Η ελπίδα μου για ένα νησί απαλλαγμένο από εθνικισμούς...
Γράμμα στον Κύπριο πολίτη του 2074: Κύπρος 2074. Έχουμε ξεχάσει ποιος έφταιγε τελικά στο Κραν Μοντανά, ποιος είναι αυτός που εγκατέλειψε τις συνομιλίες. 100 χρόνια από την εισβολή, τελικά τι έχει αλλάξει; Αρθρογράφοι γράφουν στο «Παράθυρο» ένα γράμμα στον Κύπριο πολίτη του 2074 για αυτά που κάναμε, γι’ αυτά που χάσαμε, για τα λάθη που θα πρέπει να αποφύγουμε, για αυτά που θα έρθουν… Ή για τα όσα συζητούμε ακόμη χωρίς να έχει γίνει... τίποτα.
Ο θάνατος μας αγκαλιάζει...
Προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να δημιουργήσουμε εκτροπές.
Η ίδια η ζωή είναι εκτροπή σε πλήρη μορφή.
Μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε, γελούμε, αγαπούμε...
Όλα στο όνομα της προσπάθειας να ξεχάσουμε και να αναβάλουμε την ιδέα ότι όλοι μας θα πεθάνουμε...
Μετρώ το γιασεμί που μαζεύω, όπως έκανε η μητέρα μου.
Κάθε βράδυ μετρώ 320 λουλούδια γιασεμιού για να τα περάσω σε κλωστή και να τα κρεμάσω στον λαιμό του συντρόφου της καρδιάς μου. Του χαρίζω τη γλυκιά μυρωδιά της ζωής και μου φτιάχνει τα πιο υπέροχα σάντουιτς στη γη, πιλάφια με κοτόπουλο ή αρνί, ταχίνι και ταλατούρι και μεζέδες και γλυκά, τόσο απαλά σαν το φιλί της ζωής... Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια ζωή ειρηνική, με νόημα, στο σπίτι μας, μαγειρεύοντας υπέροχα γεύματα και φανταστικά κέικ, μοιραζόμαστε το γέλιο και τα δάκρυά μας... Μοιραζόμαστε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο νησί, έναν καλύτερο κόσμο... Αγωνιζόμαστε για περισσότερο από σαράντα χρόνια –περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στον αγώνα για την ειρήνη, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την επανένωση, την αμοιβαία κατανόηση και την ενσυναίσθηση... Γράψαμε βιβλία, οργανώσαμε ομάδες, εργαστήκαμε εθελοντικά σε ομάδες της κοινωνίας των πολιτών, σε συντεχνίες, εκδίδοντας, συγγράφοντας, δημιουργώντας περιοδικά και άρθρα, διανέμοντας φυλλάδια, βγαίνοντας στους δρόμους και διαδηλώνοντας, δημιουργώντας ομάδες ειρήνης και συμφιλίωσης... Το κάναμε αυτό ασταμάτητα, παρά τις απειλές, παρά τις διώξεις, παρά την παρενόχληση και τον ψυχολογικό τρόμο που μας ασκούσαν εδώ και πολλά χρόνια... Παρά το γεγονός ότι μας έδιωξαν από δουλειές, απένταροι, αλλά με τις καρδιές μας γεμάτες αγάπη για αυτή τη γη και γεμάτες ελπίδα για το μέλλον...
Τα πράγματα αλλάζουν, οι άνθρωποι φεύγουν, όχι από δική τους επιλογή αλλά λόγω των νόμων της ζωής και του θανάτου στη γη... Όσοι φεύγουν από τη γη, αφήνουν πίσω τους τη θλίψη σε αυτούς που συνεχίζουν να ζουν... Αυτοί που ζουν νοσταλγούν τους αγαπημένους τους που έφυγαν από αυτή τη γη... Αυτό που μένει είναι ο καθημερινός μας αγώνας για επιβίωση, για δημιουργία μιας ζωής με νόημα για εμάς και την οικογένειά μας, να αφήσουμε ένα καλό όνομα, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε...
Σε 100 χρόνια από τώρα, άραγε θα υπάρχουν ακόμα γιασεμιά στην Κύπρο;
Άραγε, θα υπάρχουν ακόμα οδοφράγματα; Άραγε, θα υπάρχουν ακόμα ερωτήσεις όπως «είσαι Τουρκοκύπριος;» ή «είσαι Ελληνοκύπρια;», αμφισβητώντας πάντα την εθνική μας ταυτότητα, αντί να μας βλέπουν ως ανθρώπους αυτού του νησιού...
Άραγε, θα μάθουμε από το πόσο ανόητοι ήμασταν που ακολουθούσαμε τους εθνικισμούς των «μητέρων πατρίδων» και πέφταμε στις παγίδες που έστησαν οι αποικιοκράτες, καταστρέφοντας εντελώς την ειρήνη στο νησί;
Σε 100 χρόνια από τώρα, άραγε οι κοινότητές μας θα είναι πιο ώριμες, θα ασχολούνται περισσότερο με τον τόπο που ζούμε και θα προσπαθούν να τον κάνουν καλύτερο αντί να φοβούνται ο ένας τον άλλον;
Σε 100 χρόνια από τώρα, άραγε ποιος θα θυμάται τι είχε συμβεί το 1955, το 1958, το 1963-64, το 1974; Και πώς θα το θυμούνται αυτό; Άραγε, θα το θυμούνται με ειλικρίνεια, χωρίς προσποίηση και χωρίς φόβο ή θα αναπροσαρμόζεται σύμφωνα με τα πρότυπα που ταιριάζουν στις άρχουσες ελίτ;
Άραγε, τα φλαμίνγκο θα συνεχίσουν να έρχονται για να ξεκουράζονται, άραγε οι θαλασσινές χελώνες θα συνεχίσουν να έρχονται στις παραλίες μας, άραγε ο ουρανός θα είναι τόσο γαλάζιος όσο είναι τώρα ή η κλιματική αλλαγή θα αλλάξει εντελώς τις φυσικές συνθήκες του νησιού μας; Άραγε, θα επιβιώσει εδώ η χλωρίδα και η πανίδα μας, τα ζώα και οι άνθρωποί μας ή θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέρος στα πρόθυρα της ερημοποίησης;
Η ευχή μου είναι για μια ολόκληρη Κύπρο, μια Κύπρο όπου θα επιβιώνουν τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια μας, όπου οι κοινότητές μας επιβιώνουν με σοφία και έχοντας πάρει καλές αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές, έχοντας δημιουργήσει ένα νησί όπου δεν θα υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, δεν θα υπάρχουν οδοφράγματα, χωρίς σημεία ελέγχου, χωρίς στρατούς και θα υπάρχει εμπιστοσύνη και κατανόηση και ενσυναίσθηση ανάμεσα στους κατοίκους του...
Η Κύπρος θα μπορούσε να είναι πράγματι ένας παράδεισος στη Μεσόγειο, μόνο αν δουλεύαμε μαζί χωρίς ατομικά μικροσυμφέροντα, χωρίς εγωισμούς, χωρίς να υποκύψουμε σε φόβους και στερεότυπα, χωρίς να ενδώσουμε στους εθνικισμούς...
Ελπίζω ότι οι κοινότητές μας θα το έχουν πετύχει αυτό σε 100 χρόνια και παρόλο που η πορεία των πραγμάτων δεν δίνει πολλές προοπτικές, ακόμα ελπίζω ότι η ανθρωπιά θα κερδίσει τους εθνικισμούς σε αυτό το νησί...
Sevgul Uludag
Tags
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