Το Βαρώσι με τα άδεια σπίτια, τα καταστήματα, τα σπασμένα παράθυρα, τα σκισμένα βιβλία στα δάπεδα, το μοναδικό που δεν ενδιαφέρθηκαν να πάρουν και να φορτώσουν στα καράβια για την Τουρκία αυτοί που το λεηλάτησαν. Το Βαρώσι με τα χιλιάδες των ρούχων για τους πρόσφυγες από την Κερύνεια παρατημένα στο θέατρο του Λυκείου Ελληνίδων να περιμένουν ακόμα τα παιδιά, που πατούν σε λίγο άλλα τα 50 και άλλα τα 60, και τους ενήλικες, πολλοί από τους οποίους δεν ζουν πια.

Δεν χωράει ο νους τις πόζες των νεόνυμφων και των άλλων όλων μπροστά από τα κτήρια, δεν μπορεί κανένας λογικός άνθρωπος να το καταλάβει. Ούτε τις γλάστρες, ούτε τα φυτά που φύτρωσαν ποτέ εκεί, ούτε το κιτσαριό, ούτε τα κακοποιημένα ελληνικά στις ταμπέλες, ένα πράγμα που μοιάζει όσο οι μέρες περνούν πολύ πιο βάρβαρο και από την εικόνα της περίκλειστης πόλης πίσω από τα συρματοπλέγματα, όπως τη βλέπαμε τόσες δεκαετίες. Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί πίσω από το παραβάν αυτού του εφιαλτικό λούνα παρκ που στήθηκε είναι μια πόλη που περιμένει τους ανθρώπους της να γυρίσουν. Είναι οι ομορφότερες αμμουδιές αυτού του νησιού, στις οποίες θα μπορούσαμε να κολυμπούμε και εμείς και εκείνοι αν είχαμε πιο άξιες ηγεσίες να μας κυβερνούν. Είναι το Βαρώσι που χάνεται.

Του Κώστα Κωνσταντίνου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Πινακίδες στην είσοδο της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων, όπου φορτηγά, μπουλντόζες και εκσκαφείς προετοιμάζουν τον χώρο με πυρετώδεις ρυθμούς δύο ημέρες πριν την επίσκεψη Ταγίπ Ερντογάν. ©Κάτια Χριστοδούλου/ ΚΥΠΕ