Φίλε,

Ξέρω πως σου ακούγεται τόσο μακρινό εκείνο το 1974 και είμαι σίγουρος πως ούτε τα βιβλία της ιστορίας (τέλος πάντων τα tablets, άντε το metaverse βιβλίο που διαβάζεις) σου λένε κάτι για τα όσα έγιναν το 1974. Ή τέλος πάντων τι ακολούθησε εκείνης της χρονιάς. Για τις ευκαιρίες που χάθηκαν, για όσα ζήσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε ξανά. Για όσα μας έχουν κοροϊδέψει, για όσους πιστέψαμε πως μπορεί αυτός ο τόπος να πάει μπροστά. Και για όσους για ένα πολιτικό γαμώτο και μια ματαιοδοξία πούλησαν πατρίδες, λογικές και ιδεολογίες. Και επειδή είναι σαφές πως ακόμη και 100 χρόνια μετά ή έστω αυτά τα λίγα που έχουν περάσει από τότε που γράφτηκε αυτή η επιστολή, αυτό το γράμμα σε ένα PC (ξέρω γω google it, στείλε μήνυμα στον Ζακ, μπορεί κάποιος να σου πει τι είναι PC), θέλω να ξέρεις εκείνα τα αν που θα σου καθορίσουν τη ζωή σου. Λοιπόν.

• Αν ακούς ακόμη για τη λύση δύο κρατών, τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, τις συνομιλίες σε ένα άκυρο μέρος όπου θα συνεχίσουν να διεξάγονται και υπάρχει ελπίδα για τη λύση του τόπου,

• Αν ακούς ακόμη για τις χαμένες ευκαιρίες και κάποιοι τσακώνονται για το τι έγινε, τι χάσαμε και τι πήραμε από κάποιες συζητήσεις ή κατηγορεί ο ένας τον άλλον για το ποιος φάνηκε πιο Κύπριος από τους άλλους,

• Αν ακούς ακόμη για την πάταξη της διαφθοράς και υπάρχει κάποιος που παίρνει δισεκατομμύρια, ενώ εσύ προσπαθείς να το παίξεις ευπατρίδης,

• Αν ακόμη κάνεις συμπατριώτες σου κάτι άκυρους Άραβες ή Ασιάτες και ξαφνικά βρίσκεσαι εσύ με δκυο μπακίρες,

• Αν ακόμη υπάρχει ένας τύπος που από το πουθενά προσπαθεί να σε πείσει πως είναι ο καλύτερος σε αυτόν τον τόπο και θα γίνει ο καλύτερος πολιτικός,

• Αν σου υπόσχονται ακόμη εκείνο το τραμ, μετρό, ενώ δεν κυκλοφορείς καν με αυτοκίνητο, αφού είσαι 100 χρόνια μπροστά και μπορείς να κάνεις τα πάντα από εκεί που είσαι στον metaverse κόσμο στον οποίο ζεις,

• Αν ακόμη κάνει συναυλίες ένας τραγουδιστής για να ενώσει τον λαό του τόπου, ενώ ζήτημα είναι να ξέρει αν όντως υπάρχουν κάποιοι που θέλουν την επανένωση,

• Αν όντως έχει γίνει η λύση του Κυπριακού, αλλά τσακώνεστε μεταξύ σας με τους απέναντι, τους γείτονες, τους από πάνω ή έστω τους followers,

• Αν υπάρχει κάποιος ακόμη που το παίζει εθνικιστής και βρίσκει πολλούς υποστηρικτές επειδή απλώς υπάρχουν γύρω σου αγράμματοι, αμπάλατοι, που δεν βάζουν τον κώλο τους κάτω να διαβάσουν πέντε πράγματα,

• Αν ακόμη υπάρχει ένας δημοσιογράφος που δημοσίως βρίζει τους πάντες, τους συναδέλφους του, τον κόσμο, αλλά παρασκηνιακά παίρνει τηλέφωνα και παρακαλάει μόνο και μόνο για να συνεχίσει να επιβιώνει,

