Σε σχέση με τις παρουσιάσεις, σε μορφή θεατρικού αναλογίου, θεατρικών έργων Κυπρίων συγγραφέων, ο Άντης Ροδίτης που συμμετείχε με ένα έργο του, γράφει τις σκέψεις του.

Οι παρουσιάσεις γίνονται στο πλαίσιο του προγράμματος Play, μια συνεργασία του ΘΟΚ με το Κυπριακό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Το πρώτο μέρος παρουσιάστηκε το σαββατοκύριακο 23-24 Νοεμβρίου και το δεύτερο πραγματοποιείται το σαββατοκυρίακο 30/11-01/12, στη Νέα Σκηνή ΘΟΚ.

Δείτε το πρόγραμμα

Ακολουθεί το κείμενο του Άντη Ροδίτη:

«Μετά τις παρουσιάσεις, σε μορφή σκηνοθετημένων αναλογίων, θεατρικών έργων Κυπρίων συγγραφέων, στο πρώτο Σαββατοκυρίακο (23-24/11) του προγράμματος PLAY, θα ήθελα, με την άδειά σας, να εκφράσω τις προσωπικές μου ευχαριστίες και επαίνους προς τους διοργανωτές, επειδή νιώθω ότι και άλλοι έχουν τα ίδια συναισθήματα και κάνουν τις ίδιες σκέψεις μαζί μου.

Όπως το είπα και στη διάρκεια της ανταλλαγής απόψεων που έγινε μετά την «ανάγνωση» (αναλόγιο) του δικού μου έργου, η πρωτοβουλία PLAY αποτελεί, στη δική μου αντίληψη, σημαντικό βήμα προκειμένου να τεθούν τα θεμέλια μιας τοπικής, ποιοτικής θεατρικής παραγωγής.

Ιδιαίτερα επειδή αποτελούμε μικρό πληθυσμό, που όσο κι αν ευνοηθεί από μια τυχαία παρουσία ενός άξιου θεατρικού συγγραφέα, αυτή θα είναι μοναδική και δεν μπορεί από μόνη της να αναπαραγάγει στη συνέχεια κι άλλους.

Ένα πρόγραμμα σαν το PLAY είναι ακριβώς στα μέτρα της Κύπρου, όπου φαίνεται να υπάρχει πολλή θέληση και διάθεση εμπλοκής πολλών ανθρώπων στο θεατρικό γίγνεσθαι, αλλά δεν παρουσιάζονται αντίστοιχες ευκαιρίες ανέλιξής τους.

Το PLAY δείχνει ότι οι θεατρικές αρχές του τόπου έχουν πλήρη συνείδηση της πνευματικής αυτής έφεσης αλλά και της άμεσης ανάγκης των πολιτών του τόπου για ενεργοποίηση μιας μεθόδου η οποία στο μέλλον είναι πολύ πιθανόν να φέρει εκπληκτικά, ζωογόνα στο πνεύμα των Κυπρίων αποτελέσματα.

Θέλω να σταθώ λίγο, πάλι με την άδειά σας, σε αυτό το «πνεύμα των Κυπρίων». Όλοι ξέρουμε πόσο μας λείπει. Όλοι συλλαμβάνουμε ανά πάσα στιγμή την έλλειψή του, στους τρόπους συμπεριφοράς και στους τρόπους που σκεφτόμαστε.

Η τάση να κυνηγά κανείς την ευκολία τού «άσπρο-μαύρο» είναι αλήθεια ότι αφορά όλους τους ανθρώπους, παντού σε όλη τη γη. Η δική μας ιδιαιτερότητά έγκειται στο γεγονός ότι εμείς,  λόγω των πολλαπλών, άμεσων κινδύνων που διατρέχουμε, δεν έχουμε καθόλου την πολυτέλεια της επιπολαιότητας των μικρών ή μεγάλων αποφάσεων με όρους «άσπρο-μαύρο».

Χρειαζόμαστε επειγόντως πολιτισμό, ποικιλία και πολλαπλότητα τρόπων σκέψης και, μάλιστα, πολύπλοκης σκέψης.

Χρειαζόμαστε ως εφόδιο, ακόμα και ως πολεμοφόδιο στον αγώνα επιβίωσης που είναι μπροστά μας, αυτή η δυνατότητα να μην περιορίζεται μόνο σε κείνους που διατείνονται ότι την έχουν κι ότι σωστά τη διαχειρίζονται, κι εννοώ τους πολιτικούς και τους «ειδικούς».

