O Σωτήρης Γκορίτσας, σκηνοθέτης της πολυσυζητημένης ταινίας «Απ' τα κόκκαλα βγαλμένα» που αναμένουμε κάποια στιγμή και στην Κύπρο, βρέθηκε στο 3ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.
Ο Γκορίτσας με ένα εύστροφο και εύστοχο κινηματογραφικά τρόπο στην ταινία, που προβλήθηκε στις αίθουσες τον περασμένο Απρίλη, δίνει το στίγμα του Εθνικού Συστήματος Υγείας [ΕΣΥ] στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας όλα τα δεινά του μέσα από τη χιουμοριστική ματιά, αλλά και μια βαθιά πικρία γιά τα όνειρα των γιατρών που καταρρέουν μέσα στη σήψη του συστήματος.
Το τρέιλερ της ταινίας «Απ' τα κόκκαλα βγαλμένα»
Ο Σωτήρης Γκορίτσας, μέσα από ακραίες καταστάσεις που βγάζουν γέλιο αλλά και δάκρυ, προβάλλει με λεπτούς χειρισμούς την απόφαση των λίγων, των ιδεολόγων γιατρών να παραμείνουν στο ΕΣΥ, υπηρετώντας την ανθρώπινη υγεία και παραβλέποντας τον όγκο των δυσκολιών του.
Ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την ταινία του εξολομολογήθηκε: «Η αφορμή για να γυρίσω αυτή την ταινία μου δόθηκε όταν έπαθα ένα ατύχημα και νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο, όπου γνώρισα το γιατρό Γιώργο Δενδρινό, ο οποίος είχε γράψει το ομότιτλο βιβλίο Απ΄τα Κόκκαλα Βγαλμένα γύρω απο τις περιπέτειές του στο ΕΣΥ. Την ίδια ώρα ο αδελφός μου είναι γιατρός στο ΕΣΥ κι όλα αυτά τα χρόνια συζητάμε τα προβλήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας. 'Ετσι με κορμό τα δικά του ερωτήματα και στολίδια τα περιστατικά του Δενδρινού έχτισα αυτή την ταινία που δεν διακωμωδεί μόνο το ΕΣΥ αλλά ολάκερο το σύστημα της ελληνικής γραφειοκρατίας».
Ο δημιουργός των ταινιών Μπραζιλέρο, Βαλκανιζατέρ και άλλων επιτυχιών σημειώνει: «Μου αρέσει να μιλάω με χιούμορ για σοβαρά πράγματα. Δεν υπάρχει θλίψη στη ζωή, ακόμη και στο θάνατο υπάρχει γέλιο. Η ζωή συνεχίζεται κι εκφράζεται με παντοίους τρόπους».
Απαντώντας στην ερώτηση πώς πήγε η ταινία του εισπρακτικά, είπε ότι έπεσε στη χαβούζα του μνημονίου και χάθηκε μαζί με τη αισιοδοξία των Ελλήνων.
Πώς βλέπει την κατάσταση σήμερα; «Αυτή η εμπειρία δραματουργικά, μου φαίνεται ως εξαιρετική πρώτη ύλη για μια ταινία. Επειδή πάντοτε έκανα ταινίες γύρω από κοινωνικά θέματα, πως δηλαδή εμείς οι Ελληνες είμαστε μάγκες, κάνουμε κομπίνες, ξέρουμε να ξεγλιστράμε , πως δεν χρειάζεται παιδεία αλλά μόνο μαγκιά, πως δεν υπάρχει αξιοκρατία, πιστεύω ότι αυτή η εποχή θα έφερνε μια αλλαγή στη στάση ζωής μας. Αλλά μου φαίνεται ότι έχουν διαποτιστεί γενεές γενεών και θα είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία».
Και πώς θα λειτουργήσει η κρίση τελικά στην ελληνική κοινωνία; «Είχα βαρεθεί την υπερκατανάλωση, την ακρισία των ανθρώπων, το κλίμα Γιουροβίζιον, τα νυχτερινά κέντρα, θεώρησα πώς μέσα από την κρίση θα συνέλθουμε, θα ανακτήσουμε αξίες που είχαμε χάσει. Μόνο που η κρίση δεν πάει οργανωμένα, με έχει ξεπεράσει, δεν συμβαίνει αυτό που περίμενα. Υπάρχει αγριότητα και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Τώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιταχτούμε στον καθρέφτη αλλά ο καθένας κοιτάζει να σώσει το τομάρι του. Δυστυχώς, η κρίση δεν έχει φέρει στους Έλληνες την αυτογνωσία».
Υπάρχει ελπίδα για το αύριο; «Πιστεύω στους 'Ελληνες. Παρότι βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σημείο, θεωρώ ότι θα βγούμε από όλο αυτό, δέστε οι Ελληνες στο εξωτερικό ανθίζουν αρκεί να βρίσκονται μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο. Πρέπει τώρα να ζήσουμε με λιγότερες αυταπάτες, να κινηθούμε σύμφωνα με το μπόι μας, ούτε χαμηλότερα ούτε ψηλότερα».
Η εμπειρία του Σωτήρη Γκορίτσα με το κινηματογραφικό κοινό του Καναδά από το οποίο δέχθηκε ερωτήσεις και τοποθετήσεις για το έργο του, ήταν θετική: «Με εντυπωσιάζει το κοινό στο εξωτερικό, επικοινωνεί με τον σκηνοθέτη, παρότι βρίσκεται τόσο μακριά. Οι 'Ελληνες ομογενείς νιώθουν ένταση και αγωνία για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Όταν μιλάς ειλικρινά, οι άνθρωποι αντιδρούν με ειλικρίνεια κι αυτή η διάδραση για μένα είναι τρομερά ανταποδοτική στην αίθουσα της προβολής».
