Στην αρχή φάνηκε ότι το twitter είναι το νέο πολεμικό όπλο, ιδιαίτερα για τον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Ήταν μέσω του twitter που ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ θα χτυπήσουν 52 στόχους στο Ιράν, ανάμεσά τους και τοποθεσίες εμβληματικές της πολιτιστικής κληρονομιάς της αρχαίας αυτής χώρας, γεγονός πέρα ώς πέρα παράνομο, σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία, πράγμα που μόνο ο Μπόρις Τζόνσον -και μπράβο του- τόλμησε να πει. Είχαμε όλοι περίπου πειστεί πως ήταν πια θέμα ωρών ο πόλεμος να μεταφερθεί από το twitter στην πραγματικότητα. Μέχρι που το βράδυ εκείνης της Τρίτης, τόσο ο Αμερικανός Πρόεδρος όσο και ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών δήλωσαν -πάλι με αναρτήσεις στο twitter- ότι πόλεμος δεν θα γίνει. Σύμφωνα με την έκφραση του Αμερικανού ειδικού στη Μέση Ανατολή Ίλαν Γκόλμπεργκ, αυτό που έγινε ονομάζεται "αποκλιμάκωση στο twitter σε πραγματικό χρόνο". Να που λοιπόν χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή μάλλον καλύτερα χάρη σε αυτούς που τα χρησιμοποιούν για να ασκήσουν πολιτική μάθαμε καινούργιους διπλωματικούς όρους, οι οποίοι αντιστοιχούν σε σύγχρονες διπλωματικές πρακτικές.

Έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια από το 1774 όταν ο βασιλιάς Γεώργιος Γ' της Αγγλίας έμαθε με καθυστέρηση μηνών ότι οι αποικίες του στον Νέο Κόσμο είχαν πάρει τα όπλα και ζητούσαν ανεξαρτησία. Και αυτό γιατί τα νέα έπρεπε να φτάσουν με καράβι στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ. Ο θρύλος θέλει ο πόλεμος να χάθηκε εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης που έδωσε σημαντικό προβάδισμα στους επαναστάτες και έτσι σήμερα ο απόγονός τους, ο Τραμπ, να μπορεί να τουιτάρει ανεμπόδιστα (ανακρίβεια, ποιητική αδεία γιατί η οικογένειά του μετανάστευσε τον 19ο αιώνα).

Στη διάρκεια της κρίσης του 1962, η αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα χρειάστηκε 12 ώρες για να κρυπτογραφήσει ένα μήνυμα λιγότερο από 3.000 λέξεις και η σοβιετική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον έστειλε κάποιον με ποδήλατο στη Western Union για να στείλει το μήνυμα

Ας έρθουμε όμως και πιο κοντά στον 20ό αιώνα, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος παραλίγο να γίνει θερμός κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας το 1962. Στη διάρκεια των 13 ημερών της κρίσης, από την ανακάλυψη των ρωσικών πυραύλων στην Κούβα μέχρι και την αποκλιμάκωση, η επικοινωνία ανάμεσα σε Ουάσινγκτον και Μόσχα ήταν τόσο αργή που έκανε τους διπλωμάτες να ιδρώνουν. Η αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα χρειάστηκε 12 ώρες για να κρυπτογραφήσει ένα μήνυμα λιγότερο από 3.000 λέξεις, δηλαδή περίπου πέντε δακτυλογραφημένες σελίδες. Η απάντηση ήταν εξίσου δύσκολη επιχείρηση. Η σοβιετική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον έπρεπε να στείλει κάποιον με ποδήλατο στη Western Union για να στείλει από κει το μήνυμα. Όπως έγραψε πολλά χρόνια αργότερα ο πρέσβης Ανατόλι Ντομπρίνιν στα απομνημονεύματά του, προσεύχονταν να μην βρει κανένα χαριτωμένο κορίτσι στον δρόμο ο ποδηλάτης και σταματήσει για κουβέντα. Όταν ο Νικίτα Χρουστσόφ αποφάσισε να προσφέρει μία λύση στο πρόβλημα, ανησυχούσε τόσο πολύ για το αν θα προλάβει που αντί να στείλει την επιστολή του τη διάβασε ζωντανά στο ράδιο "Μόσχα" για να φτάσει γρηγορότερα στην Ουάσινγκτον.

Τα επόμενα χρόνια οι δύο χώρες προσπάθησαν να βελτιώσουν την άμεση επικοινωνία τους εγκαθιστώντας μηχανές τηλετύπου στο Πεντάγωνο και το Κρεμλίνο, σύστημα το οποίο έγινε γνωστό ως "κόκκινο τηλέφωνο", παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ ούτε τηλεφωνική συσκευή ούτε γραμμή. Κι αυτό γιατί όπως όλοι ξέρουμε τα γραπτά μένουν αλλά και γιατί στον προφορικό λόγο οι παρεξηγήσεις είναι εύκολες. Ακόμα και αυτό όμως δεν ήταν τόσο άμεσο. Το τηλεγραφικό κύκλωμα πήγαινε από την Ουάσινγκτον στο Λονδίνο, από εκεί στην Κοπεγχάγη, στη Στοκχόλμη και στο Ελσίνκι πριν φτάσει στη Μόσχα, ενώ μία δεύτερη γραμμή έκανε τη διαδρομή μέσω Μαρόκου. Η πρεμιέρα του συστήματος έγινε κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών, όταν ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον και ο πρωθυπουργός Αλεξέι Κοσίγκιν αντάλλαξαν 19 μηνύματα. Και φυσικά αργότερα ο τηλέγραφος έγινε fax, σύνδεση μέσω δορυφόρου και πιο πρόσφατα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Όλα αυτά καταργήθηκαν με τη χρήση ενός μέσου Άμεσου και Δημόσιου, γεγονός που συνιστά επανάσταση στη διπλωματία.