Συμπολίτη και συμπολίτισσα,

Αγαπητέ φίλε και φίλη,

Από τα τρίσβαθα της ψυχής μου σου στέλνω θερμό, αγωνιστικό χαιρετισμό και σε συγχαίρω που κράτησες ψηλά τη σημαία των ιδανικών που σε γαλουχήσαμε εμείς οι πρόγονοί σου. Ως γνήσιος γόνος και επίγονός μας δεν έχεις υποστείλει το λάβαρο του ανένδοτου και μακροχρόνιου αγώνα μας και το υπό των αρχαίων ημών δασκάλων και γεναρχών, ρηθέν, «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι», έχει στις μέρες σου αποκτήσει ξανά νόημα και αποτελεί πυξίδα και για τις επόμενες και μεθεπόμενες γενιές.

Εκατό χρόνια από την ημέρα εκείνη που η βάρβαρος και τύραννος χώρα των σουλτάνων εισέβαλε στα εδάφη μας με πρόσχημα, τάχα, τον αδελφοκτόνο σπαραγμό… Έναν αιώνα από τότε που οι πατριώτες πήραν τα όπλα για να αποκαταστήσουν την τάξη και την ασφάλεια στο νησί, γιατί ξέρεις καλύτερα από μένα πως οι καλές δουλειές γίνονται με τη βία… Πραξικόπημα το ονομάζουν κάποιοι, βέβαια. Πού θυμήθηκα τη λέξη; Ποιος το λέει αυτό; Ποιο βιβλίο το γράφει; Ποιος δάσκαλος το διδάσκει; Εύχομαι να κουράστηκαν με τα παραμύθια και να μην συντηρούν μύθους και ήρωες και στις μέρες σου… Είναι δυνατόν να έγινε έγκλημα; Αφού εγκληματίες δεν υπάρχουν… Ό,τι θέλουν λένε κάποια απολειφάδια, επίγονοι της δικής μου γενιάς, αλλά μην φοβάστε εσείς, περήφανοι φίλοι μου, γιατί τη λήθη την κάναμε επίσημη πολιτική εμείς στον καιρό μας κι έτσι δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυρά αυτά που κάποιοι γραφικοί επιμένουν, εκατό χρόνια μετά, να συντηρούν…

Εκατό χρόνια λοιπόν από τότε που η υπόδουλος αλλά πάντοτε περήφανη Κύπρος μας ζει υπό τας υποθήκας στρατηγών και παπάδων, πολιτικών και πολιτικάντηδων, σου γράφω για να σε συγχαρώ. Να σε συγχαρώ γιατί δεν ξεχνάς. Δεν ξεχνάς κι επιμένεις να αγωνίζεσαι και να κρατάς ελληνικά τα χώματα που πατάς. Συντηρώντας τις παρακαταθήκες μας, δεν άφησες κανέναν Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών να αναλάβει πρωτοβουλία για επίλυση της διαφοράς. Γιατί δεν είναι θέμα διαφοράς. Είναι θέμα εθνικής υπερηφάνειας να ζήσουμε μόνοι και κυρίαρχοι στη γη την οποία μας κληροδότησαν άντρες με μπερέδες και εθνόσημα, ράσα και καλυμμαύχια, κοστούμια και γραβάτες…

Εκατό χρόνια μετά και δεν δέχθηκες τύπους σαν κάποιον Χόλμπρουκ ή Ντε Σότο ή Άιντε της δικής μας εποχής να σε καπελώσουν. Δεν άφησες κανέναν μεσολαβητή ή επιδιαιτητή, όργανα όλοι του εχθρού, να σε καθυποτάξει. Και μπράβο σου, γιατί δεν επανέλαβες δικά μας λάθη. Το «ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς» των Σπαρτιατισσών εσύ το κράτησες μέσα στους αιώνες και το δίδαξες σε μικρούς και μεγάλους, θέλοντας να δείξεις το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής μας…

Σε συγχαίρω γιατί εσύ και η δική σου γενιά δεν ξεγελαστήκατε από κανένα σχέδιο ή την όποια δέσμη ιδεών, ώστε να βρεθείτε προ τετελεσμένων και απειλητικών τελεσιγράφων.

