Η γκαλερί μοντέρνας τέχνης Chiaki Kamikawa στην Πάφο παρουσιάζει μια διεθνή έκθεση γλυπτικής μικρών διαστάσεων με τίτλο «30 x 30 x 30».
Η έκθεση αυτή αντικρούει τις εκθέσεις καλών τεχνών με γλυπτά μεγάλης κλίμακας τα οποία μόνο ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν την δυνατότητα να φιλοτεχνήσουν, κατόπιν εταιρικών συνεισφορών και χρηματοδοτήσεων.
Σε αυτή την έκθεση ανοικτής πρόσκλησης, ζητήθηκε από τους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν έργα τριών διαστάσεων με μέγιστες διαστάσεις 30x30x30 cm. Δεν υπήρχε περιορισμός στο είδος υλικού που θα χρησιμοποιούσαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια συλλογή από σύνθετα και ιδιοφυή έργα.
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση είναι:
Christa Donner, Eiko Ishizawa, Λίλια Χατζηγεωργίου, Chiaki Kamikawa, Aldo Kroese, Mia Lerssi, Arsenty Lysenkov, Έφη Σαββίδη και Μαρία Τσάγκαρη.
Η Christa Donner [1975, ΗΠΑ] εξερευνά την πολυπλοκότητα της αντίληψης της εσωτερικής και εξωτερικής εικόνας του ανθρώπινου σώματος. Πειραματιζόμενη με τη δυνατότητα παρουσίασης τρισδιάστατων κατασκευών από χαρτί, η Christa χρησιμοποίησε το σύστημα από τα βιβλία τύπου ‘pop-up’ για να παρουσιάσει 4 τρισδιάστατες ‘σκηνές’ εικονικού ανθρώπινου βίου [αρχική φωτογραφία].
Η Eiko Ishizawa [1981, Ιαπωνία] δημιούργησε μια πλάκα σαπουνιού από πέτρα, αλληγορικά για τον οραματισμό και εγκατάλειψη των διάφορων ιδεών και φιλοδοξιών στην ζωή μας. Χαράσσοντας λέξεις πάνω στην πέτρα, φανερώνει το ενδιαφέρον της ως προς την μετεξέλιξη ενός πραγματικού αντικειμένου σε βασική αρχή, θεωρία αντίθετη με την πραγματικότητα.
Ο πυρήνας της δουλειάς της Λίλιας Χατζηγεωργίου [1986, Κύπρος] θέτει ερωτήματα που σχετίζονται με τον άνθρωπο ως κατακερματισμένο ον [ως σώμα αλλά κυρίως πνευματικά] και την αγωνία του για το αναπότρεπτο του θανάτου σε συνάρτηση με την έννοια του χρόνου. Στα γλυπτά, που ανήκουν σε μια μεγαλύτερη ενότητα έργων, χρησιμοποίησε ομοιώματα του δικού της σώματος. Επιχείρησε κατ' αυτό τον τρόπο να απογυμνώσει τις προσωπικές της εμμονές και φόβους και να αναμετρηθεί με αυτά τα ζητήματα.
Την Chiaki Kamikawa [1976, Ιαπωνία] συναρπάζει ο απώτερος σκοπός που διαδραματίζουν τα θρησκευτικά αντικείμενα στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Τα γλυπτά που παρουσιάζει, τα αντιλαμβανόμαστε ως περιπατητικά, περιπλανώμενα, αντικείμενα λατρείας μιας πλασματικής θρησκείας. Συνειρμικά, η καλλιτέχνης εισηγείται την προοπτική γένεσης ενός εικονικού δόγματος.
Το εννοιολογικό έργο του Aldo Kroese [1976, Ολλανδία] επικεντρώνεται στον συγχρονισμό χρόνου και κίνησης δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο υγρό στοιχειό που είναι αναπόσπαστο μέρος της σύνθεσης. Στην ποιητική συλλογή του Untitled (water colors), οι θεατές προσκαλούνται να παρακολουθήσουν το πέρασμα του χρόνου που μετριέται με την βραδεία ανάμιξη ύλης από έγχρωμα μολύβια σε ένα όγκο νερού.
Ο Arsenty Lysenkov [1981, Ρωσία] εφαρμόζει παραδοσιακές τεχνικές σκαλίσματος σε φυσική πέτρα. Χρησιμοποιώντας πρώτη υλη από την Κύπρο δημιουργεί γλυπτά εμπνευσμένα από τοπικούς μύθους και την μεσογειακή νεκρή φύση.
Η Mia Lerssi [1972, Δανία] δεν βάζει περιορισμούς στα γλυπτά της από γυαλί. Η δουλειά της βασίζεται στην εμπορική αισθητική που κατέχει το γυαλί και περιγράφει την σαγηνευτική και παράλογη διάσταση της ομορφιάς, αισθητισμού και συνύπαρξης.
Η δουλειά της Έφης Σαββίδη [1958, Κύπρος] περιγράφει τις μνήμες από τον βίο του ανθρώπου. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνης [χειροποίητα κεραμικά πιάτα] έχουν περισυλλεχθεί από διάφορα παλαιοπωλεία της Λευκωσίας. Πάνω τους θα τυπώσει νοσταλγικές φωτογραφικές σκηνές. Σε αυτά τα έργα, ο θεατής καλείται να εξοικειωθεί με τον κύκλο της ζωής όπου η αναχώρηση είναι χωρίς επιστροφή.
Η έννοια της ατομικής και συλλογικής μνήμης φιλτραρισμένα μέσα απ’ την ελληνική λαϊκή παράδοση καθώς και από το προσωπικό βίωμα αποτελούν στοιχεία που καθορίζουν την δουλειά της Μαρίας Τσάγκαρη [1981, Ελλάδα]. Τα γλυπτά που προτείνει προέρχονται από την τελευταία ενότητα της δουλειάς της στην οποία διερευνά εικαστικά την έννοια του εφήμερου μέσα από την πρακτική της προσφοράς, καθώς και του τρίπτυχου προσφορά-αποδοχή-ανταπόδοση.