Χρειαζόμαστε αυτή η δυνατότητα να φτάσει ευρύτερα στον πολύ, ανώνυμο κόσμο. Αυτός ο πολύς, ανώνυμος κόσμος δεν δείχνει να αποστρέφεται το θέατρο, το οποίο είναι η μοναδική, μαζικής συμμετοχής, πνευματική δύναμη που μπορεί να τον γλιτώσει από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κυρίως, τα οποία με πολλούς τρόπους τού προσφέρουν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που χρειάζεται.

Του προσφέρουν κακή πληροφόρηση μέχρι παραπληροφόρηση, δημιουργώντας του την ψευδαίσθηση ότι «έχει άποψη», αλλά στην πραγματικότητα έχει μόνο μονοκόμματες αντιλήψεις που καταρρέουν με τον πρώτο μικροέλεγχο.

Του προσφέρουν φτηνή «ψυχαγωγία» η οποία απλώς ενθαρρύνει μικροαισθήματα και μικροχαρές, παρουσιάζοντάς τα ως ό,τι πιο αξιόλογο έχει να προσφέρει η ζωή στον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να πω άλλα πάνω σε αυτό.

Η δουλειά των ΜΜΕ, ειδικά των ηλεκτρονικών, χωρίς τα ίδια να το συνειδητοποιούν, είναι να μας απλοποιούν, να μας απλοϊκοποιούν, να μας μειώνουν, να μας εκπαιδεύουν ως σκέτους, πολλών φτηνών ειδών «καταναλωτές».

Από όλες τις τέχνες που μπορούν να συμβάλουν σε αυτό που όλοι φιλοδοξούμε και με μια λέξη ονομάζουμε «πολιτισμό», το θέατρο είναι σήμερα στην Κύπρο το καταλληλότερο μέσο, επειδή σε αυτό στρέφεται με τη λιγότερη παρότρυνση ο μέσος Κύπριος.

Το PLAY έκανε μια σπουδαία, έστω μικρή, αλλά σημαντική αρχή προς αυτή την κατεύθυνση.

Νομίζω είμαι ο πιο μεγάλος σε ηλικία που συμμετέχει στο PLAY.

Έχω ασχοληθεί με όλα τα λογοτεχνικά είδη και θεωρώ τον θεατρικό λόγο (όπως το είπαν κι άλλοι πριν από μένα) ως τον πιο απαιτητικό, τον πιο δύσκολο. Πήρα πολλά από την εμπειρία τής «συμβούλου» μου Λέας Μαλένη και την ευχαριστώ ειλικρινά.

Με το πρώτο αναλόγιο άκουσα για πρώτη φορά το έργο μου να διαβάζεται από ταλαντούχους κι ευσυνείδητους ηθοποιούς και συνειδητοποίησα τις αδυναμίες του. Έκαμα αλλαγές.

Με το δεύτερο αναλόγιο, σκηνοθετημένο από τον Ανδρέα Αραούζο, με μια επίσης άριστη ομάδα ηθοποιών του Θεάτρου Ένα, συνειδητοποίησα τελικά πόσο διαφορετική ήταν η πρώτη γραφή του έργου κι ότι τώρα πια μπορεί να σταθεί στη σκηνή, να είναι ενδιαφέρον και να μεταφέρει μηνύματα στο κοινό.

Πολλά πράγματα συνειδητοποίησα επίσης μετά, με την κουβέντα που έγινε με τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και τους άλλους παράγοντες του ΘΟΚ και του ΔΙΘΚ και παράγοντες άλλων θεατρικών σχημάτων που ήταν παρόντες.

Η διαπίστωσή μου είναι ότι η όλη ατμόσφαιρα στο PLAY δεν είναι απλά θετική κι ούτε είναι το PLAY αποτέλεσμα εκπλήρωσης συμβατικών υποχρεώσεων οποιουδήποτε.

Πίσω του υπάρχει γνήσιο και ειλικρινές ενδιαφέρον για προώθηση της τοπικής, θεατρικής παραγωγής, που έχει σήμερα άμεση ανάγκη ο τόπος μας.

Μπορεί να φαίνεται, εκ πρώτης όψεως και για πρώτη φορά εμφανιζόμενο, περιθωριακό, αλλά το PLAY στην ουσία του, υπηρετεί άμεσα τον «πολιτισμό», που αποτελεί σήμερα ζήτημα ζωής και θανάτου για τον τόπο.

Άντης Ροδίτης