Την περασμένη εβδομάδα μείναμε στο σημείο που έφτασα στο Second Life, ως νέος χρήστης. Από την αρχή στραβά το πήρα, ψέματα δεν λέω. Γιατί για να προχωρήσεις πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα βελάκια του πληκτρολογίου για control, κάτι που όπως καταλαβαίνετε με εκνεύρισε γιατί δεν έχω τη συνήθεια αφού δεν παίζω παιχνίδια. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προχωράω με το ποντίκι, όπως κάνουμε για παράδειγμα στο Google Street. Κάποια στιγμή δε έπρεπε να περάσω έναν φράχτη και άρα να πηδήξω από πάνω του και εγώ βρέθηκα να πετάω μακριά, πολύ μακριά (όπως κάποτε σ' έναν εφιάλτη) και όταν άφησα όλα τα κουμπιά και με μια απότομη τούμπα (ευτυχώς δεν πόνεσε) προσγειώθηκα σ’ ένα κρανίου τόπο. Όταν περπάτησα λίγο παραπέρα κατάλαβα ότι ήταν ο βυθός της θάλασσας και… ό,τι να 'ναι.

Τέλος πάντων κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και άρχισα να προχωράω στην εξοχή πάλι (απ' ό,τι είδα κάποιοι άλλοι φτάνουν σε πόλη απ' ευθείας, εμένα γιατί με πέταξε στη φύση δεν κατάλαβα), όπου γύρω μου συναντούσα γυμνούς άντρες και γυναίκες. Βρε κακό που πάθαμε, στους τρελούς πέσαμε.

Το μονοπάτι που είχα πάρει είχε διάφορες ταμπέλες που μου έλεγαν τι πρέπει να κάνω αλλά ανάθεμα και αν καταλάβαινα τίποτα. Κάπως, κάπου είδα ότι μπορώ να αλλάξω το άβαταρ (εκεί κατάλαβα ότι η τσάντα μου είχε μέσα ένα τσιουάουα) και κατάφερα να αλλάξω λίγο τα χαρακτηριστικά μου. Όχι με μεγάλη επιτυχία μπορώ να σας το διαβεβαιώσω. Και μετά έφτασα σ' ένα άλλο σημείο όπου η ταμπέλα έλεγε ότι μπορούσα να αλλάξω ρούχα. Μισοκατάλαβα ότι έπρεπε πρώτα να γδυθώ (το πιάσατε τώρα γιατί όλοι γύρω μου ήταν τσίτσιδοι;). Εγώ πάλι δεν τα κατάφερα και έμεινα με τα μισά ρούχα (άθλος μάλλον!) και συνέχισα να περιδιαβάζω όπως όπως.

Τελευταίο εγχείρημα, να πιάσω φίλους. Σου λέει εκεί σε ένα κουτάκι ποιος βρίσκεται γύρω τριγύρω. Έγραψα και εγώ στο chat (τύπου: τι έγινε παιδιά όλοι καινούργιοι είμαστε εδώ;), αλλά κανείς δεν μου έδωσε σημασία.

Με αυτά και με κείνα η ώρα είχε πάει 3:00 το πρωί και ούτε από το metaverse κατάλαβα τίποτα και έχασα και τον ύπνο μου. Την άλλη μέρα το πρωί όταν διηγήθηκα τις περιπέτειές μου εισέπραξα ένα «νομίζεις ότι το metaverse είναι για σας τους γέρους;». Και ακόμα «γιατί στο Second Life αφού είναι μία βλακεία και μισή;». Εννοείται ότι αντεπιτέθηκα. Αυτό το Roblox που μου λένε ότι είναι ο πρόδρομος του metaverse μοιάζει με κινούμενες φιγούρες lego, μια κλάση πάνω από τα χοντροειδή τουβλάκια του Minecraft. Δεν με βλέπω καθόλου να ψωνίζω στο σουπερμάρκετ έτσι. Και μπορεί μεν οι νέες τεχνολογίες να παίρνουν μπρος όταν τις αγκαλιάσουν οι νέοι, όμως για να αναπτυχθούν και να ζήσουν θα πρέπει να τις ενστερνιστούν και οι μεγαλύτεροι. Μέχρι το 2050 οι άνθρωποι στον πλανήτη που θα είναι άνω των 65 θα φτάσουν τα 1,5 δισ. Μήπως νομίζουν ότι ο Ζάκερμπεργκ έγινε πλούσιος με τους πιτσιρικάδες;

Για να μπορέσει όμως να ακουμπήσει και τους μεγαλύτερους, θα πρέπει κατ' αρχάς να μην μοιάζει τόσο με παιχνίδι και η κίνηση να μπορεί να είναι εύκολη. Θα πρέπει επίσης να είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξεις ένα άβαταρ που να σου αρέσει γιατί είναι το πρώτο βήμα για να ενδιαφερθεί κάποιος να πάει παρακάτω.

Θα δούμε, βέβαια, πώς θα εξελιχθεί το θέμα. Μέχρι τότε συστήνω στάση αναμονής, μην πάτε να μπλέξετε όπως εγώ, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Όταν είναι και ξεκινήσει, θα το μάθουμε, θα μπω εγώ πρώτα να σας πω και βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, σταματήστε ν' αγχώνεστε για την αλλαγή που έγινε στις σελίδες του Facebook αλλά αυτά θα τα πούμε την ερχόμενη εβδομάδα.