Αυτό το γράμμα προορίζεται να ταξιδέψει 52 χρόνια, στο Γρηγοριανό ημερολόγιο για να σας βρει. Δεν θα ήταν τίποτα λιγότερο από υποτίμηση να υποθέσουμε ότι θα ακολουθήσει μια ευθεία γραμμή από το Α στο Β. Δεν ξέρουμε ούτε αν θα καταφέρει ποτέ να διασχίσει τους ωκεανούς των δεδομένων ή των καταστροφών. Παρ' όλα αυτά, βρισκόμαστε εδώ, μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό περιθώριο, κρατώντας μια στιγμή σιωπής για να σας ακούσουμε να ρωτάτε γιατί και πώς. Η φωνή σας δεν αντηχεί μέσα στο απέραντο παρόν, σας καλωσορίζουμε στην εποχή της δυσαρμονίας.

Είναι γραφτό να το διαβάσετε αυτό στην 100ή επέτειο... της χρονιάς κατά την οποία μια πληθώρα από συγγνώμες που εκκρεμούν πήραν safepass από αταίριαστες οντότητες - όταν η συνύπαρξη έπαψε να είναι a priori κώδικας του ανθρώπινου οικοσυστήματος αλλά ένα «πρόβλημα», ένα «ζήτημα» που απαιτεί ακριβά κοστούμια και γραβάτες για να συζητηθεί αυθαίρετα. Τι σημαίνει εκατό χρόνια όταν ο χρόνος είναι διαλυμένος; Εδώ, το μέλλον ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα, αλλά εμείς έχουμε ήδη αργήσει. Με αυτή την επιστολή σκίζω το ασφαλές πέρασμα, ίσως για 100ή φορά.

Υπήρξαν πολλές ακόμη εισβολές που υπομείναμε, μνήμες, εμπιστοσύνη, ελπίδα... πολλά ακόμη σύνορα που αντιμετωπίσαμε και αμέτρητοι ανώνυμοι πόλεμοι, ποτέ δεν θα μάθουμε ποιος ήρθε πρώτος, ή αν έχει σημασία, το Γρηγοριανό ημερολόγιο χάνει το νόημα.

Βρισκόμαστε σε μια αδιάκοπη κατάσταση jet lag, επειδή οι κιρκάδιοι ρυθμοί μας αδυνατούν να συγχρονιστούν με τον υπερ-ρυθμό του «τι συμβαίνει εκεί έξω». Είμαστε συντονισμένοι σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα σε αυτόν τον δυσυγχρονισμό, αλλά ως εξιδανικευμένες, ξεχωριστές μονάδες. Οι δεσμοί μας είναι αποσυνδεδεμένοι, ψηλαφώντας στο σκοτάδι, συγκρουόμενοι με τον εαυτό μας, φωτίζοντας περιστασιακά το σκοτάδι με τις σπίθες των βραχυκυκλωμάτων. Συχνά μπερδεύουμε κάθε σύγκρουση με την έλλειψη ενός πιο απομονωμένου χώρου. Αυτή η πανδημία που μαστίζει τη συνείδησή μας, αυτός ο δυσυγχρονισμός είναι μια αηδία του αδιόρατου σύμπαντος. Χωρίς τους συλλογικούς μας δεσμούς δεν θα ανακάμψουμε ποτέ. Κάποιοι από εμάς μαστορεύουν τον χώρο.

Η στιγμιαία ύπαρξή μας είναι εγγενώς συνδεδεμένη με εσάς, με το «εμείς» του μέλλοντος. Θα έπρεπε να κουβαλάμε το βάρος, τον φόβο και την οργή για το τι είναι σε εξέλιξη σε αυτόν τον πλανήτη, όμως οι περισσότεροι από εμάς καταφεύγουμε στο παρελθόν ή δραπετεύουμε σε ένα αχανές παρόν. Δεν τολμάμε να σπάσουμε τα σύνορα των μονάδων μας με την τέλεια ηχομόνωση. Κάποιοι από εμάς όμως διαπρέπουν στην ακουστική.

Η στιγμιαία ύπαρξή σας πιθανόν να πιέζεται από τη φυσική επιβίωση, την πρόσβαση σε βασικά τρόφιμα και νερό, την προστασία από τοξικές καταιγίδες σκόνης, θανατηφόρα κύματα καύσωνα, πυρκαγιές, ασθένειες... Μπορούμε να δούμε να ξεδιπλώνεται από εδώ και στο εξής, είστε μαζί μας, είμαστε μαζί σας. Κάποιοι από εμάς φωνάζουν, όπως κι εσείς, χωρίς να καταλαβαίνουν «πώς» και «γιατί» αφήσαμε να συμβούν όλα αυτά. Το ψευδοκαταφύγιό μας σε αυτό το νησί που ονομάζεται «ιστορία» είναι μια επίσημα κυβερνημένη φυλακή με μια προσομοίωση ασφάλειας σε επανάληψη. Κάποιοι από εμάς ανοίγουν λαγούμια όχι για να δραπετεύσουν, αλλά για να ξανασυνδεθούν, να συγχρονιστούν και να σπείρουν τους σπόρους ενός άλλου κόσμου όπου ο χρόνος δεν θα είναι ασθένεια αλλά ένα πολύτιμο δώρο που επεκτείνεται σε αρμονική συνύπαρξη.

Εκατό χρόνια... Αν συμπιέσουμε τον χρόνο της ύπαρξης του πλανήτη μας σε ένα Γρηγοριανό έτος, η ανθρωπότητα είναι 24 λεπτά γηραιότερη. Γνωρίζουμε αλλά δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του τι θα προκύψει αν δεν λάβουμε ριζοσπαστικά μέτρα αυτή τη στιγμή, τα επόμενα νανοδευτερόλεπτα θα κατακλυστούν από κλιματικές καταστροφές, που ίσως σηματοδοτήσουν την 1000ή εισβολή στα κυπριακά οικοσυστήματα. Ξέρετε πως εξελίσσεται η ιστορία αυτού του χρονικού διαστήματος και κάποιοι από εμάς είναι/ήταν/θα είναι μαζί σας.

Rahme Veziroglu