Τι τους θέλουμε τους καρντάσηδες, τους γιουρούκηδες και τους άπλυτους της Ανατολίας; Κι αφού δεν τους στείλαμε σπίτι τους εμείς όταν έπρεπε, ας τους ρίξετε εσείς στη θάλασσα να γλυτώσει η φυλή μας. «Κάθε σπίτι και κάστρο» έλεγαν οι παλιότεροί σας, μην το ξεχνάτε ποτέ και κρατήστε ψηλά το φρόνημα.

Τι κι αν πατάτε τα χώματα της μισής μόνο πατρίδας μας… Τι κι αν κτίσατε τοίχους και βάλατε συρματοπλέγματα και τραβήξατε εκ νέου πράσινες γραμμές… Σημασία έχει ότι με τις σώφρονες ηγεσίες σας και τον αδάμαστο και ελεύθερο χαρακτήρα σας, κρατήσατε τη μισή σπιθαμή γης που μας έμεινε ελληνική. Με πύργους και επαύλεις, και δεν έχει σημασία αν χάσκουν άδεια και αν μοιάζουν με φαντάσματα… Με κότερα και γιοτ, τα οποία εξαργυρώνονται με διαβατήρια και ιθαγένειες, συντηρήσατε την Κύπρο της αρπαχτής και της λαμογιάς. Βλέπετε οι δάσκαλοί σας ήταν καλοί, αλλά εσείς οι μαθητές τους γίνατε καλύτεροι…

Μην κοιτάς που κάποιοι, λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον ρουν της Ιστορίας ή τις παραδόσεις. Εσείς είστε οι περισσότεροι. Μην το επιτρέψετε. Μην τους αφήσετε, για παράδειγμα, να επιμένουν σε επαναφορά κατώτατου μισθού και αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής -Oh, mon Dieu πόσος επαρχιωτισμός!-, μην τους επιτρέψετε να λένε ιστορίες προ πεντηκονταετίας για μονοασφαλιστικό σύστημα υγείας και άλλες τέτοιες φαιδρότητες… Στην Κύπρο, τη γη της λαμογιάς και της διαπλοκής, της διαφθοράς και του «κρύψε να περάσουμε» δεν φυτεύεις γαϊδουράγκαθα για να βλαστήσουν τριαντάφυλλα… Και ούτε βάζεις σκύλο να προσέχει το κοπάδι, αλλά επιλέγεις λύκο. Τον εξυπνότερο και τον δυνατότερο, όπως ακριβώς μια αλεπού που θα προσέχει τις κότες…

Και από εδώ ψηλά που κάθομαι και αγναντεύω το χρυσοπράσινο φύλλο, το ριγμένο στο πέλαγος, νιώθω μια αφάνταστη ευφορία. Γιατί, ξέρω πως θα πετύχετε αυτό που η δική μου γενιά δεν κατάφερε. Θα ξυπνήσετε εσείς τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Θα αναγεννήσετε ξανά το Βυζάντιο. Γιατί εσείς, δεν έχετε πεμπτοφαλαγγίτες στα πολιτικά πράγματα για να σαμποτάρουν τον αγώνα σας. Εσείς πιστεύετε στο μέλλον της φυλής και δεν αφήνετε κάθε καρυδιάς καρύδι που ξεβράζει η θάλασσα να γίνει ένα με σας και να αποκτήσει δικαιώματα, να παίρνει επιδόματα και στο τέλος να σας αλλοιώσει… Βλέπω από δω ψηλά έναν κάμπο που κάποτε λεγότανε Πουρνάρα να έχει γεμίσει με παιδιά και ενήλικες που μαθαίνουν πώς να απωθούν ρακένδυτους και εξαθλιωμένους, οι οποίοι έχουν το θράσος να φεύγουν από τις χώρες τους, αντί να μείνουν να πολεμήσουν, για να πάρουν τις δουλειές και τα σπίτια σας. Μα εσείς, μάθατε να φυλάτε Θερμοπύλες. Να πολεμάτε σαν Λεωνίδες. Και να σκέφτεστε σαν Οδυσσείς. Κι έτσι να παραμείνετε…

Με θερμούς, πατριωτικούς χαιρετισμούς

Μαρία Φράγκου

(μια αφελής που κάποτε πολεμούσε όσα εσείς σήμερα κάνετε σημαία σας)