Είναι μέρες τώρα που βλέπω τη φούρια τους. Να, εδώ στο παράθυρο στέκομαι όλη μέρα και τους κοιτάω.

Πέρασαν πρώτα τα μηχανήματα να ημερέψουν την βλάστηση. Ύστερα, στρώσανε και την άσφαλτο και βάλαν γραμμές στους δρόμους που είχαν ξεθωριάσει. Συγυρισμένα πράγματα. Α! Το σωστό να λέγεται. Προχθές κουβάλησαν κι ένα φυτώριο ολόκληρο! Φοίνικες κι άλλα δένδρα. Ακόμα και κάκτους! Πανέμορφους. Σωστή εποχή, γύρισα κι είπα στον Αντρέα μου. Όπως πρέπει. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Του το είπα, μα εκείνος κάθεται πάντα πίσω μου λυπημένος και δεν βγάζει μιλιά.

Έλεγα, όμως, για τους άλλους, εκείνους που στρώθηκαν επιτέλους να σουλουπώσουν την πόλη. Χτες, τους είδα να κουβαλάνε κάτι ξύλινους πάγκους. Λέω, τα πάνε κάτω στη θάλασσα να έχουμε κάπου να ακουμπάμε μια πορτοκαλάδα, ένα κουλούρι, το κάτι τις μας. Πάντα πεινάνε τα παιδιά όταν βγαίνουν από το νερό. Το φορτηγό, όμως, σταμάτησε έξω από του Τάσου και της Ολυμπίας· εκεί, στο Φάληρο. Μπα; Αναρωτήθηκα. Λες να γυρίσουν; Έχω χρόνια να τους δω.

Άρχισαν, λοιπόν, οι εργάτες να στρώνουν τους πάγκους έξω από το μαγαζί. Βάλανε τον πρώτο, μετά δεύτερο, πέμπτο, έβδομο… Θα είναι καμιά δεκαριά! Όλα από τη μεριά του δρόμου! Τρελάθηκαν! σκέφτηκα. Ποιος θα καθίσει με πλάτη τη θάλασσα; Δεν άντεξα. Κατέβηκα κάτω, και τότε τους άκουσα να λένε πως θα έρθουν κάτι σπουδαίοι για να κάνουν πικ-νικ!

Μουσαφίρηδες! Σκέφτηκα κι έτρεξα πάλι στο σπίτι να πω τα νέα στον Αντρέα. Εκείνος όμως, με κοίταγε λυπημένα χωρίς να μιλά. Μουγκοθόδωρο τον έλεγε η μάνα μου η Σμυρνιά. Στάθηκα πάλι για λίγο στο παράθυρο και τα ‘βαλα κάτω. Θα έρθουν κάτι σπουδαίοι για να κάνουν πικ-νικ. Πώς να ‘μενα με τα χέρια δεμένα; Το αποφάσισα: Αφού δεν είναι εδώ η Ολυμπία, θα έφτιαχνα εγώ τα κεφτεδάκια.

Αμ’ έπος αμ’ έργον, που έλεγε και η γιαγιά. Από εκείνην είναι κι η συνταγή. Αρέσουν και στον Αντρέα μου. Και τα δάχτυλα γλείφει κάθε φορά που τα φτιάχνω. Έτσι σήμερα, μόλις είδα τον κόσμο να μαζεύεται, τα κατέβασα όπως ήταν, ζεστά-ζεστά. Όταν πλησίασα στους πάγκους, μου φάνηκαν άγνωστες οι φάτσες. Και τι; Μουσαφίρηδες είναι, σκέφτηκα και σήκωσα τους ώμους. Δεν πρόλαβα να ακουμπήσω τη σάλτσα στο τραπέζι κι εκείνος ο ψηλός με τα μουστάκια απλώθηκε, χούφτωσε με τις χεράκλες του ένα κεφτέ και τον έχωσε ολόκληρο στο στόμα. Αμέσως μετά, άνοιξε διάπλατα τα μάτια, με αγριοκοίταξε κι έφτυσε τον κεφτέ στο χώμα με αηδία. Τον κεφτέ μου! Τον κεφτέ της γιαγιάς Θεοδώρας!

«Σκόρδο! Αηδία!» φώναξε, και σηκώθηκε όρθιος.

Θηρίο έγινα! Ανήμερο! Μα να μου φτύσει τον κεφτέ στο χώμα; Ο ανάγωγος; Έτσι κι εγώ, όπως κράταγα ακόμα το πιάτο με τη σάλτσα, του την έχυσα στα μούτρα. Οι άλλοι από γύρω δεν πρέπει να με βλέπανε. Το ‘χουν αυτό οι ζωντανοί. Μας βλέπουν μόνο εκείνοι που έχουν πολύ μεγάλα κρίματα. Οι άλλοι όχι. Όσο εκείνος λοιπόν, ο μουστακαλής, έβριζε Θεούς και δαίμονες, οι άλλοι από δίπλα αναρωτιόντουσαν τι έγινε, χωρίς να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Βούτηξα ξανά, λοιπόν, εγώ τη γαβάθα με τους κεφτέδες, και γύρισα να φύγω. Τέρμα τα τραταρίσματα.  Θα φτιάξω λίγη σάλτσα ακόμα και θα δώσω όλους τους κεφτέδες στον Αντρέα μου. Εκείνος, τι κι αν δεν μιλάει, είναι πάντως άνθρωπος σπλαχνικός.

Της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Εκδρομικά τραπεζάκια τοποθετημένα μπροστά από το κτίριο που ήταν το παραθαλάσσιο εστιατόριο «Φάληρο»  στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων,  δύο μέρες πριν την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν για το πολυδιαφημιζόμενο πικ νικ που πραγματοποιείται σήμερα 15 Νοεμβρίου 2020. ©Κάτια Χριστοδούλου/ΚΥΠΕ