• Αν ακόμη παλεύουν να στήσουν σωστά ένα σύστημα στον ιατρικό τομέα, όπου δεν θα υπάρχουν γιατροί που θα το ροκανίζουν κανονικά (αν και τόσα χρόνια μετά τι να ροκανίσουν;),

• Αν δεν έχουμε γίνει κέντρο περιφερειακής παιδείας, υγείας, ενέργειας και όλα τα υπόλοιπα που ονειρευόμαστε,

• Αν ακόμη βλέπεις μπροστά σου εκείνα τα «Δεν Ξεχνώ» αλλά είσαι καθημερινά στα κατεχόμενα και έμεινε ως γραφικό σύνθημα σε τοίχους και sponsored διαφημίσεις από κάτι εθνοπατέρες στα social media,

• Αν ο Πρόεδρος δεν έγινε influencer και το σύστημα των προεδρικών εκλογών δεν εκσυγχρονίστηκε, ώστε επιτέλους να μην είστε ένα βήμα πριν το μπουρδέλο, αλλά κανονικό μπουρδέλο,

• Αν υπάρχουν ακόμη Βουλή, ΡΙΚ, Ράδιο Πρώτο κι αν ακόμη υπάρχει κάποιος που νομίζεις πως θα πας για πόλεμο στα πρωινά του ραδιοφώνου,

• Αν την ατζέντα την καθορίζει ένα κρατικό Μέσο και όχι μια ανεξάρτητη πηγή ενημέρωσης,

• Αν ακόμη υπάρχουν στρατοί και τα παιδιά σου θα πάνε στρατό, ελπίζοντας πως μέχρι να γίνουν 18 δεν θα υπάρχει στρατός,

• Αν υπάρχει ακόμη μέσο ενημέρωσης απ' αυτά που έχουμε τώρα στην Κύπρο,

Μετακόμισε χθες. Αν ισχύει έστω και ένα από τα παραπάνω, άσ' το να πάει. Φύγε. Οφείλεις να κάνεις αυτό που δεν έκανα. Εμείς τα ζήσαμε και δεν είδαμε χαΐρι. Άσ' το να πάει. Ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα για να μπορέσει να εξορθολογιστεί πρέπει να έχει αναφορές. Και το δικό μας δεν είχε καμία. Στήριξε την πορεία του, τα πιστεύω και την επιβίωσή του στο αφήγημα του Κυπριακού. Το οποίο από ένα σημείο και μετά δεν ενδιέφερε κανέναν. Όπως τώρα, αυτή την εποχή που ζω εγώ φίλε μου. Μια εποχή που δεν ενδιαφέρει κανέναν για τίποτα. Την παρτάρα μας και πάμε παρακάτω. Καμία έγνοια για τον τόπο που ζούμε, για το μέλλον του, το αύριό του. Και δεν είναι εκείνο το they don’t really care about us. Όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον, τον ξέρεις ώστε να αδιαφορείς. Εμάς δεν μας ξέρουν. Κάνουν πως δεν μας ξέρουν.

Γι' αυτό σου λέω φίλε μου,

Κάνε σκρολ στο metaverse το χρυσοπράσινο φύλλο, προχώρα τη ζωή σου. Άλλωστε, θα μπορούσε να ήταν απλώς ο τόπος που κάποτε ήσουν. Τις πατρίδες δεν τις έκαναν ποτέ οι τόποι, αλλά οι άνθρωποι. Ξέχνα εκείνα τα «έν' η πατρίδα μου, έν' ο τόπος μου», όλα αυτά είναι λαστ γίαρ για σένα που απλώς γίνονται συναυλίες της ΕΔΟΝ που λογικά ακόμη τραγουδάει ο Βασίλης. Είσαι σε ένα metaverse Σύμπαν και ελπίζω να μην υπάρχει και εκεί ο… αόρατος άλλος που θα σε διαχωρίσει και θα ζείτε στους metaversiκούς νότιους και βόρειους.

Μ.Σ.