Έναν ποιητικό μονόλογο ο οποίος φέρει τη λογοτεχνική υπογραφή του Λίνου Ιωαννίδη και τη σκηνοθετική ματιά της Δέσποινας Γκάτζιου θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε σε τέσσερις παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα ARTος, από τις 27 και μέχρι τις 30 Απριλίου.

Το έργο με τίτλο «Το νέο όνομά μου» ερμηνεύει η Ανθή Αντωνιάδου, η οποία τελεί και καθήκοντα παραγωγής, και μιλά στο «Π» για το θέμα πίσω από το μονόλογο.

Ποιητικός λόγος
Ένα σώμα που ξεβράζει η θάλασσα και λέει την ιστορία του είναι ο κορμός πάνω στον οποίο βασίζεται το ποίημα του Λίνου Ιωαννίδη, το οποίο δραματοποίησε και μεταφέρει στο θέατρο η Δέσποινα Γκάτζιου. Γνωστή στην Κύπρο από προηγούμενες συνεργασίες της με το Θέατρο Λέξη, η σκηνοθέτιδα «μάστορας της τέχνης που πιστεύει στην ιερότητα του θεάτρου», όπως αναφέρει γι’ αυτήν η Ανθή Αντωνιάδου, κινείται μεταξύ του σωματικού θεάτρου και του Λόγου, για να σκηνοθετήσει αυτόν τον μονόλογο.
Ο οποίος «κατά βάση είναι ένας ποιητικός λόγος ενός Κύπριου ποιητή. Ο Λίνος ζει στην Ελλάδα και είναι ταγμένος ποιητής, η δουλειά του, όμως, έπρεπε να ακουστεί και στον τόπο του», λέει η Ανθή Αντωνιάδου. «Το να παρασταθεί ο ποιητικός λόγος έχει ήδη αρχικά μια δυσκολία, όμως με τους κατάλληλους συνεργάτες μπορεί να επιτευχθεί».

Για τη μετανάστευση
«’Το νέο όνομά μου’ αφορά την περιπέτεια του σύγχρονου περιθωριακού ανθρώπου που έχει χάσει κάθε σταθερό σημείο ύπαρξης. Ο μετανάστης, ο οποίος είναι και μέρος της δικής μας απόγνωσης, της εικόνας και της πραγματικότητάς μας, είναι ο ανώνυμος άπατρις που εναγώνια δοκιμάζει την απουσία της θέσης και της ταυτότητας του προσώπου του», αναφέρει σε σημείωμά του ο Λίνος Ιωαννίδης.
Μιλώντας για το έργο που θα ερμηνεύσει, η Ανθή Αντωνιάδου δίνει τη δική της οπτική: «Κινείται σε δύο επίπεδα το έργο», εξηγεί. «Το ένα είναι το υπαρξιακό, δηλαδή ο ξένος μέσα μου, πόσο όλοι μαζί συνδεόμαστε ή δεν συνδεόμαστε. Το δεύτερο είναι το ρεαλιστικό που είναι οι οικονομικοί μετανάστες και οι πολιτικοί πρόσφυγες». Πώς συνδέονται το προσωπικό με το κοινωνικό επίπεδο; «Πιστεύω πως είναι αλληλένδετα», υποστηρίζει η ίδια, «γιατί το πώς εσύ αντιμετωπίζεις το ’ξένο’ το δικό σου, έτσι αντιμετωπίζεις και τον ξένο που περνά από μπροστά σου».
«Εν τέλει», καταλήγει, «μέσα από το έργο τίθεται και το ζήτημα του τι θα γίνει μελλοντικά: το να κλείνεις την πόρτα σε κάποιον μπορεί να μην είναι τόσο αποδοτικό όσο το να τον εντάξεις».
Στα τριάντα -μόλις- λεπτά της, η παράσταση «επιδιώκει να απαλλάξει τον εαυτό της από κάθε συμβατική υποχρέωση κι αφήνεται στη γυμνή αλήθεια των δεδομένων της. Ο λόγος είναι τέτοιος, όσο χρειάζεται να ειπωθεί η αλήθεια. Ο χρόνος είναι τόσος, όσος παρέχεται να μετρηθεί η αλήθεια», αναφέρει σε δικό της σημείωμα η σκηνοθέτιδα.

Το όνομά τους
«Τη λέξη ’όνομα’ τη χρησιμοποιούμε συχνά στην Κύπρο», εξηγεί η Α. Αντωνιάδου σχετικά με τον τίτλο του έργου. «Ο ’νοματέος’, λέμε. Το άτομο φέρει και το όνομά του. Ο χωρίς όνομα πού μπορεί να υπάρξει; Είναι ο ανώνυμος, ο άπατρις. Κάθε άνθρωπος ορίζεται από το όνομά του και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί πολλούς αλλοδαπούς που εργάζονται στην Κύπρο συνήθως τους φωνάζουμε με ονόματα που βολεύουν εμάς, γιατί μάς φαίνονται δύσκολα τα δικά τους.
Εν τέλει, το θέμα της μετανάστευσης που αρκετοί αντιμετωπίζουμε με ρατσισμό και καχυποψία είναι η δική μας ιστορία σε προηγούμενες δεκαετίες. Είναι η ιστορία των παππούδων και των γονιών μας».

Τι θα δούμε
Τον σκηνικό χώρο -και τη δημιουργία μιας υδατοεγκατάστασης- ανέλαβαν ο Αχιλλέας Κεντώνης και η Μαρία Παπαχαραλάμπους. Την ενδυματολογική επιμέλεια έχει η Μαρίζα Παρτζίλη, ενώ στην παράσταση θα υπάρχει εμβόλιμη στο κείμενο η φωνή ενός Ινδού μετανάστη. Τους φωτισμούς επιμελείται ο Γιώργος Λάζογλου.

+ Παραστάσεις στις 27-30 Απριλίου, στις 21:00, στο Ίδρυμα ARTος. Κρατήσεις τηλ. 99415601 και 99689498. Εισιτήρια προς 12 ευρώ.