφική παραγωγή όσο η δική μας.

·     Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Π» η σκηνοθέτιδα της ταινίας, Τεόνα Μίτεβσκα, είπε πως έμαθε για τον παραλογισμό της πράσινης γραμμής στη διαιρεμένη Λευκωσία από την ταινία του Μάριου Πιπερίδη «Smuggling Hendrix».

·     Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να καταδείξει τη δύναμη που μπορεί να έχει ο κινηματογράφος, να σε ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του πλανήτη και να αφηγείται ιστορίες.

·     Και η δική της ταινία είναι ένας καλός τρόπος για να αντιληφθεί κανείς πόσο βαθιά ριζωμένα είναι ακόμη σε πολλές χώρες η πατριαρχία και οι δογματισμοί.

·     Κάπως έτσι το ευρωπαϊκό σινεμά καθίσταται και ανάγκη. Ανοίγει τα μάτια μας σε μια σειρά από ιστορίες που πρέπει να ακουστούν.

·     Και για να γίνει αυτό ίσως πρέπει να αφήσουμε τον όρο «ευρωπαϊκό σινεμά» στην άκρη. Δώσαμε τόση αξία σ' αυτό τον όρο σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί ως το αντίπαλο δέος του Χόλιγουντ, που κατάντησε και φορτικός και φοβικός. Κι αυτό προκαλεί μια απόσταση από τις ευρωπαϊκές ταινίες (που στην τελική είναι ή βορειομακεδονικές ή κυπριακές ή ισπανικές κ.ο.κ) που αντικατοπτρίζεται στην αποστασιοποίηση από τις κινηματογραφικές αίθουσες.

·     Όχι;