Ξεκίνησε στο BBC τον Αύγουστο και πήρε διεθνή διανομή μέσω του Netflix τέλη Οκτωβρίου. Κάπου μέσα στο καλοκαίρι είδαμε και ένα δημοσίευμα πως το "Bodyguard" έκανε το καλύτερο ξεκίνημα σειράς δεκαετίας στη Βρετανία, ενώ το τελευταίο του επεισόδιο άγγιξε τα 17 εκατομμύρια τηλεθεατές. Και όχι άδικα. Είναι μια σειρά η οποία είναι σωστά... τοποθετημένη σε όλα τα επίπεδα, αγγίζοντας τα όρια του πολιτικού θρίλερ τόσο ώστε να καταφέρει να γίνει στο τέλος ένα συναρπαστικό τηλεοπτικό υπερθέαμα.
Ο Richard Madden (ναι, ξέρω δεν ξεκινάει καλά, όταν έχεις πρωταγωνιστή του "Game of thrones", αλλά ας το προσπεράσουμε αθόρυβα) είναι ο David Budd, ένας ευέξαπτος βετεράνος στρατιωτικός, ο οποίος πλέον εργάζεται για τη Μητροπολιτική Αστυνομία στο Λονδίνο. Αφού συμβάλει στην αποτροπή μιας τρομοκρατικής επίθεσης, καλείται να προστατεύσει μια πολιτικό που υπήρξε υποστηρίκτρια της σύγκρουσης στην οποία πολέμησε, ενώ παράλληλα έχει και τα δικά του οικογενειακά θέματα (αλίμονο!).
Κλισεδιάρικο και όπως πάντα κοντά στο γενικότερο μουντ που έχουν όλες οι αστυνομικές σειρές της τελευταίας δεκαετίας που έχουν βαλθεί να μας μπάσουν στον κόσμο της συνωμοσίας και της πολιτικής εξάρτησης από την τρομοκρατία (αφού έχουμε πεισθεί πλέον πως όλα χρειάζονται σε αυτή τη ζωή για να συνυπάρχουν, έστω και αν πίσω τους χάνεται κόσμος και κοσμάκης). Ωστόσο, παρόλο που έχει ένα μείγμα όλων των προηγούμενων σειρών που έχουμε δει ξανά και ξανά, καθώς κανένα plot twist δεν σου προκαλεί μεγάλη εντύπωση, εντούτοις το "Bodyguard" τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο καλά που είναι λες και έπιασε οδηγίες από δέκα σεφ και έφτιαξε την τέλεια συνταγή. Η πολιτική του προσέγγιση δεν έχει την πολυπλοκότητα που θα μπερδέψει το κοινό, ούτε φέρνει κάτι καινούργιο, αλλά η σειρά παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της, ώστε να μας πείσει πως το θέμα της τρομοκρατίας δεν είναι άσχετο με τα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα μιας χώρας. Και δη των μεγάλων χωρών, όπως η Βρετανία, που χρειάζονται τέτοιους εχθρούς για να αποδεικνύουν πόσο ισχυρές είναι, όχι τόσο στον έξω κόσμο, αλλά στους εαυτούς τους. Αν βάλεις μέσα και τη σάλτσα του παρακράτους, των αποκαλύψεων, της αστυνομικής δράσης και του φινάλε που σε ικανοποιεί, τότε ίσως γι' αυτό να πέτυχε τόσο πολύ η σειρά.
Έχει αντιληφθεί πως πρέπει όλα εκείνα τα θέματα που την απασχολούν να φτάσουν σε εκείνο το σημείο που επιτρέπει το τηλεοπτικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να μην ξεφεύγει ποτέ και να είναι ένα απλό πολιτικό θρίλερ, το οποίο στο τέλος της ημέρας μοιάζει τόσο δύσκολο να αποδοθεί τηλεοπτικά. Όχι όμως και για το Bodyguard.
